ANG MANYAKIS KONG BOSS [THAT MANYAKIS CEO SERIES 1] SPG🔞

CHAPTER 3

Grabe talaga si Margarita, besh. Hindi ko alam kung pinaglihi siya sa asong ulol, sa bangungot, o kay Hades mismo na hari ng underworld–pero feeling ko lahat na. Kasi hello? Anong klaseng tao ang gagawa ng ganon? Binuhusan ako ng malamig na tubig as if ako ‘yong sunog, tapos magso-sorry lang siya in the fakest, pinaka-plastik na way na parang galing pa Divisoria ang sincerity. Naku talaga kung hindi sa office nangyari ‘yon baka hindi na siya makalakad sa tanang buhay niya. Shooot!

Feeling boss kasi. Akala mo siya ang may-ari ng Tripple B. Akala mo siya si Miss Congeniality ng underworld. Girl, paalala lang, secretary ka lang. Hindi ka Supreme Ruler ng Earth. Pero ayoko rin naman mawala sa trabaho. Hindi rin biro ‘to. Minsan gusto ko siyang sabunutan, pero naaalala ko 'yung mga utang sa kuryente at ‘yung kapatid kong mukhang bagets pero college na. Kaya tiis-tiis din, Maurice.

At saka, let’s be honest. Mas maganda ako. Mas flawless. Mas malaman. Mas juicy. Dedma siya sa aking thunder thighs na parang kay Mia Khalifa. Siya? Para lang siyang buni sa puwet ko. Mapansin mo lang siya pag nangangati ka. Ganong level.

Pero dahil breadwinner ako—at hindi lang basta bread ha, ako rin ang palaman at minsan, ‘yung supot—hindi ako pwedeng mawalan ng trabaho. Kaya kahit araw-araw akong inis kay Margarita, kinikimkim ko ‘to. Deep breaths lang. Inhale patience, exhale chismis. Ganon!

Thank God may jowa akong pang-reset: si Clark Chavez, a.k.a. ang pogi kong jowa na mukhang artista pero mas mahal ako kaysa sa sarili niya. Wee? Mahal nga ba talaga? Eh halos wala na ngang oras sa akin ‘yon dahil sa kanyang mga businesses eh. Kumakapit nalang ako kahit na bare minimum ang binibigay niya sa akin dahil he supported me financially. Oh, hindi linta ‘yan besh! Ang tawag diyan diskarteng malupit.

May dinner date pa kami mamaya kaya kahit anong inis ko, kailangan kong maging fresh. Hindi ako pwedeng magmukhang nilampaso ng walis tambo.

Finally. Uwian na besh. Tapos na ang paglilinis ng buong building. Sa wakas, hindi na ako amoy Trinitrotoluene at kalawang. Oh hindi mo alam ‘yan? ‘Yon bang pampasabog na TNT na kay sarap pasabugin sa mukha ni Margarita. Kahit uwian na, kumukulo pa rin talaga ang dugo sa kanya. If not for my self-control powered by unpaid bills, baka tinadyakan ko na ‘yon kanina.

Naglalakad ako palabas ng building, at ayan si Mr. Forteros, a.k.a. si Mr. Asungot. Pero teka lang—today, hindi siya masyadong asungot ha kahit na pinagalitan kami kanina dahil late kami.

“Maurice,” sabi niya habang dumadaan ako sa lobby. Nakatayo siya sa tabi ng malaking potted plant na mas mukhang CEO kaysa sa kanya minsan.

“Yes, Sir?” sagot ko, straight body, naka-smile ng slight, pero ready sumabog kung si Margarita nanaman ‘to sa katawan ni Mr. Forteros.

“Good job,” sabi niya. “I noticed the main lobby was spotless. Well done.”

HUY, ANO ‘TO? MAY ARAW DIN BA NA MABAIT ANG MGA FORTEROS?!

Napangiti ako ng totoo. “Thank you po, Sir. Lagi naman pong good job ang peg ko.”

Ngumiti rin siya—promise, one second lang pero may sparkle. Akala ko nga makikita ko na ang credits ng buhay ko, ganon.

Nagpaalam na ako kay Daphne, si OA kong bestie, beshie, basta lahat na, na parang may sariling teleserye. “Uy, uwi na ako. May date kami ni Clark,” sabi ko habang nag-aayos ng bag.

“Uyyy! Dapat glowing ka tonight!” sagot niya. “I-make sure mong hindi ka amoy basahan!”

“Hoy, kahit amoy zonrox ako, mamahalin pa rin niya ako. Kasi mahal niya ‘tong basahan na ‘to.”

Tawanan kami. Si Daphne talaga ang kaluluwa kong kasamang lumalaban sa bawat mop at basura. My bestie, my backbone, my fellow warrior in Clorox and chaos.

Naks! Sana nga ganon ako ka mahal nun gaya ng iniisip ko. Kasi hindi ko maramdaman minsan eh. Pera-pera nalang talaga ang labanan.

Pagdating ko sa apartment, boom! Diretso CR. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Kasi kung gusto mong mahalin ka ng jowa mo, dapat hindi lang puso ang malinis—kili-kili din, at ang kiffy. Syempre ‘no dapat fresh ito and pink na pink. Matambok pa naman ito na may kaunting buhok. Like ugh.

Sinabon ko ang buong katawan like may photoshoot bukas. Nilagyan ko pa ng konting keratin ang buhok ko kahit sachet lang para lang magmukhang planchado kahit wala akong plancha.

Habang nakatapat ako sa shower, napa-isip ako.

“Grabe no? Sa isang araw, pwedeng apakan ka, buhusan ka ng tubig, at compliment-an ka ng CEO. Parang roller coaster ang buhay.”

Pero kahit pagod ako, kahit gusto kong manuntok, ang ending ko pa rin ay isang grateful na Maurice. Kasi kahit sinabuyan ako ng tubig, may dinner date pa rin ako. At kahit may Margarita akong kaaway, may mayaman akong shota.

Napatingin nalang tuloy ako sa salamin sa harap ng shower ko. Syempre may shower rin ‘no. Tinitigan ko ang hubo at hubad kong katawan. Grabe, ang kinis ko pala at ang puti. Pati ang mga singiy ko parang mahihiya na ang mga libag.

I smiled, and slowly touched my huge breast. Ang pink ng ut0ng ko. Swerte talaga ng boyfriend ko dahil siya lang ang nakakadede nito.

Then, I slowly touched my matambok and pink na bulaklak. Napaigtad ako sa kiliti while slowly rubbing it habang ang tubig naman Mula sa shower ay dahan-dahang dumadaosdos sa katawan ko.

“s**t! I'm too hot para lokohin lang.” Sabi ko sabay ngiti at nagpagtuloy na sa pagligo.

Paglabas ko ng banyo, feel ko fresh na fresh ako. Nagsuot ako ng simpleng dress—‘yung medyo fit sa hips pero hindi masyadong pakita. Classy pero may pa-cute. Nag-lip tint lang ako kasi ayoko magmukhang palengkera, pero naglagay ako ng konting highlighter para glowing.

Nag-ring ang phone ko. Si Clark.

“Babe, I’m outside,” sabi niya. Ang sarap sa tenga ng boses niya. Parang milk tea sa mainit na araw.

Lumabas ako ng apartment, dala ang konting pabango sa bulsa. Pagbukas ko ng gate, ayan na siya. Naka-long sleeves, naka-denim, at may dalang bulaklak.

“Hi, love,” bati niya. OHMYGOD LORD THANK YOU PO.

“Hi, pogi,” sagot ko, sabay abot ng flowers. “Eto ba ‘yong pang-soothe sa trauma ko kay Margarita?”

Tawa siya. “Of course. And may dinner pa tayo.”

Hinawakan niya ang kamay ko, at habang naglalakad kami papunta sa car niya, sabi ko sa sarili ko:

“Yes, araw-araw akong sinusubok ni Margarita… pero araw-araw din akong pinapaalalahanan na worth it lahat ng pagod, basta may pagmamahal, kaunting glam, at thick thighs.”

Joke lang! Syempre ‘yan ang pangarap kong gawin sa akin ng boyfriend ko. Kaso walang ka effort effort eh. Minsan late pang dumating.

Syempre walang calls ‘no. At wala ring text. Ako pa mismo ang pupunta doon sa lugar kung saan kami mag da-date!

Hanep na boyfie to ang kapal ng libag na tratohin ako ng bare minimum lang. I mean seriously, me? This hot woman eba-bare minimum lang!? Hell no!

Ngayon pa talaga ako hindi sinundo ng bwesit kong shota. I mean, hello? Dinner date ‘to! Hindi ‘to barangay meeting! Pero hindi, wala. Ni ha, ni ho, ni vroom ng kotse, wala akong narinig. Kaya ayan, napilitan akong mag-commute pa-QingChun Foodhub. Yes, girl, CHINESE RESTAURANT. Alam mo na, pa-sosyal ang peg—pero commuter pa rin.

Siksikan sa jeep, tapos trapik pa. Pati kilikili ng katabi ko may sarili nang agenda. Amoy fishball na ‘di mo maintindihan kung fresh o expired. Pero kebs, laban lang. Hindi ko papalampasin ang libre kong dinner. Kahit na nakakainis ang shota ko, ang tiyan ko, loyal pa rin sa kanya.

Pagkarating ko sa QingChun, HUY. I swear, ang ganda ng lugar. Parang hindi pang-Pilipinas. May pa-golden dragons sa gilid, may mga Chinese lanterns sa ceiling, at may classical music na feeling ko parang ako si Mulan na bababa ng grand staircase in slow motion.

Pagpasok ko, binati pa ako ng mga staff. “Good evening, ma’am!” O, ‘di ba? Ma’am ako dito. Hindi ‘yong ‘Ate, may tissue po kayo?’

May isang gwapong staff na lumapit sa akin. “Miss Maurice?”

HUY WAIT ANO TO PA-VIP?! “Yes, ako nga ‘yon, unless may iba pang Maurice dito na kasing ganda ko.”

Ngumiti siya, sabay sabi, “Please follow me. Mr. Chavez reserved a private lounge for you.”

Shet. Baka hindi nga siya shota ko. Baka sugar daddy. Lord, kung sugar daddy po siya, sige na. Tatanggapin ko nang buong loob. May utang kami sa tubig at kuryente tapos may tuition fees pa.

Pagkarating ko sa private lounge, grabe, parang hindi ko deserve. Soft lights, wooden finish, may pa-incense pa na amoy mayaman. Yung tipong kahit umubo ka, ang elegant pa rin pakinggan.

Umupo ako at nag-isip. Wow, ganito pala feeling ng mga artista sa teleserye pag nasa fancy resto. Kaso nga lang, ang leading man ko—wala pa rin. Missing in action si Clark Chavez. LATE NA NAMAN.

Tumingin ako sa oras. 8:00 PM. Ang usapan namin? 7:00 PM. Aba, hindi na boyfriend ‘to, no. Delayed telecommunication system na siya. Kung hindi lang ako gutom, baka umuwi nalang ako sa apartment ko at nagluto ng Lucky Me pancit canton, chili-mansi flavor.

Pero gutom ako, besh. As in gutom na level: pwede kong kainin ang upuan.

Dumating siya mga 8:13 PM. Oo, exact time. Kasi nga gutom ako, kaya bawat minuto ay parang isang taon. Parang exile sa desert.

Pumasok siya na parang wala lang. Gwapo pa rin, pero gusto ko siyang batuhin ng chopsticks.

“Hey, business meeting lang. Na-late lang ako konti.”

KONTI?! KONTI raw oh. Isang oras at labing tatlong minutong konti. ‘Pag ako na-late ng ganyan sa trabaho, tanggal na ako. Pero siya? Mayaman at gwapo kasi eh.

Tumango lang ako. Hindi ako galit. Gutom lang talaga. At ayoko sayangin ang makeup ko sa panglalait. Mamaya na ‘pag busog na.

Kumuha ako ng menu. Binuklat ko ito parang gospel of salvation. Ang daming choices. Dim sum, roasted duck, sweet and sour pork, beef broccoli, crab rice, golden shrimp balls—HUY MAY GANYAN PALA?!

Hindi na ako nagtanong. Inorder ko na ang pinaka-mahal sa menu. ‘Yong tipong kapag ako ang magbabayad nito, luluhod ako sa cashier. Pero since siya ang may sala, siya rin ang magbayad. Equity and justice. Ganon!

“Uhm,—”

“Shh. Don’t interrupt a hungry woman choosing happiness.”

Tahimik siya. Wise decision.

After a few minutes, dumating na ang pagkain. Ang bango. Amoy kayamanan. Tumingin ako sa kanya habang pinagsasandok ko ‘yong rice sa plato ko. “You know, kung hindi ko lang mahal ang sarili ko, baka sinabunutan na kita ngayon.”

Hindi na ako nag-aksaya ng oras. Kain lang ng kain. Sweet and sour pork? Check. Beef with oyster sauce? Check. Fried rice with crab roe? Double check. Ang sarap! Feel ko may fireworks sa loob ng bibig ko. Every bite feels like redemption.

Meanwhile, si Clark, wala pa ring sorry. Alam mo ‘yong feeling na kahit binusog ka, parang gusto mo pa rin ng “I’m sorry, I was late. I’ll make it up to you”? Ayun. Wala. Kahit murmur ng apology, wala.

Nag-wipe ako ng bibig habang nakatitig sa kanya. “So, may balak ka bang humingi ng sorry o free meal lang talaga ako ngayong gabi?”

He didn't respond. Akala ko nagbibiro lang siya eh kaya medjo gullible lang din ang aura ko. Ewan ko ba kung bakit siya ganito. Well, ang mahalaga naman ay busog ako. Naka free dinner ako kaya suliy na rin.