“ฮู ฮูหยิน”
“!”
“ฮูหยินอะไรของเจ้ากัน ฮูหยินของใต้เท้าก็อยู่ที่บ้านสิจะมาอยู่ทำไมตรงนี้”
“ก็อยู่ไปแล้วหรือไม่เล่า”
หลี่หงอี้เมื่อได้ยินที่หย่งฉีพูดออกมาก็เริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างทิ่มแทงมาจากด้านหลังของเขา
‘ให้ตายสิเป็นแม่ทัพอยู่ในสนามรบมาร่วมสิบปีแค่ออกมาจัดการงานนอกสนามรบเพียงไม่กี่ปี เหตุใดความรู้สึกของข้าถึงช้าลงได้เช่นนี้กันนะ ไม่รู้ได้อย่างไรว่านางมาอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’
หลี่หงอี้ค่อยๆ หันไปทางด้านหลังก็พบกับภรรยารักของเขายืนกอดอกขมวดคิ้วจ้องมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนในที่นั้นต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด ความลับที่ตั้งใจช่วยกันปกปิดมานานนั้นไม่น่าจะเหลือแล้วกระมัง
“ท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ”
เสียงของนางในเวลานี้ช่างเยือกเย็นเสียจริง
“หลินเอ๋อร์คือว่าข้าอธิบายได้นะ”
“เช่นนั้นก็พูดมาสิ”
“คือว่า”
“ว่า”
“คือความจริงแล้วข้า”
“พูดไม่ออกหรือเจ้าคะเหตุใดคนพวกนั้นถึงเรียกท่าน
