DAMLA'DAN
Kocaman açılmış gözlerimle Baran'a bakıyordum. Bu... Bu beklediğm bir şey değildi. Kalbim göğüs kafesimi öylesine zorluyordu ki elim istemsizce oraya gitmişti. Baran telaşla elindeki kutuyu bırakıp bana yaklaştı.
"Damla! Damla iyi misin? Sakin ol güzelim."
"Be-Ben sakinim."
"Buradan bakınca hiç de öyle görünmüyor sevgilim. Ama madem öyle diyorsun, madem iyisin bir cevap bekliyorum. Benimle evlenecek misin?"
"Benn.. Ben beklemiyordum hiç Baran."
"Bekleyelim dersen bekleriz biraz daha. Nişanlı kalırız. Sonra.. Sonra da zaman geçince evleniriz."
Ne diyebilirdim ki? Hayır demek aklımın ucundan bile geçmemişti. Karşımdaki sevdiğim adamdı. Sadece biraz erken değil miydi? Ailem ne derdi bu duruma. Okulum bile bitmemişti. Oysa ben okulumu bitirmek isterdim. Baran ne derdi peki bu
