รักนะ รู้ยัง?

กอหญ้าผู้น่าสงสาร

สวัสดีค่ะฉันชื่อกอหญ้าค่ะ สาวโก๊ะๆ ที่สดใสร่าเริงและไม่เคยทันโลก เพื่อนๆ ชอบบ่นกอหญ้าตลอดว่ากอหญ้าเป็นคนซื่อบื้อ ใครพูดอะไรก็เชื่อไปหมดทุกอย่าง ก็พ่อของกอหญ้าเคยสอนไว้ว่าใครพูดใครสอนอะไรก็ต้องให้เชื่อฟังนี่คะ เราจะได้มีแต่คนรัก กอหญ้าไม่ได้ซื่อซะหน่อยก็แค่ทำตามที่พ่อบอกแค่นั้นเอง

"จำไว้นะลูกถ้าหนูเป็นเด็กดีและรู้จักเชื่อฟังคนอื่น หนูไปอยู่ที่ไหนก็จะมีแต่คนรักหนู ถ้าวันหนึ่งพ่อไม่อยู่แล้วพ่อจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง."

"ค่ะพ่อ.."

กอหญ้ารับปากคุณพ่อสุดที่รักอย่างว่าง่าย ก็เพราะว่าเรามีกันอยู่แค่ 2 คนนี่คะ ส่วนแม่ของกอหญ้าก็เสียไปตั้งแต่ที่กอหญ้าอายุได้แค่ 2 ขวบเองค่ะ หลังจากนั้นพ่อก็เลี้ยงดูกอหญ้ามาคนเดียวตลอดเลย

“พ่อไม่ยอมแต่งงานใหม่เพราะพ่อบอกว่าไม่อยากให้กอหญ้ารู้สึกว่าพ่อหมดรักแม่แล้ว พ่ออยากทำให้กอหญ้าเห็นว่าพ่อรักแม่ของกอหญ้าแค่คนเดียว กอหญ้าจึงรักพ่อมากที่สุดในโลกเลย และความฝันอย่างหนึ่งของกอหญ้าก็คือกอกญ้าจะหาแฟนดีๆ เหมือนอย่างพ่อให้ได้ค่ะ..”

“กอหญ้า..”

กอหญ้ากำลังยืนอ่านความฝันของตัวเองอยู่ที่หน้าชั้นเรียนให้กับทุกคนฟัง ก็ต้องสะดุ้งตกใจที่ครูบีจากห้องปกครองวิ่งหน้าตื่นมาเรียกชืี่อของกอกญ้าเสียงดังในห้องเรียน

“คะครู..?”

“เธอต้องรีบไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย พ่อเธอกำลังแย่แล้ว..”

กอหญ้าอึ้งไปทันทีที่ได้ยินแบบนี้โดยที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบไปเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งตามครูบีไปทันที

“ขึ้นรถครูเดี๋ยวครูขับรถไปส่งเอง..”

ตลอดทางกอหญ้าได้แต่นิ่งเงียบเพราะไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ ทำไมครูบีถึงวิ่งหน้าตื่นมาบอกว่าให้กอหญ้ารีบมาที่โรงพยาบาลเพราะพ่อมีอาการแย่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นแล้วพ่อของกอหญ้าเป็นอะไร

โรงพยาบาล

“ถึงแล้ว..รีบเข้าไปกันเถอะ..”

ครูบีวิ่งนำกอหญ้าเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉินโดยมีผู้หญิงกับผู้ชายคู่หนึ่งที่ดูมีอายุไล่เลี่ยกันกับคุณพ่อยืนอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วย

“กอหญ้า..อาดีใจนะที่หนูมาทันได้ดูใจพ่อของหนู รีบเข้าไปในห้องเถอะพ่อของหนูรออยู่..”

“...”

นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพ่อของกอหญ้าถึงไปอยู่ในห้องฉุกเฉิน

“...”

กอหญ้าเดินเข้าในห้องฉุกเฉินช้าๆ โดยมีผู้หญิงกับผู้ชายคู่เมื่อกี้เดินตามเข้ามาด้วย และสิ่งที่กอหญ้าเห็นตอนนี้ก็คือคนที่นอนอยู่บนเตียงนอนที่มีแผลเหวอะวะเต็มใบหน้าและลำตัวเต็มไปหมด และกอหญ้าก็จำเขาได้ดีว่าเขาเป็นใคร

“นี่พ่อหรอคะ..?”

“กอหญ้า..”

“พ่อจริงๆ หรอคะ..อึกๆ ..นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับพ่อคะ ทำไมพ่อถึงมีแผลเต็มตัวไปหมดแบบนี้ อึกๆๆๆ พ่อคะ..”

.” อย่าร้องซิลูก พ่อไม่เป็นอะไรมากหรอก..”

กอหญ้าปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น เพราะไม่กล้าแตะไปตามเนื้อตัวที่มีแต่แผลเต็มไปหมดของพ่อแบบนี้ กลัวพ่อจะเจ็บกอหญ้าจึงได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ เตียงที่พ่อนอนอยู่แบบนั้น

“นั่นอาตงกับอามิวพวกเขา 2 คนเป็นเพื่อนกับพ่อ..ลูกต้องไปอยู่กับพวกเขานะ..”

กอหญ้าหันไปมองที่คุณอาทั้ง 2 ตามที่พ่อบอก แล้วก็หันกลับมาหาพ่ออย่างไม่เข้าใจ

“กอหญ้าจะอยู่กับพ่อ กอหญ้าจะไม่ไปอยู่กับใครทั้งนั้น อึกๆๆ ฮือ..”

“จำที่พ่อสอนได้ไหมว่าใครพูดอะไรต้องให้เชื่อฟัง กอหญ้าจะไม่ฟังที่พ่อพูดหรอ..?”

“แล้วทำไมกอหญ้าถึงอยู่กับพ่อไม่ได้ละคะ..?”

“...”

พ่อของกอหญ้านิ่งไปแล้วจู่ๆ สัญญาณชีพของพ่อก็เริ่มช้าลงผิดปกติ ฉันหันไปมองด้วยความตกใจแล้วก็ปล่อยโฮออกมา

“พ่อคะ พ่อ ฮือออ..”

“กอหญ้า สัญญากับพ่อนะลูกว่าหนูจะไปอยู่กับพวกเขา...”

“กอหญ้าสัญญาค่ะ กอหญ้าสัญญาว่าจะไปอยู่กับคุณอาทั้ง 2 แต่พ่อห้ามเป็นอะไรนะคะ อย่าทิ้งกอหญ้าไปนะ..พ่อขา..ฮือออ”

“พ่อรักกอหญ้านะ..เป็นเด็กดีนะลูก.”

ติ๊ด.......

“พ่อ..พ่ออย่าทิ้งกอหญ้าไป พ่อขา..พ่อ..ฮืออออ...พ่อ..”

....

1 อาทิตย์ผ่านไป

พ่อจากกอหญ้าไปแล้ว พ่อไม่มีวันกลับมาอีกแล้วและตอนนี้กอหญ้าก็ไม่เหลือความทรงจำที่เกี่ยวกับพ่อเลย เพราะบ้านที่เราเคยอยู่ด้วยกันถูกไฟเผาไปจนหมดไม่มีเหลืออะไรเลย

เหตุเกิดเพราะแก๊ซในบ้านของหลังที่ติดกันมันรั่วแล้วเพราะอากาศมันร้อนมากจึงทำให้มันระเบิด และทำให้บ้านของเราที่อยู่ติดกันได้รับผลกระทบไปด้วยจนทำให้พ่อของกอหญ้าเสียชีวิต หลังจากที่จัดงานศพให้พ่อจนครบแล้วกอหญ้าก็นำอัฐิของพ่อติดมาด้วย

“กอหญ้า..”

อามิวภรรยาของอาตงเดินเข้ามาจับบ่าของฉัน ที่ยืนมองกองฟืนของบ้านที่ถูกไฟเผาไปจนหมดด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้ม

“เรากลับกันเถอะจ๊ะ..?”

“ค่ะ..”

กอหญ้านั่งรถมากับอามิวและอาตงด้วยความรู้สึกเสียใจเพราะต้องจากบ้านที่เคยอยู่ ต้องลาออกจากโรงเรียนเพื่อย้ายมาอยู่กับคุณอาทั้ง 2 ที่เชียงใหม่ คุณอาทั้ง 2 ทำงานอยู่ที่นี่และก็ครอบครัวของพวกท่านทั้ง 2 ก็อยู่ที่นี่ด้วย

“เดี๋ยวแวะนอนที่โรงแรมก่อน ให้อาตงเขาได้พักสักคืน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยเดินทางกันต่อนะจ๊ะ..”

“ค่ะอามิว..”

“กอหญ้านอนกับอาบนเตียงนะ เดี๋ยวให้อาตงไปนอนที่โซฟา..”

“กอหญ้านอนที่โซฟาให้ก็ได้ค่ะ อาตงขับรถมาเหนื่อยๆ นอนที่สบายๆ จะได้พักผ่อนได้เต็มที่..”

“เอางั้นก็ได้จ๊ะ..”

กริ๊งง กริ๊งง >>>

Miss Call >>> จากลูกชาย

“ตาโมสโทรมาเดี๋ยวฉันมานะคะคุณ..”

อามิวรับสายคนที่ชื่อโมสหรอ ทำไมชื่อเหมือนคนที่ฉันเคยแอบชอบเมื่อ 3 ปีก่อนเลยละ ขนาดพี่เขาจบไปตั้ง 3 ปีแล้วฉันก็ยังรู้สึกชอบเขาอยู่..ฉันจำชื่อเขาได้ดี

“ลูกชายสุดที่รักของอามิวเขา ตาโมสก็เคยเรียนที่เดียวกับหนูด้วยนะ แต่น่าจะจบมาได้ 3 ปีแล้วมั้ง..เอาไว้เจอกันก็ค่อยถามกันเอาเองแล้วกัน เดี๋ยวอาไปอาบน้ำก่อน..”

“ค่ะ..”

ชื่อโมสเหมือนกันแถมยังเคยเรียนที่เดียวกับฉันอีก แกกว่า 3 ปีด้วย..ต้องใช้แน่ๆ พี่โมสผู้ชายที่ฉันแอบปลื้ม นี่ฉันจะได้เข้าไปอยู่บ้านเดียวกันกับเขาหรอเนี่ย

...

กอหญ้าผู้น่าสงสาร