เมื่อร่างสูงกำยำเดินเข้ามาใกล้ คนที่นอนหันหลังอยู่ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย แคทนิสยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกลวกๆ เพื่อไม่ให้เขาเห็น
“แคทนิส”
“ทำไม จะจับฉันเอาในนี้อีกหรือไง” น้ำเสียงเย้ยหยันถามขึ้น
มาเฟียหนุ่มยกมือขึ้นป้องขมับ ดวงตาคมมีน้ำใสเคล้าคลออยู่เต็มหน่วย เขาไม่ได้ตั้งใจแค่พลั้งมือไปตามสัญชาตญาณ แววตาเศร้ามองไปยังแผ่นหลังบางก่อนจะตัดสินใจนั่งคุกเข่าลง บอดีการ์ดหนุ่มกับแพทย์หญิงยืนมองการกระทำของเบเนดิกด้วยความรู้สึกเห็นใจ และทั้งสองรับรู้ได้ในทันทีว่าชายหนุ่มตรงหน้ายอมจำนนให้กับหญิงสาวที่นอนหันหลังให้กับเขาแล้ว
“ฉัน ฉันขอโทษ” แคทนิสชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำขอโทษเป็นครั้งแรก
“ออกไป ฉันอยากพักผ่อน”
“กลับไปพักที่บ้านเรานะ”
“บ้านแกไม่ใช่บ้านฉัน”
เบเนดิกไม่สนใจน้ำเสียงประชดประชดประชัน เขาตัดสินใจอุ้มร่างเล็กออกจากโรงพยาบาล มุ่งกลับคฤหาสน์พร้อมกับขวดน้ำเกลือโดยที่แพทย์
