ถอดใจ
1494 Words
เมื่อปาลีนาลงมาหลังจากเช็ดตัวให้กับแคทนิส เธอก็มายืนหลบมุมอยู่หลังบ้าน ดวงตาคู่สวยมองไปยังบ้านหลังเล็กของใครสักคนที่ตั้งอยู่ด้านหลังของคฤหาสน์อย่าง ใจจดใจจ่อ สายตาจับจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังอาบน้ำให้กับน้องหมาพันธุ์ร็อตไวเลอร์ด้วยแววตาหลงใหล เขาสูง หล่อ มีเสน่ห์ ใบหน้าคมเข้มจมูกโด่ง ที่สำคัญอ่อนโยนกับเธอมากจนเด็กสาวแอบคิดเลยเถิดไปไกล แต่ก็ต้องพยายามหักห้ามใจเพราะเขาเห็นเธอเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งเพียงเท่านั้น
ปาลีนายืนเหม่อมองบอดีการ์ดหนุ่มที่กำลังวิ่งไล่ฉีดน้ำเล่นกับสุนัขไปวิ่งมาอย่างเพลิดเพลินก่อนสายตาคมของอีกคนจะเหลือบมาเห็นคนที่แอบมองเขาอยู่ ชายหนุ่มทิ้งสายยางลงแล้วถอดเสื้อออกเผยให้เห็นซิกแพคตรงหน้าท้องและแผงอกเป็นลอนสวย จนเด็กสาวต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดตาแต่ก็แอบอ้าหว่างนิ้วเพื่อดูเขา ก่อนจะรีบผุบร่างไปด้านหลังกำแพงเมื่อชายหนุ่มคนนั้นหันมายังเธอ เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะหยิบผ้ามาเช็ดขนให้กับเจ้าหมาพันธุ์ตัวโตแล้วส่ายหัวเบาๆ ให้กับพฤติกรรมของปาลีนาที่ชอบมาแอบยืนดูเขาเป็นประจำ
เช้าวันต่อมา...
เมื่อแคทนิสตื่นขึ้นมาสายตาก็จ้องมองไปยังอกขาวที่เธอนอนซบอยู่อย่างใช้ ความคิดก่อนจะรีบผละออก มาเฟียหนุ่มรู้สึกตัวว่าเธอตื่นแล้วจึงขยับนอนหงายเพราะอีกคนนอนหนุนแขนเขาทั้งคืนจนไม่สามารถขยับได้ เนื่องจากเมื่อคืนหลังจากที่เขาจับเธอกินจนหนำใจ สุดท้ายก็คือเขาที่คอยมาเช็ดตัวและป้อนยาให้กับเธอเพราะเชลยสาวเอาแต่ละเมอ เพ้อถึงใครบางคนจนเผลอดึงเขาเข้าไปกอด มาเฟียหนุ่มเลยปล่อยเลยตามเลยให้เธอกอดยันเช้าของวันนี้
เมื่อแคทนิสถอยห่างก็เห็นใบหน้าของมาเฟียหนุ่มมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมามากมาย เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมราวกับหนาวสั่น แคทนิสขมวดคิ้วมองไปยังคนที่นอนหลับโดยไม่สนใจเธอ ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้คือเธออาบน้ำอยู่แล้วภาพก็ตัดไป แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเธอจึงสะบัดศีรษะเพื่อสลัดความคิดนั้นทิ้งก่อนจะลุกออกจากเตียงแต่พอขาเรียวสวยยืนแตะกับพื้นเท่านั้น ก็ต้องกลับมานั่งลงบนเตียงเช่นเดิม
“ซี๊ดดด แกนี่มันเลวจริงๆ” หญิงสาวกลั้นใจลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินไปยังห้องน้ำ
“อื้อ!! แสบ” เมื่อเริ่มฉี่ความแสบก็แล่นแป๊ดเข้ามา เพราะตรงนั้นของเธอคงจะฉีกขาดอีกตามเคย แต่ดีที่อยู่ๆ ไข้ของเธอก็ลดลงจนเกือบหายเป็นปลิดทิ้ง
เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จแคทนิสก็เดินออกมา เธอแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นมาเฟียหนุ่มยังคงนอนอยู่ไม่ลุกกลับห้องอย่างเช่นทุกครั้ง นุ่งผ้าขนหนูแล้วเดินไปตรงหน้าต่าง ยืนมองสำรวจด้านนอกที่มีบอดีการ์ดเฝ้ายามอยู่มากมาย สายตาประกายแห่งความหวังกวาดมองไปยังพื้นที่หลังคฤหาสน์มีบ้านหลังเล็กๆ ตั้งอยู่หลายหลัง แคทนิสพยายามมองหาลู่ทางที่จะหลบหนี แต่บริเวณที่เห็นน่าจะเป็นส่วนของหลังคฤหาสน์แถมการคุ้มกันยังหนาแน่น ถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ ‘หรือฉันจะหมดหนทางหนีแล้วจริงๆ’ ตั้งแต่เธอโดนเขาจับมาที่แห่งนี้ เธอยังไม่เคยได้ใส่เสื้อผ้าหรือกางเกงเลยสักชิ้น เขาเอาเธอแทบทุกเวลาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นว่าเธอจะยินยอมหรือไม่ยินยอม เต็มใจหรือไม่เต็มใจ แคทนิสยืนกัดริมฝีปากมองออกไปยังด้านนอกอย่างหมดหวัง
ก๊อก ก๊อก!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาสองทีก่อนเสียงบอดีการ์ดหนุ่มจะดังเล็ดลอดผ่านประตูเข้ามา
“นายครับสายแล้วครับ” มาเฟียหนุ่มยังคงเงียบไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ แคทนิสเลยเดินลากโซ่ไปเปิดประตูให้กับเขา
“นายล่ะครับ” แคทนิสสะบัดหน้าไปทางเตียงก่อนจะเบี่ยงตัวไปข้างๆ บอดีการ์ดหนุ่มมองแคทนิสที่นุ่งผ้าขนหนูเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปดูคนเป็นนาย
“นายครับ นาย”
“อืม”
“สายแล้วครับ”
“อือ ยกเลิกนัด กูปวดหัว”
“นายเป็นอะไรครับ”
“สงสัยจะมีคนแพร่เชื้อโรคมาให้”
“ให้ผมเรียกหมอไหมครับ”
“ไม่ต้อง ให้ปาลีนาเอายามาให้ก็พอ”
“ครับ” เมื่อบอดีการ์ดหนุ่มออกไปเบเนดิกก็เรียกแคทนิสให้เข้ามาหาทันที
“จะมาดีๆ หรือให้ฉันลุกไปลากมา”
“ขอให้แกป่วยจนตายๆ ไปซะไอ้เลว” พูดสาปแช่งเขาก่อนที่ขาเรียวจะก้าวเดินเข้ามาตามคำสั่ง
“ใครให้เธอแต่งตัวแบบนี้ออกไปเปิดประตู”
“ทำไม แกหวงเรือนร่างฉันว่างั้น” ยืนกอดอกพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“ปากดีไม่แผ่วจริงๆ นะแคทนิส” ชายหนุ่มกระถดตัวนั่งพิงกับหัวเตียงแล้วมองหน้าอกเธอที่ล้นโผล่ออกมานอกผ้าขนหนู
“โรคจิต” แคทนิสเมื่อเห็นสายตาเขามองมา เธอก็หันหน้ามองไปทางหน้าต่างทันที
“มานั่งนี่”
“ไม่”
“แคทนิส”
“จะทำอะไรก็ทำ อย่ามาเรียกชื่อ รำคาญ”
ก๊อก ก๊อก!!
ยังไม่ทันที่มาเฟียหนุ่มจะได้พูดอะไร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ขออนุญาตนะคะ” เสียงเด็กสาวดังขึ้น หลังจากเคาะประตูสองครั้ง เธอเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารเช้าสองที่และยาลดไข้
“เอาวางไว้แล้วออกไปได้”
“ค่ะ” ปาลีนารับคำสั่งก่อนจะก้มหน้างุดเดินออกไป
“เดินไปหยิบข้าวมาแคทนิส”
“ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งแก”
“สงสัยชอบนอนถ่างขาให้ฉันเอาสินะ” มาเฟียหนุ่มทำท่าจะลุกออกจากเตียง แคทนิสจิ้ปากอย่างรำคาญก่อนจะยอมเดินลากโซ่ไปที่โต๊ะซึ่งมีอาหารวางไว้แล้วหยิบมันมาให้กับเขา
“ไปหยิบข้าวของเธอมากิน”
“ฉันไม่หิว” มือหนากำลังจะวางถ้วยซุปลงข้างหัวเตียงเพื่อที่จะลุกไปจัดการคนพยศแต่ถ้วยยังไม่ทันวางติดโต๊ะ แคทนิสก็เดินไปนั่งกินข้าวของตัวเองโดยไม่หันมามองคนด้านหลัง เบเนดิกยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะหยิบอาหารเช้าของตนขึ้นมากินเมื่อทั้งคู่กินยาลดไข้เรียบร้อยมาเฟียหนุ่มก็นอนลงส่วนแคทนิสก็เดินสำรวจไปทั่วๆ ห้อง
ห้องนี้เป็นห้องที่มีพื้นที่ใหญ่พอสมควร มีทีวี มีห้องแต่งตัวแต่โซ่ที่ล่ามข้อเท้าเธอไว้ไม่สามารถเข้าไปถึงห้องนั้นได้ ไปได้แค่ประตูและห้องน้ำเพียงเท่านั้น
“น่าเอาโซ่รัดคอให้ตายจริงๆ” สบถออกมาเบาๆ แต่ไม่ได้คิดจะทำเพราะถ้าฆ่าเขาขึ้นมาตอนนี้เธอก็ไม่รอดอยู่ดี เมื่อเห็นอีกคนนอนหลับราวกับที่นี่เป็นห้องของตัวเอง แคทนิสจึงเดินไปนั่งลงที่โซฟาก่อนจะยกเข่าขึ้นมานั่งกอดแล้วเอาคางเกยไว้
“จะมีใครตามหาฉันบ้างหรือเปล่า” ถอนหายใจออกมาก่อนจะฟุบหน้าลงกับหัวเข่าแล้วหลับไปแบบนั้นด้วยความอ่อนเพลีย
เวลา 17:30 น.
แคทนิสลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนที่นอน เธอมองไปรอบๆ ห้องปรากฏว่าเขาไม่ได้อยู่ในนี้แล้ว เมื่อลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา
“นั่นอะไร”
“หนังสือค่ะ เผื่อคุณแคทนิสเบื่อ” ปรายตามองหนังสือที่ปาลีนาหอบเข้ามาแล้ววางไว้ที่โซฟา
“คุณหิวหรือยังคะ”
“เขาไปไหน” เธอไม่ตอบแต่เปลี่ยนเป็นตั้งคำถามแทน
“พี่เบ็นอยู่ด้านล่างกับเพื่อนค่ะ” แคทนิสเดินไปมองบรรยากาศหลังบ้านผ่านหน้าต่างบานใหญ่ก็พบกับมาเฟียหนุ่มที่ยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีใบหน้าหล่อไม่แพ้เขา ชายผู้นั้นสูง ขาว ผมมัดจุกสีควันบุหรี่
“ฉันขอโทษที่ทำร้ายเธอวันนั้น” แคทนิสเอ่ยขึ้น สายตายังจับจ้องไปที่เบเนดิกและเพื่อนของเขา
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“เธอไม่กลัวฉันหรือไง” หันมาถามคนด้านหลัง ปาลีนาส่ายหน้าตอบเบาๆ
ที่จริงแคทนิสไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายปาลีนาเธอรับรู้ได้ว่าเด็กสาวตรงหน้าไม่ใช่ คนเลวร้าย ออกไปทางใสซื่อบริสุทธิ์จนเธอเองก็อดที่จะเอ็นดูไม่ได้ด้วยซ้ำ แถมยังไม่เคยแสดงความรังเกียจแต่อย่างใดในทุกๆ ครั้งที่เข้ามาเช็ดตัวทำความสะอาดให้กับเธ
- Writer
