ไม่เอาเมียเด็กนะครับ

EP1 คนสวยไม่เศร้านาน

EP1 คนสวยไม่เศร้านาน

MueanPloy อยู่ที่ ก.กง การเกษตร

อยู่ที่ไหนจะสุขใจเท่าบ้านเรา (Photo รูปสาวสวยในชุดอยู่บ้านสุดเซ็กซี่ห่มขนเฟอร์)

ความคิดเห็น

Ju-ne: นั่นชุดขายของมึงหรอ

Bing bing: โอ๊ย แต่งตัวอย่างกับจะไปเดินแฟชั่นวีค

ชื่อ จุ๊บแจง: กรี๊ดด อิหมวยกลับบ้านหรอ!

ชมพู พริ้งพราว: ส้มตำเจ๊น้อยด่วน!

ลูกจันทร์ สิริเจริญ: กูก็ว่าทำไมลูกน้องร้านพ่อมันอยากไปร้านเฮียกงกันจัง

เจ๊น้อย แอบแซ่บ: มาๆ มากินส้มตำร้านเจ๊เดี๋ยวจัดให้แซ่บพิเศษ

หยก แซ่หลี่: เบาได้เบานะหมวย

ซ้ออี๊ด แซ่หลี่: ลูกสาวแม่...สวยที่สุด...แซ่บเหมือนแม่

กง แซ่หลี่: ชุดโป๊ไปหรือเปล่าลูก

สมหิต จิตฟุ้งซ่าน: ขาวสุดในขอนแก่น

ต้นต้น รถเป็นไรอะ: ผมมีสิบบาทซื้อหยังได้แหน่ครับ

ณเดช เมาเร่อ: แม่ค้างามปานนี้สิเหมาเบิดร้านเลยครับ

ขาดอ้ายไป ไผไถนา: ถ้าซื้อเยอะแถมแม่ค้ามั้ยครับ

Khonkaen, Thailand

@ ก.กง การเกษตร

ร้านจำหน่ายอุปกรณ์การเกษตรที่ใหญ่ที่สุดของอำเภอแห่งหนึ่งในจังหวัดขอนแก่นซึ่งปกติมักจะมีแต่ลูกค้าประจำที่แวะเวียนกันมาซื้อสินค้าแต่วันนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษเนื่องจากมีลูกค้าขาจรแวะเข้ามาซื้อของที่ร้านจนแน่นขนัดไปทั้งวันบางคนมาไม่ต่ำกว่าสามรอบ จุดประสงค์ไม่ได้อยากมาซื้อของหรอกอยากมาดูลูกสาวเจ้าของร้านที่นั่งประจำอยู่เคาน์เตอร์คิดเงินกันมากกว่า

“ทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบบาทค่ะ”

เจ้าของใบหน้าหวานสวยผิวขาวจัดในชุดสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นสวมทับด้วยเสื้อคลุมขนเฟอร์ขัดกับอากาศร้อนๆ ยื่นของให้ลูกค้าพร้อมกับแจ้งราคาแต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากฝ่ายตรงข้ามเพราะลูกค้าหนุ่มคนนั้นเอาแต่ยืนมองหน้าเธอด้วยแววตาเคลิบเคลิ้มเหมือนตกอยู่ในภวังค์

“พี่สุดหล่อ หนึ่งร้อยยี่สิบจ้ะพี่”

“อะ เอ่อ นี่ครับๆ”

เสียงหวานๆ ของแม่ค้าแอบดุเล็กน้อยเรียกสติลูกค้าหนุ่มจนต้องรีบละล่ำละลักควักตังค์มาจ่ายค่าของแล้วหลบทางให้ลูกค้าคนอื่นที่ต่อแถวรอจ่ายเงินกันยาวเหยียดไปจนถึงหน้าร้าน ยิ่งตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงลูกค้ายิ่งเยอะเพราะหลายคนเอาเวลาพักมาซื้อของก่อนจะกลับไปทำงานต่อในช่วงบ่าย

“ขอบคุณนะค๊าสุดหล่อ~”

เสียงใสเอ่ยขอบคุณลูกค้าหนุ่มคนล่าสุดพร้อมส่งยิ้มหวานให้ทำเอาพ่อหนุ่มคนนั้นเดินไปสะดุดไป แอบหัวเราะคิกคักตามหลังด้วยความสนุก เวลาเห็นผู้ชายเสียอาการน่ะเธอชอบใจนักแหละ

ทุกการกระทำของหญิงสาวตกอยู่ในสายตาของผู้เป็นพี่ชายมาโดยตลอด เขารู้สึกหมั่นไส้ท่าทางระริกระรี้ของน้องสาวจนต้องเดินมาดีดหน้าผากไปที

“น้อยๆ หน่อยหมวย”

“โอ๊ะ! อะไรของเฮียเนี่ย”

“ให้มาช่วยขายของไม่ได้ให้มาอ่อยผู้ชาย”

“อ่อยอะไร หมวยเปล่า!”

“แล้วยิ้มอะไรนักหนา”

“เป็นแม่ค้าจะให้หน้าบึ้งใส่ลูกค้าหรือไง จริงมั้ยคะหม่าม้า”

‘เหมือนพลอย’ หรือที่พี่ชายเธอเรียกว่า ‘หมวย’ หันมาขอแรงสนับสนุนจาก ‘ซ้ออี๊ด’ แม่ของเธอซึ่งยืนอยู่ข้างๆ

“จริงค่ะลูก น้องหมวยทำถูกแล้ว พี่หยกก็อย่าไปว่าน้องเลยตั้งแต่น้องมาช่วยงานที่ร้านร้านเราก็ขายดิบขายดีขึ้นเยอะเลยนะ”

“ก็แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละม้าเดี๋ยวพอพวกมันเห็นหน้าไอ้หมวยจนเบื่อก็คงไม่มาซื้อแล้ว”

‘หยก’ หนุ่มตี๋ตัวสูงหน้าหล่อลูกชายคนโตของก.กงการเกษตรพูดตามความเป็นจริง จริงอยู่ที่ช่วงนี้ของที่ร้านขายดีขึ้นมากกว่าปกติซึ่งความจริงก็รู้กันอยู่ว่าสาเหตุเป็นเพราะคนเขาอยากมาดูหน้าน้องสาวของเขาทั้งนั้นซึ่งเหมือนพลอยก็ขยันโพสต์รูปลงโซเชียลเรียกลูกค้าอีกต่างหากแต่เชื่อเถอะว่าอีกไม่กี่วันคนเขาก็คงไม่มามุงกันแล้ว

“ลูกสาวหม่าม้าสวยขนาดนี้ใครจะเบื่อลงกันคะ” ซ้ออี๊ดลูบผมลูกสาวคนสวยที่เข้ามาปะเหลาะกอดคนแม่อย่างออเซาะจนพี่ชายถึงกับกลอกตามองบน

“ก็ไม่ใช่เพราะโดนเบื่อเหรอถึงได้ยอมกลับมาช่วยงานที่บ้านน่ะ”

“เฮียหยก!”

ประโยคนั้นของหยกมันแทงใจคนโดนว่าจนหน้าเสียทำให้ซ้ออี๊ดต้องรีบเข้าไปทุบหลังลูกชายแล้วไล่ให้ไปหลังร้านก่อนที่ทั้งคู่จะทะเลาะกัน

‘เหมือนพลอย แซ่หลี่’ หรือ ‘หมวย’ สาวน้อยวัยยี่สิบสามปีที่เพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยในกรุงเทพมาหมาดๆ ก่อนหน้านี้เหมือนพลอยเลือกที่จะใช้ชีวิตของตัวเองโดยการหางานทำที่กรุงเทพแทนที่จะกลับมาช่วยธุรกิจของที่บ้านแต่ดันมาเลิกกับแฟนที่คบกันมาเกือบสองปีซะก่อนทำให้สุดท้ายต้องหันกลับมาซบอกครอบครัว

แน่นอนว่าเฮียกงและซ้ออี๊ดพ่อแม่ของเธอไม่ได้มีปัญหาอยู่แล้ว ดีใจซะอีกที่ลูกสาวกลับบ้าน ต่อให้เหมือนพลอยจะกลับมาอยู่ที่บ้านแล้วกินๆ นอนๆ ไม่ทำอะไรเลยก็ไม่มีใครว่า

ความลูกสาวคนเล็กอยู่ให้พ่อแม่เลี้ยงไปจนอายุหกสิบยังได้เลย จะมีก็แต่พี่ชายของเธอเนี่ยแหละที่คอยขัดใจอยู่ตลอด

พ่อกับแม่ไม่ได้คาดหวังให้เหมือนพลอยต้องทำงานแค่ลูกสาวกลับบ้านพวกเขาก็มีความสุขแล้วแต่ก็ผิดคาดเพราะตั้งแต่กลับมาเหมือนพลอยก็เข้ามาช่วยงานที่ร้านทุกวัน

ก.กงการเกษตร เป็นร้านขายอุปกรณ์การเกษตรขนาดใหญ่แน่นอนว่ามีพนักงานเป็นสิบๆ คนไม่จำเป็นที่ลูกสาวเจ้าของร้านอย่างเธอต้องมานั่งขายของเองด้วยซ้ำแต่เหมือนพลอยอยากหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่านจึงขอมานั่งคิดเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ ทำไปทำมาก็รู้สึกสนุกดี

ช่วงบ่ายเป็นช่วงที่ไม่ค่อยมีลูกค้าเข้าร้านมากนักเหมือนพลอยจึงใช้เวลานี้โทรคุยกับเพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่พอรู้ว่าเธอกลับมาอยู่ที่ขอนแก่นแล้วก็ตื่นเต้นกันใหญ่

(“เป็นไงหมวย กลับมาหลายวันแล้วเจอหนุ่มขอนแก่นที่ถูกใจบ้างยัง”)

(“ไม่น่าถามนะชมพูสเปคเพื่อนมึงเป็นยังไงก็รู้”)

(“ลุคคุณชายหล่อสะอาดเหมือนอาบน้ำวันละสิบรอบ แถวบ้านเราคงมีหรอก”)

‘ชมพู’ กับ ‘ลูกจันทร์’ เพื่อนสาวคนสวยและ ‘จุ๊บแจง’ LGBTQ+ คนแซ่บผลัดกันเม้ามอยสเปคหนุ่มในฝันของเหมือนพลอยเพื่อนสนิทวัยมัธยมซึ่งไปเป็นสาวกรุงเทพอยู่นานหลายปีแต่ความสนิทของพวกเธอไม่ได้ลดลงเลย

ถึงจะไม่ได้เรียนมหาลัยด้วยกันแต่ก็ยังพูดคุยและอัปเดตชีวิตกันอยู่ตลอด

“บ้า กูก็ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย” เหมือนพลอยปฏิเสธเรื่องที่เพื่อนหาว่าเธอชอบผู้ชายสไตล์คุณชายจนโดนเพื่อนๆ สวนกลับมาทันที

(“มึงขนาดนั้นแหละค่ะอิคุณหนู ดูแฟนเก่ามึงแต่ละคนด้วย ผู้บ่าวแถวบ้านเราไม่ได้ขี้เล็บเขาเลย”)

เวลามีแฟนเหมือนพลอยก็มักจะอวดลงโซเชียลตลอดซึ่งแฟนเธอแต่ละคนมีแต่ลุคคุณชายหล่อสะอาดบ้านรวยอย่างที่เพื่อนว่ากันจริงๆ นั่นแหละ

เป็นสไตล์ที่คงหาไม่ได้จากแถวบ้านเธอ

เพื่อนๆ ของเหมือนพลอยไม่ได้ตั้งใจจะเหยียดใครนะแต่เนื่องจากอำเภอที่พวกเธออาศัยอยู่มันอยู่ห่างจากตัวจังหวัดและคนแถวนี้ทำอาชีพเกษตรกรรมกันซะส่วนใหญ่จะให้ไปแต่งตัวเหมือนหนุ่มกรุงเทพก็คงไม่ใช่

แค่ไลฟ์สไตล์กับการทำงานก็แตกต่างกันแล้ว

(“อกหักมาแล้วลองอะไรใหม่ๆ ดีกว่ากูว่า กูบอกเลยนะว่าผู้บ่าวไทบ้านก็ไม่แย่ แรงดี”)

“หมายถึงทำงานเก่งแรงดี?” เหมือนพลอยถามลูกจันทร์เสียงใสแม้จะพอรู้อยู่แล้วว่า ‘แรงดี’ ที่เพื่อนพูดหมายถึงอะไร

(“เหอะ 4 แรงดี เสียวๆ”)

คำตอบของลูกจันทร์ทำเอาสาวๆ กรี๊ดกร๊าดถูกอกถูกใจกันใหญ่ แก๊งพวกเธอพูดคุยกันเรื่อง 18+ กันเป็นปกติอยู่แล้วน่ะ

“กรี๊ด มึงเคยลองเหรอลูกจันทร์”

(“เกิดมาทั้งทีมันก็ต้องกินให้ครบทุกแบบหรือเปล่า”)

“เออ เพื่อนกูมันเริดว่ะ”

(“มึงก็อย่าซึมนาน มูฟออนค่ะสาว ขาวสวยหมวยอึ๋มอย่างมึงผู้ชายรอต่อแถวกันตรึม”) จุ๊บแจงให้กำลังใจเพื่อน

เหมือนพลอยเป็นคนสวยหุ่นดีและเซ็กซี่สุดๆ ตอนเรียนมัธยมก็เป็นดาวพอเข้าไปเรียนในกรุงเทพก็ไม่จมไม่หายไม่ตายเมืองกรุงมีแต่หนุ่มตัวท็อปมารุมจีบแต่คนที่ได้ใจเหมือนพลอยไปกลับไม่รักษา

สวยเลือกได้อย่างเหมือนพลอยไม่ควรเสียน้ำตาให้คนแบบนั้นหรอก

(“จริง ถ้าหนุ่มกรุงเทพมันชั่วก็มาซบอกผู้บ่าวขอนแก่นบ้านเราดีกว่า”)

“พักก่อน กูกลับบ้านมาพักใจเนาะไม่ได้มาหาผัว”

(“พักไม่ได้! ถ้าไม่หาผัวใหม่แล้วมึงจะลืมผัวเก่าได้ยังไงล่ะวะ”)

เหมือนพลอยซาบซึ้งในความห่วงใยของเพื่อนแต่ตอนนี้แผลมันยังสดและเธอเองก็เหนื่อยด้วย ที่กลับมาบ้านก็เพราะอยากมาพักหัวใจจริงๆ

ในระหว่างที่กำลังโดนเพื่อนไซโคให้หาแฟนใหม่อย่างออกรสออกชาติดวงตากลมโตก็หันไปสะดุดเข้ากับร่างสูงซึ่งกำลังเดินเข้ามาในร้านจึงรีบขอตัววางสายจากเพื่อนเพื่อรับลูกค้าที่เข้ามาใหม่

“แค่นี้ก่อนนะพวกมึงไว้คุยต่อ ลูกค้าเข้าร้าน”

เหมือนพลอยกดวางสายจากเพื่อนแล้วเงยหน้าขึ้นไปถามคนที่มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“รับอะไรดี…ค คะ?”

อยู่ๆ เสียงหวานที่คุยจ้อกับเพื่อนอยู่ก่อนหน้านี้ก็สะดุดขึ้นมาเอาดื้อๆ เมื่อเห็นหน้าลูกค้าที่เข้ามาใหม่

ผู้ชายตัวสูงเกินกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเจ้าของไหล่กว้างใบหน้าคมคายหล่อเหลายิ่งกว่าดาราหรือนายแบบที่เหมือนพลอยเคยเจอทำให้เธออึ้งไปชั่วขณะ

รูปร่างหน้าตาและผิวพรรณของเขาแตกต่างจากลูกค้าคนอื่นๆ ที่เหมือนพลอยเคยเจอเหมือนไม่ใช่คนแถวนี้

เขาดูหล่อโดดเด่นมีออร่าแม้จะใส่แค่เสื้อแถมปุ๋ยสีแดงก็ตาม

เส้นผมสีดำขลับที่ตกลงมาปรกหน้าถูกเสยไปด้านหลังเผยให้เห็นใบหน้าของเขาชัดๆ ทั้งสันจมูกสายตาคมรับกับริมฝีปากได้รูปและสันกรามคมๆ ทำคนมองรู้สึกเหมือนโดนบาดใจเข้าเต็มๆ

เหมือนพลอยกล้าพูดเลยว่าตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยเห็นใครที่หล่อขนาดนี้มาก่อน ขนาดอยู่กรุงเทพยังไม่เคยเจอคนหล่อขนาดนี้เลย

“เอาเครื่องตัดหญ้าอันหนึ่ง”

ในระหว่างที่ลูกสาวซ้ออี๊ดกำลังเคลิ้มกับความหล่ออยู่นั่นเสียงทุ้มต่ำของคนตรงหน้าก็ดังขึ้นเรียกสติของเธอให้กลับมา

ให้ตายเหอะ คนอะไรหล่อยันเสียง

“อะ เอ่อคือ…”

แม่ค้าคนช่างพูดก่อนหน้านี้อ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนคนหาเสียงตัวเองไม่เจอ พยายามมองซ้ายมองขวาเพื่อมองหาคนงานที่น่าจะอยู่แถวนั้นเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่เจอใครเนื่องจากก่อนหน้านี้เธอเป็นคนบอกให้พวกคนงานไปพักทานข้าวเพราะคิดว่าคงไม่มีลูกค้าแล้ว

“เร็วสิ” สุดหล่อในเสื้อแถมปุ๋ยเร่งพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่ง

“พี่เคยมาซื้อมั้ยจ๊ะ คือหนูไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน”

เหมือนพลอยมีหน้าที่แค่คิดเงินจึงไม่รู้ว่าของอะไรอยู่ตรงไหนบ้างซึ่งคำตอบของเธอก็ทำเอาลูกค้าสุดหล่อถึงกับจิ๊ปากด้วยความขัดใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในร้านไม่พูดไม่จาเดินกลับออกมาอีกทีก็แบกเครื่องตัดหญ้าอันใหญ่ออกมาด้วยแล้ว

คนตัวเล็กที่ยังไม่หายใจสั่นกับความหล่อถึงกับเม้มปากแน่น เครื่องตัดหญ้าไม่ได้ดูเบาเลยแต่ผู้ชายตรงหน้าเธอกลับแบกมันด้วยท่าทีสบายๆ

แข็งแรงมากจริงๆ

ปึก!

พอร่างสูงวางเครื่องตัดหญ้าลงบนเคาน์เตอร์ลูกสาวเจ้าของร้านก็รีบสแกนบาร์โค้ดคิดเงินให้ทันที

“สามพันห้าร้อยบาทจ้ะ”

“ลงบิลผมได้เลยค่อยมาเก็บทีเดียวตอนสิ้นเดือน”

ผิดหวังนิดหน่อย

เดินมาซะหล่อแต่มาเซ็นของในร้านเธอเนี่ยนะ!

เหมือนพลอยแอบกลอกตาแล้วหยิบสมุดบัญชีออกมาเขียนชื่อสุดหล่อลงไป

“ชื่ออะไรจ๊ะ”

“โชค โชคเจริญ”

มือเรียวที่กำลังจับปากกาชะงักไปเล็กน้อย ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นและแอบกรี๊ดในใจก่อนจะบรรจงเขียนชื่อสุดหล่อลงไปพร้อมอิโมจิหัวใจต่อท้ายชื่อ คนเรามันจะหล่อยันชื่อเลยหรือไงกันนะ

มัวแต่ตั้งใจเขียนชื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกทีผู้ชายคนนั้นก็เดินแบกเครื่องตัดหญ้าออกจากร้านไปซะแล้ว เหมือนพลอยได้แต่มองตามหลังร่างสูงในเสื้อขายปุ๋ยที่ข้างหลังสกรีนคำว่า

‘ช.โชคเจริญ’

ด้วยหัวใจเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

.

.

Group chat ‘หาผัวใหม่ให้อิหมวย’ (4)

MueanPloy: พวกมึงกูว่ากูเจอแล้วว่ะ

Jubjaeng: อะไร เจออะไรของมึง

MueanPloy: คนที่จะมาดามใจกู

read 3