“ครับ เฮียเชื่อฟังเมีย”
“ใครเมียเฮีย เพ้อเจ้อ” ฉันรีบพูดออกไปอย่ากลบเกลื่อนพลางก้มหน้าลงกับเอกสารแบบว่าเก็บอาการสุด โคตรประหม่า ทำอะไรไม่ถูก ไม่ชอบ...ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย อิเฮียเป็นบ้าอะไรเนี่ย
“ไม่เป็นไร มิณาอยากเป็นอะไรก็แล้วแต่เลย แต่เฮียถนัดแบบนี้”
พอพูดจบเฮียก็เอามือมาโยกหัวฉันเบาๆ ก่อนเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิม ส่วนฉันเหรอ ตายซิคะ...เล่นแบบนี้ใครจะทนได้ ก้มหน้าอยู่กับกองเอกสารแบบนั้นไม่กล้าเงยขึ้นเลยทีนี้ คนอะไรหน้ามึนชะมัด อุตส่าห์ไปสงบสติอารมณ์มาตั้งครึ่งค่อนวันล้มไม่เป็นท่าเลยไหมล่ะ เสียเวลาจริงๆ
…..
….
“เสร็จแล้วใช่ปะ” เฮียเอ่ยถามขึ้นอย่างดีใจเมื่อเห็นฉันเก็บเอกสารบนโต๊ะไปไว้ที่ชั้นเอกสาร
“อืม” ฉันตอบเขาพลางเดินกลับไปที่โต๊ะจัดโน่นนี่นิดหน่อยและดันเก้าอี้ให้เข้าไปอยู่ใต้โต๊ะอย่างเดิมก่อนจะเดินไปที่ประตูโดยมีเฮียยูตะยืนรออยู่ก่อนแล้ว สงสัยจะหิวจริงแฮะ
“จับมือได้ปะ” เฮีย
