แต่เพราะนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก นายคณิกาจึงสลัดทิ้งความสงสัยของตน รวมถึงมองข้ามบรรยากาศสูงศักดิ์ที่สามารถรับรู้ได้ผ่านอากัปกิริยาที่แสดงออกของชายผู้นั้น ฟางซินทำเพียงยึดหมวกสานใบใหญ่ของอีกฝ่ายเอาไว้กับตนเอง ก่อนเอ่ยปากรุกไล่ถามความ
"ข้าเห็นท่านตามข้ามาตั้งแต่หน้าร้านขายผ้าที่หัวมุมถนนโน้นยังจะมาโป้ปดกันอีก...ว่าอย่างไรใครใช้ให้มาสะกดรอยตามข้า…"
ชายชุดดำจดจ้องมองคนที่ยึดเอาของ ๆ ตนไปด้วยความไม่พอใจอยู่ครู่หนึ่ง พฤติกรรมอุกอาจเช่นที่อีกฝ่ายกระทำต่อตนนั้น เป็นสิ่งที่ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีผู้ใดกล้ากระทำต่อเขา
ชายชุดดำเก็บความไม่พอใจเอาไว้จนเต็มท้อง ในห้วงความคิด เขาพยายามข่มอารมณ์กลุ่นโกรธด้วยการนึกถึงธรรมะวาทะที่เคยได้ยินมา
โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า…โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า…ชายหนุ่มท่องประโยคนี้ซ้ำไปซ้ำมาในใจไม่หยุด
จนกระทั่ง…ยามที่เห็นว่านายคณิกาตรงหน้าปลดหมวกม่านมาลาสีขาวของเจ้าตัวออก เผยให้เ
