เช้าวันจันทร์....
@มหาลัยA
ฉันตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อที่จะออกมามหาลัยก่อนเฮียยูตะจะตื่น นี่ขนาดไม่ได้มาพร้อมเขานะคนยังมองกันทั้งมหาลัยแล้วถ้ามาด้วยกันนะ มีหวังโดนพวกผู้หญิงของเขารุมทึ้งตายพอดี ฉันนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะหินอ่อนใต้ตึกคณะที่ประจำของฉันกับเพลิน กะว่าจะหลับสักงีบ
“ไงมึง มาแต่เช้าเชียว” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเพลินที่กำลังนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอย่างหัวเสียเพราะหัวเพิ่งจะถึงโต๊ะได้ไม่ถึงสิบวิเลย ซึ่งเจ้าหล่อนเองก็หน้าตาไม่ได้สู้ดีนักเหมือนกำลังหงุดหงิดอะไรมาอย่างงั้นแหละ
“ทำไมหน้าเป็นงั้นวะ” ฉันเลิกคิ้วถามเพลินอย่างสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเพื่อนรักหน้าเป็นอย่างงี้คนที่ทำให้มันหงุดหงิดได้ต้องมีอิทธิพลต่อหัวใจมันมากแน่ๆ
“นอนไม่ค่อยหลับอะ” เพลินตอบแบบปัดๆ กลับมาพลางหยิบมือถือขึ้นมาเล่นโดยไม่ยอมมองหน้าฉันเลยสักนิด มันมีอะไรปิดบังฉันอยู่แน่ๆ ฉันเลยเอื้อมมือทั้งสองข้างไปทาบแก้มเพลินก
