ยามเหม่า[1]
"ท่านพี่ตื่นเถอะเจ้าคะ ท่านพี่”
“อืม หลินเอ๋อร์เช้าแล้วหรือ”
“ใกล้ถึงยามเหม่าแล้วนะเจ้าคะวันนี้ข้าจะเข้าเมืองท่านลืมไปแล้วหรือ”
“ไม่ได้ลืมข้าแค่เหนื่อยนิดหน่อยเลยตื่นสาย”
“เช่นนั้นข้าไปเองก็ได้ท่านพี่ดูแลลูกๆ แทนข้านะเจ้าคะ”
“ไม่ได้ เจ้าจะไปคนเดียวได้อย่างไรรอข้าก่อนไม่นานนักหรอก”
“ก็ได้เจ้าค่ะ”
หลี่หงอี้ที่ยังงัวเงียเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่มนั้นรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนด้วยความเร่งรีบไม่มีอิดออดเลยสักนิด เพราะไม่ว่าภรรยาของเขาจะร้องขอสิ่งใดเขาล้วนทำให้นางได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
“ท่านแม่ ท่านพ่อ พวกข้าพร้อมแล้วขอรับ”
เสียงเล็กๆ ที่ดูมีชีวิตชีวาของลูกชายลูกสาวฝาแฝดของนางดังขึ้นด้านหลังพวกเขา
“อาเฟยอาชิงพวกเจ้าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ตื่นพร้อมๆ กันกับท่านแม่เลยเจ้าค่ะ ข้าเห็นท่านแม่ลุกขึ้นจากที่นอนข้าก็ปลุกท่านพี่แล้วก็ลุกตามไปล้างหน้าอาชิงแปรงฟันแล้วด้วยนะเจ้าคะ”
พูดจบก็ส่งย
