ปมร้ายแค้นรัก

ตอนที่2

สายตาของฉัตรชัยมองถาดอาหารที่วางไว้ข้างเตียงนอนของลูกสาว ที่ตอนนี้เอาแต่นอนอยู่บนเตียงไม่ไปโรงเรียนมาหลายวันแล้ว นับตั้งแต่ภรรยาหอบหิ้วกระเป๋าออกจากบ้านไป ฉัตรชัยมองลูกสาวด้วยสายตาที่สั่นไหวความรู้สึกผิดกัดกินในหัวใจ เป็นเพราะเขาเองถึงทำให้ครอบครัวที่เคยอบอุ่นต้องพังทลายภายในพริบตา

ในช่วงเศรษฐกิจแปรปรวนแบบนี้ การเงินและหุ้นกลับไม่คงที่จึงทำให้มีผลกระทบต่อบริษัทมากมายซึ่งในนั้นก็มีบริษัทขนาดกลางของเขาด้วยที่ได้รับผลกระทบ บริษัทตกแต่งภายในขนาดกลางที่สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงตอนนี้มันกลับล้มละลายไม่เป็นท่าด้วยพิษจากเศรษฐกิจ ลูกน้องต่างพากันลาออกไปหางานใหม่รายได้จากที่เคยมีตอนนี้กลับมีแค่รายจ่าย ทรัพย์สินที่มีค่าทุกอย่าง แก้วแหวนเงินทอง รถ บ้านและที่ดินผืนนี้ถูกนำไปจำนองธนาคารเพื่อเอาไปพยุงบริษัทในช่วงแรก แต่ผลสุดท้ายมันก็ไปไม่รอด เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ภรรยาที่อยู่กินกันมาหลายปีก็เริ่มตีตัวจาก บางครั้งก็ทะเลาะมีปากเสียงจนในที่สุดทั้งเขาและเธอก็ทนไม่ไหวตัดสินใจจรดปลายปากกาลงบนทะเบียนหย่า ก่อนที่เธอจะหอบเสื้อผ้าออกไปหารักใหม่ของเธอซึ่งเป็นถึงเจ้าของบริษัทจิวเวลรี่ยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย

"หนูมุกลูก ลุกขึ้นมาทานข้าวหน่อยนะคะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา"ผู้เป็นพ่อหย่อนกายนั่งลงบนเตียงสีชมพูของลูกสาวสายตามองใบหน้าที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตาอย่างปวดใจ

'พ่อขอโทษนะมุกดา"ละอายใจเกินกว่าที่จะเอ่ยขอโทษลูกสาวออกไปเพียงแค่ได้ขอโทษลูกอยู่ในใจถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่สามารถทดแทนความเสียใจที่ลูกได้เจอเลยก็ตาม

"มุกดาลูก ทานข้าวนะครับคนดีของพ่อ"นี่คือประโยคซ้ำ ๆ ที่ฉัตรชัยต้องพูดกับลูกสาวที่เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องตัวเองมานานหลายวัน ฉัตรชัยถึงกับต้องน้ำตาไหลเมื่อลูกสาวไม่คิดแม้แต่จะเอ่ยพูด ทุกอย่างในชีวิตของเขาตอนนี้มันมืดมนไร้หนทาง เสียงสะอื้นของผู้เป็นพ่อทำให้มุกดาที่กำลังทรมานตัวเองค่อย ๆ หันหน้ามา สิ่งแรกที่เธอได้เห็นนั้นคือผู้เป็นพ่อกำลังก้มหน้าร้องไห้น้ำตามากมายไหลออกมา จนทำให้มุกดารู้สึกผิด

"คุณพ่อขา ไม่ร้องไห้นะคะคนเก่งของหนู"พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ฝ่ามือเล็ก ๆ ช่วยปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของผู้เป็นพ่อ ฉัตรชัยรู้สึกท้อแต่เมื่อได้เห็นหน้าลูกก็อยากจะมีชีวิตอยู่สู้ต่อไป

"พ่อไม่ร้องแล้วลูก พ่อไม่ร้องแล้ว"ฝ่ามือหนาที่หยาบกร้านผ่านการทำงานปาดน้ำตาออกจากใบหน้า อ้อมแขนดึงลูกสาวเข้ามากอด ลูกคือสิ่งสุดท้ายที่จะช่วยพยุงให้เขามีชีวิตที่ดีอีกต่อไปได้

"หนูรักพ่อนะคะ"

"พ่อก็รักหนูมุกดา ลูกรักของพ่อ"เด็กน้อยกอดตอบผู้เป็นพ่อ ชีวิตของเธอนับต่อจากนี้ไปคงเหลือแค่พ่อ ส่วนผู้เป็นแม่นั้นท่านก็ยังเป็นแม่ของเธอเช่นดังเดิม ถึงแม้ว่าต่อแต่จากนี้ไปท่านจะไม่ได้คอยเลี้ยงดูเธอเหมือนที่ผ่านมา

"ตั้งใจเรียนนะลูกเดี๋ยวตอนเย็นพ่อจะมารับ"หลังจากสองพ่อลูกเริ่มทำใจได้ในสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้และที่จะต้องย้ายออกมาจากบ้านหลังเก่าสู่ห้องเช่าเล็ก ๆ เท่ารูหนู แต่ยังไงมุกดาก็สามารถอยู่ได้ขอแค่มีพ่อของเธออยู่เคียงข้าง

"ค่ะพ่อ หนูจะตั้งใจเรียน หนูรักพ่อนะคะฮีโร่ของหนู"ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอและพ่อจะไม่เหลือแต่บ้านที่จะให้อยู่ แต่พ่อของเธอก็ฮึดสู้ทำทุกอย่างเพื่อหาเงินส่งเสียให้เธอเรียน สำหรับพ่อท่านคือฮีโร่ของเธอที่ไม่ว่าเธอจะเสียใจยังไงหรือจะเจอเรื่องเลวร้ายขนาดไหนก็จะมีท่านอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่างกาย

"พ่อก็รักหนูมุกดา เอาล่ะเข้าเรียนได้แล้วพ่อจะไปทำแล้ว เดี๋ยวตอนเย็นพ่อจะมารับหนูนะลูก หนูรอพ่อตรงนี้นะครับคนดีของพ่อ"

"ค่ะ หนูจะรอพ่ออยู่ตรงนี้"สองพ่อลูกโบกมือลา ทั้งคู่ต่างส่งยิ้มให้มุกดามองผู้เป็นพ่อที่เดินออกไปก่อนที่จะหมุดตัวเดินเข้าไปในโรงเรียน

เด็กน้อยมองพระอาทิตย์ที่เรื่องส่องแสงแรกของวันใหม่ มันเหมือนกับชีวิตของเธอที่นับต่อแต่จากนี้ไปที่ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมด ถึงแม้ว่าจะไม่ได้กลับไปใช้ชีวิตสุขสบายแต่ถึงอย่างไรขอแค่ตอนนี้มีพ่อที่คอยอยู่เคียงข้างกายมันก็ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว

แต่ใครจะรู้เล่าว่าโชคชะตาได้เล่นตลกกับเธอเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนเธอกลับพบเจอร่างของพ่อตัวเองที่สภาพเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดกำลังยืนส่งยิ้มมาให้เธออยู่ที่หน้าโรงเรียนจุดเดียวที่เมื่อเช้าท่านบอกให้เธอรอ