THE PILOT'S FINAL STOP

CHAPTER 1 🥰

TAHIMIK. Iyon ang unang salitang pumasok sa isip ni Arielle Zaragosa nang ihakbang niya ang paa sa malapad na shoreline ng Isla Mahayhay, isang maliit pero sikat na isla sa Palawan na kilala sa mala-kristal na tubig, mapuputing buhangin, at sunset na parang obra maestra.

Limang araw lang ang bakasyon niya dito—five days to breathe, sabi nga niya sa sarili—pero para kay Arielle, sapat na iyon para pansamantalang takasan ang mundo ng pressure, responsibilidad, at walang katapusang biyahe. Bilang isang piloto at isa sa nag mamay-ari SKYLUX AIRWAYS ang number one airline company sa buong Asia, halos wala na siyang oras para huminga. Meetings, flights, trainings, events—lahat iyon umiikot sa pangalan niya.

Kaya heto siya ngayon, naka-shorts, oversized shirt, messy bun, at walang make-up. Sa wakas, hindi Captain Zaragosa ang tingin sa kanya ng mga tao… kundi simpleng babae lang na naghahanap ng pahinga.

HULING araw niya sa isla. At gaya ng nakagawian, naglakad siya pababa ng dalampasigan para sundan ang landas pabalik sa kanyang maliit na cabin bago lumubog ang araw. Hawak niya ang tsinelas, ramdam sa pagitan ng mga daliri ng paa ang malamig na buhangin.

Pero bago pa man siya makalayo, may narinig siyang malakas na tawanan.

Ay, may mga tao pala rito sa part na ‘to ng beach?

Lumingon siya nang bahagya—just enough to see, not enough to be seen—at doon niya nakita ang isang grupo ng kalalakihan na nakaupo sa bilog, may bonfire, may bucket ng beer, may gitara pa. Mukhang mga barkada nagbabakasyon.

Pero hindi iyon ang nakakuha ng atensyon niya.

Someone… someone stood out.

Isang lalaki. Matangkad, broad shoulders, sun-kissed skin, at may buhok na medyo magulo na parang hinipan ng hangin pero in a good way. He laughed—deep, masculine, effortless. At nang tumagilid ang ulo niya sa direksyon ni Arielle, bahagya siyang napatigil.

Grabe… ang gwapo niya.

Hindi niya alam kung dahil sa ilaw ng apoy o dahil last day na niya sa isla, pero for a moment, parang tumigil ang panahon. Medyo tumaas ang heartbeat niya. She hated it. Hindi siya sanay na may nakaapekto sa kanya nang ganito—lalo na strangers.

Okay, Arielle. Tama na. Lumakad ka na.

Ayaw niyang mapagkamalang nagpapapansin, kaya agad siyang tumalikod, pinabilis ang lakad, halos natatawa sa sarili.

Seriously, Arielle? Nagkakagusto ka sa stranger? Get it together.

Pero kahit pilit niyang iniwas ang tingin, parang may bumubulong sa kanya na muling lingunin ang lalaking estranghero na nagpabilis ng t***k ng kanyang dibdib.

Pagkasara niya ng pinto ay mabilis niyang ipinilig ang ulo niya, para bang kaya niyang itaboy ang kung anu-anong naiisip niyang hindi naman dapat pinagtutuunan ng pansin.

"Arielle, seriously… bakit ka pa na-starstruck? Remember, may boyfriend ka na, bakit ba tumingin pa sa iba? Last day mo na dito, girl. Matulog ka na."

Naglakad siya papasok ng kanyang maaliwalas na kwarto. Hindi man siya maarte sa maraming bagay, pero may isang bagay sa sarili niya na kahit siya minsan ay nahihirapan pang maintindihan—isang kakaibang habit na hindi niya kayang baguhin.

Isa-isang tinanggal ni Arielle ang suot niyang damit habang naglalakad papunta sa kama—una ang oversized shirt, sumunod ang shorts, hanggang sa wala nang natira sa katawan niya.

Hindi iyon tungkol sa pagiging daring o rebelde. Hindi rin ito secret fantasy o kung ano pa man. It was simply… her.

May weird na quirks ang utak niya: hindi siya makatulog nang may suot na kahit ano. Kailangan niyang maramdaman ang lambot ng kumot, ang preskong hangin sa balat—iyon lang ang paraan para tuluyan siyang makapagpahinga.

Pagkatapos ay humiga siya, dahan-dahang lumapat ang likod niya sa malamig at malambot na kama. Naramdaman niya agad ang pag-relax ng bawat kalamnan niya—parang huling kargada ng pagod ay naubos bigla.

Sa loob ng ilang segundo, pumikit na siya.

Sa loob ng isang minuto, humina na ang paghinga niya.

At bago pa niya mapigilang maalala ang gwapong estrangherong nakita niya sa tabing-dagat…

… nakatulog na siya nang mahimbing.

TUMITILAMSIK ang liwanag ng bonfire habang humahampas ang malumanay na alon sa dalampasigan. Mainit ang apoy, pero mas mainit ang tawanan nina Burn, Carl at Frank—parang walang pakialam sa nalalapit na kasal niya.

“Aba, groom-to-be!” sigaw ni Burn habang iniabot sa kanya ang bote. “Ilang oras na lang, goodbye variety na!”

Natawa si Carl, sabay sabak ng biro, “Kaya nga may regalo kami sa’yo ngayong gabi. Baka kasi hindi ka na makatikim ng ibang putahe kapag kay Diane ka na forever.” Si Frank tahimik lang na nakikinig sa mga patutsada ng mga kaibigan.

Napailing siya, pilit na natatawa. “Tangina, ayoko nga. Ano na namang kalokohan ’to?”

“Uy, huwag ka nang maarte,” sabi ni Burn. “Last night of freedom mo ’to. Saglit lang. Promise.”

Hindi niya gusto. Hindi talaga.

Pero ayun—binablackmail na naman siya ng dalawa. Kapag hindi raw siya makisama, ikakalat nila sa barkada na pinaiyak siya kanina habang tumitingin sa engagement ring. Na syempre hindi totoo, pero kilala niya ang mga ‘to—kapag nagtrip, walang takas.

Huminga siya nang malalim at napatingala sa maitim na langit.

“Okay fine,” sabi niya, sabay abot ng bote. “Pero kung ano man ’to… putangina, dapat worth it.”

Nagkatinginan sina Burn at Carl—’yung tingin na parang may balak na hindi kagandahan.

At doon, nagsimulang kumabog ang dibdib niya… hindi sa excitement, kundi sa kutob.

BINILIN ng mga kaibigan niya ang susi bago siya itinulak palayo mula sa bonfire.

“Cabin EIGHT, bro. Enjoy,” sabi ni Burn, sabay kindat.

“’Wag mo kaming i-disappoint,” dagdag ni Carl, sabay tawa na parang demonyo.

Hindi siya natawa.

Hindi niya balak gamitin kung sino man ang babaeng kinuha ng dalawang gagong ’yon. Hindi siya tanga. Mabait siyang tao—at bukas, ikakasal na siya. Ang plano niya lang: puntahan yung babae, bayaran nang doble, at pauwiin agad sa isla bago pa siya makagawa ng kasalanang hindi na niya mababawi.

Binaybay niya ang hilera ng mga cabin, hawak ang susi, malamig ang simoy ng hangin pero mas malamig ang nararamdaman niyang kaba.

Cabin 6… Cabin 7… Cabin 8.

Napahinto siya.

Shit. Ano nga bang number?

7 ba? o 8?

Tumingala siya sa mga lamp post na mahina ang ilaw. Walang tao, walang mapagtatanungan. Tahimik ang paligid, para bang may inaabangang hindi maganda.

Hinawakan niya ang susi. May kumurot sa dibdib niya—isang instinct, isang bulong na hindi niya maipaliwanag.

Seven.

Pakiramdam niya tama ang seven.

Lumapit siya sa pinto ng Cabin 7 at tumingala sa maliit na numerong nakapaskil. Kahit madilim, mukhang iyon nga ang sinabi ni Burn… o baka guni-guni niya lang dahil gusto na niyang matapos ’to.

Dahan-dahan niyang isinuksok ang susi.

Pero bago pa niya ito maikot, umangat ang pinto nang bahagya—hindi naka-lock.

Pinakiramdaman niya ang dibdib niya na biglang bumigat. Hindi niya alam kung dahil sa takot… o dahil may hinala siyang nagkakamali siya.

Maingat niyang binuksan ang pinto, sapat lang para makasilip.

Madilim ang loob maliban sa isang lampshade na nakabukas sa sulok, nagbibigay ng malambot na ilaw na tila nang-aakit.

At doon, mula sa kinatatayuan niya, nakita niya ang anyo ng isang babae—mahaba ang buhok, nakahiga sa kama, tahimik, parang natutulog.

Kaagad siyang napalunok.

Ito ba ang regalo nila?

Hindi dapat lumapit. Hindi dapat tumingin. Hindi dapat —

Pero parang hinihila siya ng anino nitong babae.

Dahan-dahan siyang pumasok at isinara ang pinto. Kinilabutan siya nang marinig ang mahinang “click” ng lock sa likod niya.

Hindi niya alam kung dahil sa kaba… o dahil alam niyang kahit hindi niya balak gawin ang gusto ng mga kaibigan niya, hindi niya rin maitago ang kurot ng curiosity na kumakain sa kanya.

At habang unti-unti siyang lumalapit sa kama, hinanda niya ang sarili.

Kung sino man siya… papauwiin niya agad.

NANANAGINIP na naman ako. Isang napakagandang panaginip, hindi na bago sa akin ito na may kaniig akong lalaki sa aking panaginip pero laging walang mukha.

Pero ang panaginip ko ngayon ay hindi ang usual na mga panaginip ko. Parang totoo ang mga haplos ng matipunong pangangatawan na lalaki sa akin.

Shit, umarko ang katawan ko sa sobrang sarap ng nararamdaman ko. Nararamdaman ko ang paghaplos ng mapangahas na lalaki sa aking hiyas. "Ang sarap, sobrang sarap, ahhhh..." Napakapit ako sa bedcover nang ipasok niya ang isang daliri sa loob ko. Paulit ulit na naglabas masok ang kanyang daliri sa aking hiyas. Lalabasan na yata ako. Panay ang ungol ko sa hindi maipaliwanag na sarap na nararamdaman ko ngayon.

"Faster please, Ahhhhhh... s**t, ang sarap, more please, I want more", ungol ko habang ninanamnam ko ang makapigil hiningang sarap dulot ng daliri nito na walang sawang naglalabas masok sa loob ko.

Nabitin ako.

Nabitawan ko ang bedsheet, napaangat ang dibdib ko sa hangin na parang hinahabol ang init na nawala, nang biglang tumigil ang paglabas masok ng daliri nito sa akin.

“Don’t stop…” halos hindi ko marinig ang sarili kong boses, garalgal, nauuhaw.

“I… I want more.”

May kumapit na kamay sa kamay ko. Mainit. Matigas. Parang nag-aalab.

Naramdaman kong dahan-dahan niya akong inilalapit sa katawan niya.

At doon ko naramdaman ang lakas ng dibdib niya laban sa palad ko—

solid, matigas, parang pader na hindi ko masira kahit anong tulak ko.

Ramdam ko ang hugis ng abs niya sa ilalim ng daliri ko, ang lalim ng paghinga niya, ang init na parang apoy.

Hindi na ito pangkaraniwang panaginip.

Hindi na ito yung mga lumang scenario na malabo, parang usok, walang mukha.

Dahil ngayong gabi…

unti-unti siyang nagkakahugis.

Ang panga.

Ang ilong.

Ang maitim na matang nakatitig sa akin na parang kilala niya ako.

Ang buhok na hinampas ng hangin sa dalampasigan kanina.

Oh my God.

Ang lalaking napapanaginipan ko ngayon—

ang lalaking nakadagan sa akin sa panaginip ko—

ay ang estrangherong lalaki sa dalampasigan kanina.

Dahan-dahang gumalaw ang kamay niya pababa, parang sinusukat ang bawat pulgada ng balat ko. Hindi nagmamadali—

parang sinasadya niyang pahirapan ako sa bawat segundong lumilipas.

Nang lumapit ang mukha niya sa pagitan ng mga hita ko,

napasinghap ako.

Hindi dahil sa ginagawa niya,

kundi dahil sa paraan ng paglapit niya—

mabagal, mainit ang hininga, nakatutok ang tingin sa akin

na parang siya man ay nilalamon ng sandaling iyon.

Hinaplos niya ang gilid ng hita ko gamit ang ilong niya,

isang dampi na halos wala, pero sapat para umakyat ang kilabot sa likod ko.

Hindi pa siya dumadampi sa pinaka-sensitibong bahagi ko,

pero parang sinisipsip na niya ang natitira kong lakas.

Pag-angat niya ng tingin,

nakalabas nang bahagya ang dila niya—

mabagal na iginuguhit sa balat ko,

hindi patungo kung saan ko inaasahan,

kundi paakyat, pataas, parang sinusundan ang landas na siya ang nakakaalam.

Nadama ko ang kamay niyang dumampi sa magkabilang hita ko,

hindi marahas,

pero sapat na mahigpit para sabihin sa akin na

ayaw niya akong umatras,

at ayaw niya ring tumigil.

Habang hinahawi niya ang mga hita ko nang bahagya,

para bang sinasabing:

Huwag kang matakot. Huwag kang umalis. Hayaan mo ako.

Hindi pa rin niya ako hinahawakan doon.

Hindi niya kailangan.

Ang anticipation pa lang,

ang paraan ng paglapit niya,

ang mabagal niyang paghinga,

ang pag-init ng labi niya sa balat ko—

iyon ang mismong nagpaluha ng sarap at takot sa sulok ng mata ko.

At nang maramdaman kong halos hindi na maghiwalay ang hininga niya at ang balat ko,

naramdaman kong napakapit ako sa bedsheet,

parang natutunaw.

Hindi ko alam kung anong gagawin niya sa susunod.

Hindi ko alam kung itutuloy niya.

Pero sa paraan ng pagtingin niya sa akin—

malalim, gutom, at parang siya rin mismo ay naliligaw sa ginagawa niya—

Dahan dahan ang paglapat ng dila niya sa aking hiyas na para bang gutom na gutom at di ko maiwasan ang mapahalinghing sa sarap na dulot nito. "Ahhhh,, ohhhh.... yeah.. more... more... I want it more..." Mas lalo kong idinuldol ang aking hiyas sa kanyang mukha. Hinawakan ko ang ulo niya at mas lalo kong isinubsob sa akin.

Hindi na alam ni Arielle kung saan niya ilalalagay ang mga kamay niya—sa unan ba, sa kumot, o sa buhok ng gwapong lalaking ito—dahil sa bawat paghinga nito, bawat pagsipsip ng bibig niya sa pagitan ng hita niya, ay parang may alon na dumadaloy pataas sa gulugod niya.

Hinawakan niya ako sa magkabilang hita, mariin, parang ayaw akong pakawalan kahit isang segundo. At habang mas lalo niyang dinidilaan ang pinakasensitibong bahagi ko, marahan siyang huminga, mabagal, mainit… sapat para pagalabin ang bawat hibla ng laman ni Arielle.

“Ahhh…” halos paungol nang bulong niya, hindi niya alam kung pagsusumamo o pagmamakaawa.

Mas dumidikit ang bibig nito, mas nagiging mapang-angkin ang ritmo—hindi mabilis, pero mabigat, kontrolado… yung tipong parang alam niya eksaktong paano siya mababaliw unti-unti.

At doon, mararamdaman ni Arielle ang kamay ng lalaki, dahan-dahang gumagalaw, hindi nagmamadali, hindi rin tumitigil—isang mapanuksong galaw na parang sinasadya nitong dalhin siya sa hangganan pero ayaw pang ibigay ang tuluyang pagbagsak.

“Look at me,” bulong nito, paos, mababa.

Napatingin siya, hingal, magulo ang buhok, nanginginig ang dibdib sa paghinga.

At nang magtagpo ang mga mata nila, saka muling gumalaw ang kamay nito—mas madiin, mas tiyak, sapat para mawala ang kontrol ni Arielle kahit pilitin niyang hindi bumigay sa sensasyon.

"Ang sarap… hindi ko kaya…” halos mapasipa ang binti niya sa lakas ng kuryenteng dumaloy sa katawan niya.

Ngumiti ito nang bahagya, isang ngiting alam niyang panganib.

“Then don’t. Let me.”

Hindi ko alam kung paano ako humihinga.

Pag-angat niya mula sa pagitan ng mga hita ko, ramdam ko agad ang pag-akyat ng init sa balat ko—parang bawat pulgada na dinadaanan ng labi niya ay nag-iiwan ng apoy na hindi namamatay.

Umakyat siya sa ibabaw ko, mabigat ang paghinga, parang hirap pigilan ang sarili. At ang paraan ng paghalik niya sa tiyan ko, paakyat sa tadyang, ay dahan-dahan pero nakakabaliw, parang sinasadya niyang patagalin ang paghihintay ko.

Nang marating niya ang dibdib ko, napapikit ako. Hindi dahil sa sakit—kundi dahil sa tindi. Sa bawat pagsupsop niya, sa bawat sandaling titigil siya para huminga nang malalim sa balat ko, pakiramdam ko ay unti-unting nabubura ang utak ko.

“Ahhhh…” halos pabulong kong sabi, pero parang mas lalo lang siyang na-engganyo sa pag-ungol ko.

Ramdam kong bumigat ang kamay niya sa bewang ko, parang pinipirmi niya ako sa ilalim niya. At sa leeg ko, doon siya nagtagal—mainit ang hininga, mabagal ang halik, minsan marahan, minsan medyo madiin na halos mag-iwan ng bakas.

Napa-arch ang likod ko nang dumikit ang bibig niya sa pinaka-sensitibong parte ng leeg ko.

Parang doon niya pinakawalan ang lahat ng pagpipigil niya.

At nang umangat siya para halikan ako sa labi, wala na akong natitirang kontrol.

Ang unang laplapan namin ay hindi halik—pag-angkin, paghingi, pagbigay.

Nagtagpo ang bibig namin na parang parehong nauubusan ng hangin, nagkakandarapa, halos magkalasog ang hininga namin sa sobrang bilis at lalim. Ang kamay niya nasa mukha ko, parang ayaw niyang lumayo ako kahit kalahating pulgada.

Mabigat.

Mainit.

Nakakapugto ng hininga.

Sa bawat pagdikit ng labi niya sa akin, pakiramdam ko ay bumabagsak ako sa isang lugar na tanging siya ang nakakahawak.

At sa pagitan ng hingal at halik, narinig ko siyang bulong, mababa, halos growl:

“… Ang sarap mo.... hindi mo alam kung gaano kita gustong saktan sa sarap.”

At hindi ko alam kung saan ko hinugot ang lakas—pero hinila ko siya palapit, mas madiin, mas malalim, parang gusto kong mawala sa bibig niya.

Dahan-dahang bumaba ang mga halik niya sa leeg ko, pababa sa dibdib, at sa bawat paggalaw niya, parang unti-unting nawawala ang bigat ng katawan ko sa kama. Para akong lumulutang… o bumabagsak—hindi ko na alam.

Nang bumalik ang mga labi niya sa aking dibdib, gumuhit ang init palabas, pababa, hanggang sa may kung anong sumiklab sa ilalim ng puson ko. Hindi ko mapigilang umungol nang mahina, hindi ko na rin kayang itago kung gaano ako nanginginig sa ilalim niya.

At doon ko naramdaman…

Ang mabagal, maingat na paghawak niya sa magkabila kong hita.

Hindi marahas—pero matatag, halos parang may hawak siyang bagay na takot niyang mabasag.

Dahan-dahan niyang ibinuka ang mga ito, parang bawat pulgada ay isang tanong kung papayag ba ako.

At sa bawat pagbuka, tumataas ang t***k ng puso ko.

Tumitindi ang hininga ko.

Parang alam niya kung gaano ako nag-aalab kahit hindi ko sabihin.

“Baby…” mahina pero mabigat ang boses niya, parang may pinipigil sa loob.

Napakagat-labi ako nang maramdaman kong umayos siya ng pwesto sa pagitan ko—hindi pa man siya dumidikit, ramdam ko na ang bigat ng presensya niya, ang init ng balat niya sa ibabaw ko.

Paglapit niya, halos mawalan ako ng hininga.

At nang maramdaman ko ang kinis ng pagkiskis ng balat niya sa akin, hindi ko napigilang mapasigaw nang mahina, isang paghinga na walang direksyon.

Hindi iyon mabilis.

Hindi rin brutal.

Pero sapat para sumabog ang kuryente sa buong katawan ko.

Para akong inalon.

Nag-arko ang likod ko, hindi ko alam kung dahil sa init o sa panggigigil o sa sobrang anticipation na parang wala nang natira sa utak ko kundi siya.

“Please… please…” hindi ko alam kung ano ang hinihingi ko—basta nalabas iyon nang hindi ko namamalayan.

Narinig ko ang mahinang mura niya sa pagitan ng ngipin, parang nawawalan siya ng kontrol dahil sa paraan ng pag-ungol ko.

Tumingin siya sa akin, dumidikit ang noo niya sa akin, hininga niya humahalo sa hininga ko.

“Don’t arch like that…” bulong niya, boses niya mababa, basag.

“…ginagawa mo akong baliw.”

At habang nakapwesto siya roon, habang nararamdaman ko ang init niya sa pagitan ng hita kong siya mismo ang naghiwalay…

Pakiramdam ko ay isang hinga na lang ang pagitan ng paghihintay at pagkatuluyang mawalan ako ng sarili.