Kerem’i özlemiştim. Annemi, babamı, evimi ve hatta bebeğimi. Resmen bebeğimin katiliyle yan yanaydım. Bu atmosfer sürekli bana onu hatırlatıyordu. Varlığına bile yeni yeni alışırken kaybettiğim bebeğimi…
Keşke şu an evimde uyanıyor olsaydım. Gözlerimi Kerem’in kollarında açmak varken, gözlerimi kapatamıyordum bile. Uyursam eğer bana bir şey yapar diye korkuyordum. Hem de çok. Hayatımda ilk kez uyuyakalmaktan korkuyordum. Daha doğrusu uyanınca eskisi gibi uyanamamaktan.
“Allah’ım sen yardım et…” dedim sessizce. Güldü. Başını hafif yere eğmiş bir şekilde gülüyordu. “Komik olan ne?” dedim kaşlarımı çatıp.
“Boşuna ettiniz o duayı. Allah darda olan kuluna yardım eder…” Tam ağzımı açıp konuşacakken kapı aralandı ve tanımadığım, daha önce görmediğim bir adam içeri girdi. İçeri girmesiyle Özcan
