มาเฟียกับเมียเชลย

ทรมาน

มาเฟียหนุ่มรีบกลับมาจากงานประมูลพรหมจรรย์เพราะได้รับสายจากลูกน้องว่านักฆ่าสาวเกิดหลุดหนีออกไปได้ เพราะตอนที่เธอหมดสติอยู่เขาได้ล็อกข้อมือเธอไว้กับเตียงด้วยกุญแจมือ ไม่คิดว่าอีกคนจะสามารถหาทางไขมันออกได้ แต่เธอคงไม่รู้ว่าเกาะเล็กที่เขาจับเธอมาขังไว้ มีทางเดียวที่จะหนีรอดออกไปได้ คือต้องว่ายน้ำออกไปเท่านั้น

บนเกาะแห่งนี้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาเหยียบแม้แต่คนเดียวเพราะเขาปิดตายที่แห่งนี้ ไว้เพื่อปกปิดโกดังร้างที่ไว้ใช้เพื่อทำการผ่าตัด เขาจ่ายค่าสัมปทานไปค่อนข้างเยอะเพื่อให้ได้ที่แห่งนี้มา

นักฆ่าสาวยืนพิงกับต้นไม้ใหญ่เพื่อหลบแสงสปอตไลต์ที่กำลังส่องมา เสียงฝีเท้ามากมายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอพยายามควบคุมเสียงหอบหายใจของตัวเองให้เบาที่สุด บอดีการ์ดนับร้อยกระจัดกระจายกันตามหาโดยไม่นานมาเฟียหนุ่มกับมือขวาคนสนิทก็เข้ามาสมทบ

หญิงนักฆ่าเมื่อได้ยินเสียงเหี้ยมของคนที่จับเธอมา ก็เริ่มเกิดอาการประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย เธอที่ใช้เพียงความมืดในการคลำหาทางเพื่อหนี แต่อีกฝ่ายมีทั้งไฟ มีทั้งอาวุธ ถ้าสู้โอกาสที่จะชนะคงเป็นศูนย์ จึงเลือกที่จะไปตายเอาดาบหน้าดีกวา

เมื่อเห็นว่ามีเงาของคนเริ่มเดินใกล้เข้ามาด้านหน้า เธอจึงค่อยๆ ถอยหลังไปอีกฝั่งเพื่อหลบแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อชนเข้ากับแผ่นอกของใครสักคน

“ออกมาไกลได้แค่นี้หรอ” น้ำเสียงเรียบพูดขึ้นขณะที่แขนแกร่งล็อกเข้าที่คอระหงจากด้านหลัง พร้อมกับรวบมือเธอไขว้ไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา ก่อนจะพยักหน้าให้มือขวาเข้ามาจัดการต่อ มาเฟียหนุ่มพร้อมเหล่าบอดีการ์ดจับหญิงสาวผู้เป็นเชลยไปยังท่าเรือแล้วนำเธอลงไปมัดไว้กับเสาหลักใต้สะพาน

มาเฟียหนุ่มยืนกอดอกมองสาวจอมพยศด้วยสายตาเย็นชา ไร้ความรู้สึก ส่วนเธอก็มองเขากลับด้วยสายตาอาฆาตเปี่ยมไปด้วยไอสังหารบนใบหน้าไม่แพ้กัน

เมื่อลูกน้องทั้งสองทำการมัดหญิงสาวไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ได้เดินจากไปโดยทิ้งเธอไว้ในความมืดเพียงลำพัง ร่างกายท่อนล่างของหญิงสาวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ดวงตากลมสวยกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัวที่เงียบสงบไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่าน เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะพยายามปลดพันธนาการตัวเองจากด้านหลัง

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงน้ำทะเลเริ่มสูงขึ้นจนมาถึงเนินอก เธอเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาภายในใจเริ่มไม่เป็นสุข ถึงจะไม่กลัวความตาย แต่ก็ไม่ชอบการทรมานแบบนี้เลย เธอเก่งแค่ยิงปืนกับศิลปะป้องกันตัวแบบระยะประชิดเพียงเท่านั้น ไม่ใช่หน่วยซีลที่จะต้องมาฝึกหายใจใต้น้ำสักหน่อย สองมือเล็กพยายามถูกับเสาเร็วขึ้นเพื่อตัดเชือกให้ขาด แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายเลย เพราะเชือกค่อนข้างเส้นใหญ่และมัดแน่นเกินไป น้ำทะเลค่อยๆ ไต่ระดับสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จนมาถึงปลายคาง นักฆ่าสาวพยายามเชิดหน้าขึ้นให้ได้มากที่สุดพร้อมกับเป่าลมหายใจออกทางปากจน หมด ก่อนจะหายใจเข้าให้ลึกที่สุดเพื่อเตรียมความพร้อมให้กับปอด ยิ่งดึกน้ำทะเลก็ยิ่งขึ้นเร็วมากยิ่งขึ้น กระทั่งตอนนี้เธอได้จมอยู่ภายใต้น้ำทะเลที่มืดสนิทเป็นที่เรียบร้อย คนใต้น้ำหันซ้ายหันขวาด้วยความกลัว เสียงเล่าขานเกี่ยวกับบิดาและมารดาที่ถูกฆาตกรรมอย่างโหดเหี้ยมโดยมาเฟียแก๊งหนึ่งก็ดังเข้ามาในโสตประสาทโดยคนที่เล่าก็คือพ่อบุญธรรมของเธอนั่นเอง

หญิงสาวพยายามกลั้นลมหายใจให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงแล้วปล่อยฟองอากาศออกทางจมูกพร้อมกับกินน้ำทะเลเข้าไปอึกใหญ่ ‘ฉันต้องตายจริงๆ แล้วสินะ’ ดวงตากลมลืมขึ้นแล้วกะพริบถี่ๆ หลังจากลมหายใจที่กลั้นเอาไว้ในปอดเริ่มหมดลง เธอจึงตัดสินใจปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามที่มันควรจะเป็น เพราะฝืนไปอย่างไรก็คงไม่รอดอยู่ดี ในเมื่อชีวิตเธอก็ไม่ได้มีใครให้ต้องเป็นห่วง ขาดสิ้นไปก็คงไม่มีใครมานึกถึง แอบรู้สึกโมโหตัวเองเล็กน้อยที่ไม่สามารถปลิดชีวิตของคนที่เธอเกลียดก่อนจะจบสิ้น ชีวิตลงได้

ขณะที่ร่างสาวสวยดิ้นทรมานอยู่ภายใต้ท้องทะเล อยู่ๆ ก็มีภาพครอบครัว ครอบครัวหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเธอ ‘เอเลนา มาทางนี้’ เสียงเรียกของเด็กผู้หญิงตัวไล่เลี่ยกันเอ่ยเรียกเด็กอีกคนให้วิ่งตามไป หญิงสาวพยายามดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด ลมหายใจที่ได้กักเก็บเอาไว้ในปอดค่อยๆ หมดลงจนไม่เหลือ เธอสำลักน้ำดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมานก่อนจะหมดสติไปในที่สุด

เช้าวันต่อมา

บนเตียงสีขาวภายในห้องขนาด 80 ตารางเมตร ดวงตาคู่สวยสีครามภายใต้แพขนตางอนค่อยๆ ลืมขึ้นช้าๆ ก่อนจะกระแอมกระไอออกมา เธอเพ่งมองไปตามแต่ละมุมภายในห้อง พร้อมกับบีบนวดขมับตัวเองแล้วขยี้ตาที่พร่ามัวให้วิสัยทัศน์ในการมองเห็นชัดเจนขึ้น “ใต้ทะเล” เสียงเล็กเอ่ยถามกับตัวเอง ‘ฉันยังไม่ตายงั้นเหรอ’ นั่งครุ่นคิดพร้อมกับสำรวจมองเรือนร่างตัวเองที่อยู่ในชุดนอนซีทรูสีแดง ข้อขามีโซ่ตรวนล่ามเอาไว้

ร่างบางค่อยๆ ลุกจากเตียงแล้วเดินไปยังบานกระจกใบใหญ่ตรงหน้า เสียงโซ่ดังโกร่งกร่างหญิงสาวเดินสำรวจไปยังโลกใต้ท้องทะเล เหล่าปลามากมายว่ายวนเวียนอยู่รอบนอกของกระจกใส เธอสังเกตไปรอบๆ พร้อมกับคลำหาประตูลึกลับที่ถูกปิดเนียนไปกับกระจก ถึงจะหาไม่เจอแต่เธอรู้ว่ามันมีอยู่แน่นอน เสียงถอนหายใจดังออกมาเมื่อหาอย่างไรก็ไม่พบรอยต่อของประตูทางออกเลยสักบาน

เธอจึงหันไปสนใจกับหมู่มวลปลาที่แหวกว่ายอยู่มากมายแทนก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา เธอจำได้ว่าหลังจากสำลักน้ำเข้าไปภาพทุกอย่างก็ตัดหายไปในทันที เลิกสนใจปลาแล้วเดินลากโซ่ไปเรื่อยๆ กระทั่งบานประตูกระจกเลื่อนสไลด์เปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เดินตรงเข้ามา เขากระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสายตาวาวโรจน์ของเธอที่มองมายังเขา

“ดีใจด้วยที่เธอยังมีชีวิตอยู่”

“ฉันไม่เคยมีปัญหากับแก และไม่เคยรู้จักแก”

“แล้วเธอรู้จักเพื่อนฉัน” ชายหนุ่มถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบต่ำ

“มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของแก”

“ตอนนี้เธอถูกส่งต่อให้ฉันแล้วในฐานะเชลย อย่าลืมสิ”

“ถ้าจะฆ่าก็ฆ่า อย่าพล่ามมาก น่ารำคาญ”

“หึ เก่งดีนิ่ ฉันชอบ”

“…”

“ฉันมีข้อเสนอมาให้เธอ” หญิงสาวไม่ตอบเธอเดินลากโซ่ไปอีกฝั่งแล้วมองเขาตาถมึงทึง

“ถ้าเธอบอกมาว่าเพราะอะไรเธอถึงอยากจะฆ่าเพื่อนฉัน ฉันอาจจะใจดีเลี้ยงเธอไว้ดูเล่น”

“ฆ่าฉันซะ ไอ้กระจอก” แค่นหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำด่าทอจากริมฝีปากร้ายเล็กนั่น เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าด่าเขาสักคน เธอคือคนแรกที่มองเขาด้วยสายตาแบบนี้ ด่าเขาแบบนี้ แถมยังถุยน้ำลายใส่หน้าเขาอีก มากมายหลายกระทงจริงๆ แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงยังมีชีวิตอยู่รอดจนถึงตอนนี้ มาเฟียหนุ่มพยายามเดินเข้าไปใกล้เธอมากยิ่งขึ้น แต่เธอก็เดินถอยหนีเขาไปรอบๆ โดยมีเตียงนอนกั้นระหว่างทั้งสอง

“ถ้าเธอเลือกวิธีนี้...โอเค...ได้” เขาจับโซ่ไว้ก่อนจะเดินเข้าไปประชิดร่างหญิงสาว พรอมกับบีบกรามเล็กด้วยความแรงก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ

“แต่ก่อนตายฉันขอฝังเอ็นเข้าไปในตัวเธอก่อนนะ แคทนิส” พูดจบมาเฟียหนุ่มก็สะบัดใบหน้าของหญิงสาวเต็มความแรง อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธแค้นอะไรเธอเป็นการส่วนตัวแต่เพราะแก๊งเพื่อนสนิทกลุ่มนี้มีกฎคือไม่ทรมานผู้หญิงหรือไม่ฆ่าทารุณเพศแม่ เขาจึงรับเธอมาเป็นเชลยแทนเพื่อเค้นหาความจริงเกี่ยวกับการลอบสังหาร แต่หญิงสาวกลับพยศถูกใจเขาขึ้นมา มาเฟียหนุ่มจึงอยากที่จะปราบพยศให้เธอตกอยู่ในโอวาทของเขา

“สาระเลว!!”

“หึ ลอบฆ่าคนอื่น เธอเป็นคนดีงั้นหรอ”

“เพราะมันสมควรตาย”

“มันไปทำอะไรให้เธอ” มาเฟียหนุ่มเอียงคอ ยกคิ้วมองเธอด้วยความสงสัย

“ทำไมฉันต้องมาสาธยายให้แกฟัง”

“หึ!!”

“แกมันก็แค่ไอ้มาเฟียกระจอก เก่งแต่ทรมานผู้หญิง แต่ไม่กล้าฆ่า” มาเฟียหนุ่มดุนลิ้นกับกระพุ้งแก้มก่อนจะเดินเข้ามากระชากศีรษะของนักฆ่าสาวเต็มแรงจนใบหน้าสวยเชิดขึ้น

“ความตายแบบนั้นมันจะไปทรมานอะไรแคทนิส หื้ม...สู้ให้เธอมาตายคาเอ็นฉันไม่สนุกกว่าหรอ”

“ไอ้โรคจิต”