"Keşke şu an uyanık olsan da beni duysan..."
"Duyuyorum..."
"Keşke beni görsen..."
"Görüyorum..."
"Keşke beni sevsen..."
"Seviyorum..."
Sinirden kan çanağı olan gözleri gözlerimden ayrılmayınca başımı yana çevirdim. Kerem'den ilk kez korkuyordum. İlk kez böylesine sinirliydi ve bu sinirini bana da gösteriyordu. Ben yere bakarken kapıyı sertçe kapatınca koşar adımlarla yukarıya, terasa koştum. Kerem hızlı adımlarla arabasına doğru gidiyordu ve arabaya binip çalıştırınca evin etrafındaki bütün korumaların arabalarının farları yandı. Hepsi sırayla uzaklaşırken gözüm Kerem'in arabasındaydı. En önden çıkmış ve fazlasıyla basmıştı gaza. Tüm arabalar gözden kaybolunca odaya geçip koca yatağın orta ucuna oturdum. Son söylediği şey kafamın içinde yankılanıyordu.
"Keşke hep abinin karde
