“ใครบอกว่าข้าจะไม่กลับเล่าเจ้าคะ”
“เจ้าว่าอะไรนะ”
หลี่หงอี้ดูจะตกตะลึงเล็กน้อยเพราะก่อนหน้านี้นางก็เอาแต่ยืนกรานท่าเดียวว่าจะไม่มีทางกลับเข้าเมือหลวงอีกแต่มาเวลานี้กลับดูไม่สนใจสิ่งใดอีกเลยทั้งยังจะเดินทางกลับกับเขาอีก
'เกิดอะไรขึ้นกับนางกัน นางทำใจลืมเรื่องราวต่างๆ ไปได้แล้วจริงๆ น่ะหรือ'
“ข้าบอกว่าข้าจะกลับเมืองหลวงกับท่านอย่างไรเล่าน่าแปลกใจตรงไหนกัน”
“จริงหรือ”
“จริงสิเจ้าคะ สามีอยู่ที่ไหนภรรยาก็ต้องอยู่ที่นั่น”
“เจ้าพูดจริงนะหากถึงวันพรุ่งนี้เจ้าอย่าได้คืนคำเป็นอันขาดเลย”
“ท่านเห็นข้าเป็นคนอย่างไร ข้าพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้นอยู่แล้ว”
“หลินเอ๋อร์ข้ารักเจ้าที่สุดเลย”
“ข้าก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ”
นางกอดตอบเขาแน่นก่อนจะยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มผู้เป็นสามีจนหลี่หงอี้ถึงกับตะลึงไปทันที นานเท่าไหร่แล้วที่นางและเขาไม่ได้มีความหวานให้กันเช่นนี้
หยวนจือหลินละจากแก้มสากๆ ของเขาแล้วเลื่อนไปยังร
