The next day, feeling ko ready na ako sa bagong umaga. Fresh start, 'ika nga. Baka nga matapos na ang issue sa team building kahapon at pwede ko nang ituloy ang tahimik kong buhay bilang dakilang janitress.
Wishful thinking pala 'yon, besh.
Pagpasok ko pa lang sa main lobby, ramdam ko na agad ang kakaibang tension sa hangin. Para akong pumasok sa isang telenovela scene — lahat ng tao, napalingon, parang may inaabangan.
At ayun siya.
Si Margarita.
Nakatayo sa gitna ng lobby, nakapamewang, nakataas ang kilay, at may halong apoy at usok sa paligid niya.
Parang malalaglag yung building sa sobrang galit ng aura niya.
"Hoy, Maurice!" sigaw niya.
Tumaas ang kilay ko. Anong kabobohan na naman 'to?
Lumapit siya — hindi naglalakad, kundi rumaragasa — parang train na walang preno.
"Akala mo
