Ben hayatımda bu kadar güzel, bu kadar eğlenceli iş yaptığımı hiç bilmezdim. O gün Kağan bana yardım ederken, neredeyse iki günlük işi akşam ezanına kadar halletmiştik. Kendimizi soluk soluğa çardağa bıraktığımızda ezan okunuyordu.
Tam o sıra Aybar gelmişti. Avlunun demir kapısını açıp arkadaşlarıyla kapı ağzında vedalaşırken, yanımda oturan Kağan hızla ayaklandı. Oysa ben daha ona çay demleyecek, yan yana dinlenecek ve demlenecektik. Ama onun da derdi benim gibi yakalanmamaktı.
O öyle yanımdan kalkınca üzüldüm. Keşke Aybar da annemlerle gitseydi diye düşündüm. Böylelikle evde kimse olmazdı. Biz de Kağan ile o gece, bambaşka parlayan, yıldızı bol bir yaz gecesinde birlikte vakit geçirirdik. Olmadı tabii. Yüz verdi diye astarını istemekti benimkisi. O anları yaşamak bile benim için ulaşıl
