ล่วงเลยเข้าสู่ยามจื่ออันเป็นเวลานัดหมาย เสี่ยวเม่ยนั่งนิ่งประจำที่อยู่บนตั้งเตียง วันนี้เขาอยู่ในชุดผ้าแพรสีคราม ชายผ้าปักลวดลายนกกระเรียนสีขาวนวล เส้นผมสีดำสนิทถูกปล่อยสยาย กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากน้ำมันนวดผมที่ฟางซินทำให้ลอยแตะจมูก
ผ้าปิดตาสีเข้มเข้าคู่กับเสื้อผ้า ขับให้วันนี้ร่างเพรียวของนายคณิกาตัวปลอม มีบรรยากาศดูคล้ายคุณชายตระกุลคุณนางใหญ่ผู้หนึ่ง
เสียงเลื่อนปิดประตูดังแว่วเข้าหู เป็นจังหวะเดียวกับที่เสี่ยวเม่ยเงยหน้าขึ้นจากการพยายามจับจ้องลายปักประณีตบรรจงบริเวณแขนเสื้อของตน
"ชอบหรือไม่" คำทักทายแรกเกิดขึ้นโดยเฉินฮ่าวเทียนเป็นผู้เอ่ย
คำถามที่ฟังดูไม่มีที่มาที่ไป ทำให้เสี่ยวเม่ยครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะขยับมือตอบกลับ
'ลายปักงดงามมากขอรับ'
แม่ทัพประจิมเดินมานั่งลงเคียงข้างกันบนตั้งเตียง ไออุ่นจากร่างกายสูงใหญ่กำยำที่แผ่ซ่าน เป็นเหมือนกับเครื่องยืนยันที่คอยบอกว่าระยะห่างของร่างกายคนทั้
