THE FLIRT : 12
1355 Words
Minarin Talk
ฉันเก็บของลงกระเป๋าเสร็จก็เดินออกมาจากห้องทำงานและมาหยุดอยู่หน้าห้อง VIP ที่เป็นห้องประจำของพวกรุ่นพี่ก่อนจะเปิดประตูและเอ่ยลาพลางยกมือไหว้พวกเขาอย่างนอบน้อม ทำไม่ไม่เห็นเขานะ...ไม่อยู่แล้วงั้นเหรอ
“กลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
“หึ มันคงจะไปจัดการเรื่องเมื่อเย็นน่ะ”
เสียงของรุ่นพี่ดินเรียกสติฉันให้กลับมามองที่ต้นเสียงอย่างเลิ่กลั่กและรีบยกมือปัดป่ายปฏิเสธแก้ตัวเป็นพัลวันเมื่อโดนจับได้
“มะ..ไม่ใช่นะคะรุ่นพี่ มิณแค่…”
“เรียกเฮีย เหมือนที่เรียกไอ้ยูนั้นก็ได้” รุ่นพี่ธามเอ่ยขึ้นเสียงเรียบระหว่างที่ฉันกำลังหาข้อแก้ตัวอยู่ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้ ว่าแต่นี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้ยินเสียงรุ่นพี่ธาม อ๋อ..ไม่ใช่ซิ เฮียธาม เขายอมให้ฉันเรียกแบบเป็นกันเองแล้วนี่นา จะว่าไปพวกเขาก็ไม่ได้หยิ่งอย่างที่ใครๆ พูดกันซะหน่อย
“อ๋อ ค่ะ” ฉันตอบรับแล้วโค้งน้อยๆ ให้พวกเขาก่อนจะดึงประตูปิดลงและเดินออกมารอรถที่หน้าผับเพื่อจะกลับหอพัก ความจริงพี่หนูดาเคยจะให้พี่ที่ผับไปส่งแต่ฉันเกรงใจเลยขอกลับเองแบบนี้ดีกว่าเพราะมันก็ไม่ได้ลำบากอะไร
ฉันเดินออกมายืนรอได้สักพักก็มีรถสีดำคันหนึ่งที่ดูคุ้นตาแล่นมาจอดตรงหน้าฉันก่อนจะลดกระจกลงจนเห็นหน้าคนขับอย่างชัดเจน กะแล้วเชียว...เป็นพี่นนท์จริงๆ ด้วย
“มิณ ขึ้นมาเร็ว พี่ไปส่ง” พี่นนท์พูดขึ้นพลางขวักเรียกฉันขึ้นไปนั่งบนรถ ก็ดีเหมือนกันนะ...จะได้ไม่ต้องยืนรอรถ
“พี่จะไปไหนเหรอ ทำไมผ่านแถวนี้” ฉันเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถเขาเรียบร้อยแล้ว
“มารับมิณนั่นแหละ ถามเพลินมาน่ะ” พี่นนท์พูดขึ้นพลางหมุนพวงมาลัยเพื่อเลี้ยวรถออกสู่ถนนใหญ่ แต่เขาบอกว่าจะมารับฉัน รับทำไม..รับไปไหน อะไรของเขาวะ
“รับมิณ? ไปไหนคะ” ฉันเลิกคิ้วถามออกไปอย่างสงสัย
“รับไปส่งที่หอไง ให้พี่มารับทุกวันได้ไหมครับ” พี่นนท์พูดขึ้นพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ฉันเอียงคอมองหน้าเขาแบบงงๆ มารับทุกวัน...เขาว่างรึว่าอะไร แต่เดี๋ยวนะ...เหอะ
“พี่คงไม่ได้จะจีบมิณใช่ไหม”
“นั่นแหละ”
“แต่มิณว่า...” ฉันเอ่ยบอกพี่นนท์เสียงเรียบที่โคตรจะไร้ความรู้สึก กับพี่นนท์ฉันให้เขาได้แค่พี่น้องเท่านั้น
“พี่จะรอ ถ้าพี่รอไม่ไหวพี่ก็จะถอยออกไปเอง โอเคไหมครับ”
สิ้นเสียงพี่นนท์ฉันก็หันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถด้านข้างทันทีแล้วปิดปากเงียบไม่พูดอะไรสักคำตลอดทาง ฉันไม่คิดว่าจะมีสถานะไหนที่จะยั่งยืนเท่ากับเพื่อนพี่น้อง แต่พี่นนท์เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดตั้งแต่ฉันรู้จักมาหรือฉันควรเปิดโอกาสให้เขาดีนะ ดีผ่านมาฉันก็ไม่เคยเห็นพี่นนท์คบผู้หญิงคนไหนเลยสักคน
บรรยากาศที่โคตรจะอึดอัดภายในรถก่อตัวขึ้นตั้งแต่จบประโยคของพี่นนท์จนรถเคลื่อนมาจอดหน้าหอพักฉัน ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ฉันเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร...วางตัวก็ไม่ถูก แล้วอยู่ๆ พี่นนท์เอื้อมมือมาจับหน้าฉันให้หันไปหาเขาก่อนจะพูดประโยคที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมันจากใครด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจนฉันรู้สึกได้ถึงความจริงใจที่พี่นนท์มีต่อฉัน
“พี่ไม่อยากเฝ้ามองมิณอยู่ห่างๆ แบบที่ผ่านมาอีกแล้ว ให้โอกาสพี่เถอะนะมิณ พี่อยากดูแลมิณให้ดีกว่านี้”
แกร่กกกก///
"ลงมาได้ล่ะ"
ประตูรถฝั่งที่ฉันนั่งถูกเปิดออกอย่างแรงก่อนตามมาด้วยคำสั่งเสียงเข้มอย่างเอาแต่ใจ ซึ่งฉันรับรู้ได้ทันทีโดยไม่ต้องหันไปมองว่าเจ้าของเสียงนั่นคือใคร
“ไม่มีมารยาท” ฉันพูดออกไปอย่างหงุดหงิดก่อนจะหันไปมองแขกที่ไม่ได้รับเชิญตาขวาง
“นั่นมันชื่อลับของเฮียเลยนะ มิณารู้ได้ไงอะ เก่งจัง” เฮียยูตะโน้มตัวลงมาหาฉันแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยียวนบวกกับหน้าตากวนบาทาของเขา เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด ฉันเลยหันพูดกับพี่นนท์พลางทำเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อยั่วโมโหใครบางคนแทน
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง ขับรถกลับดีๆ ล่ะ มิณเป็นห่วง”
“ครับผม ดูแลตัวเองดีๆ นะมิณ” พี่นนท์ตอบกลับทันควันพลางใช้นิ้วโป้งลูบแผลที่มุมปากฉันเบาๆ ด้วยแววตาที่เป็นห่วงเป็นใยราวกับมีฉันกับพี่นนท์แค่สองคนเท่านั้น
“แฮ้มๆ” เฮียยูตะส่งเสียงกระแอมขึ้นขัดจังหวะและตามด้วยประโยคแสดงความเป็นเจ้าฉันอย่างถือวิสาสะทำเอาฉันอึ้งไปเลย ใครจะคิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนี้
“จะให้ผัวยืนรออีกนานไหมครับ”
“ผัว?” พี่นนท์เลิกคิ้วทวนคำนั้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเองพลางมองหน้าฉันและเฮียยูตะสลับกับไปมา
“ใช่ เมียฉันยังไม่ได้บอกนายเหรอวะไอ้รุ่นน้อง จิ๊ๆ ๆ อย่าบริหารเสน่ห์แบบนี้ซิ ไม่น่ารักเลยนะ” เฮียยูตะตอบกลับหน้าตาเฉยแถมยังหันมาต่อว่าฉันอีก เหอะ..! ไม่สำนึกแล้วยังจะมาโยนความผิดให้ฉันอีก ให้มันได้อย่างงี้ซิน่า
“นี่! พูดบ้าอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉันตวาดเขาลั่นอย่างหมดความอดทน
“ลืมไปรึเปล่า ว่าเฮียเป็นใครและเราเป็นอะไรกัน” เฮียยูตะก้มลงกระซิบข้างหูฉันเสียงแผ่วเหมือนจะนิ่มนวลแต่นี้มันคือการขู่ชัดๆ ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากถลึงตาใส่เขาเพราะฉันก็ลืมไปจริงๆนั่นแหละ ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในเกมของเขาและตกเป็นรองเขาทุกอย่าง
“นี่มันอะไรกัน รุ่นพี่ยูตะเป็นแฟนมิณงั้นเหรอ” พี่นนท์เอ่ยถามขัดขึ้นอย่างร้อนใจ
“เฮียออกไปก่อน ฉันขอคุยธุระแป๊บหนึ่ง” ฉันรีบดันตัวเฮียยูตะออกแล้วดึงประตูรถปิดลงพร้อมกดล็อกทันทีก่อนจะหันมาอธิบายให้พี่นนท์เข้าใจแต่ดันพูดไม่ออกซะงั้น ฉันไม่รู้ว่าเขาไว้ใจได้แค่ไหน
“คือ..”
“เหอะ! บ้าชะมัด มิณหลงกลเขาได้ยังไง เขาน่ะอันตรายมากเลยนะ ผู้หญิงที่มหาลัยจะฆ่ากันตายก็เพราะเขา ทำไมมิณถึงดึงตัวเองเข้าหาหายนะแบบนั้น แผลนี่ก็ฝีมือผู้หญิงของเขาซินะ” พี่นนท์พูดขึ้นน้ำเสียงร้อนรนแววตาแฝงไปด้วยความวิตกกังวล แต่ฉันไม่มีทางเลือกนี่น่า ตอนนี้อยากจะถอยก็ถอยไม่ได้แล้ว ฉันโดดขึ้นหลังเสือไปแล้วลงมาก็มีแต่ตายกับตาย
“มิณขอโทษค่ะ”
“เฮ้อออ...มิณเลือกแล้วนิ พี่จะทำไรได้” พี่นนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่และพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อก่อนจะกุมมือเล็กของฉันทั้งสองข้างไว้แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและมั่นคงดังหินผา
“แต่เมื่อไหร่ที่เขาทำมิณเสียใจพี่ไม่เอามันไว้แน่และพี่จะเป็นคนแรกที่มาอยู่ข้างมิณ”
ทำไมเขาถึงดีกับฉันมากขนาดนี้นะ...มันยิ่งทำให้ฉันคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิด ฉันกำลังทำให้เขาเสียใจ ผิดหวัง เพราะความเห็นแก่เงินของฉันเหรอเนี่ย
“ขอบคุณนะคะ แต่มิณ”
- Writer
