แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องทำให้ลั่วหลี่เวยที่นอนหลับอยู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นนางลุกขึ้นนั่งหันไปมองบุรุษที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา เมื่อคืนกว่าลั่วหลี่หยวนจะสงบลงก็เกือบเช้าเขาเอาแต่อ้อนวอนให้นางสังหารเขาหรือไม่ก็ปล่อยเขาไปไม่อยากคิดเลยหากเขากินผงห้าศิลาต่อจะมีสภาพเป็นเช่นไร
"คุณชายอาจมีอาการเจ็บปวดทุกทรมานขอฮูหยินอย่าตกใจนี่เป็นอาการเสพติดหลังจากหยุดกินผงห้าศิลาแต่หากกินยาตามที่ข้าบอกอีกไม่นานคุณชายก็จะหายขอรับ"
ลั่วหลี่เวยนึกถึงคำพูดของท่านหมอที่กล่าวแก่นางในวันนั้นพรางมองไปที่หลี่หยวนด้วยแววตาสงสาร แม้จะรู้ว่าบุรุษตรงหน้าเสเพลเพียงใดแต่ถ้าไม่ใช่เพราะนางบีบบังคับเขาจนต้องประชดชีวิต เขาอาจจะไม่ต้องทรมานเช่นเมื่อคืนก็ได้
"หลี่หยวน ข้าขอโทษหากไม่ใช่เพราะข้าเจ้าคงไม่ต้องประชดชีวิตโดยการไปกินผงห้าศิลาข้าผิดเองไม่ควรบีบบังคับเด็กเช่นเจ้าเกินไป"
ลั่วหลี่เวยพูดออกมาด้วยน้ำเสีย
