ตอนที่10
1626 Words
ท่านผู้เฒ่าลั่วมองหลานสะใภ้ที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาลำบากใจ ใครจะคิดว่าสตรีที่แข็งแกร่งเช่นนางยังคิดจะยอมแพ้ให้กับหลานชายทั้งสามของเขา เรื่องที่เกิดขึ้นกับนางชายชราได้ยินมาทั้งหมดและเข้าใจดีว่าเหตุใดลั่วหลี่เวยถึงมาแจ้งว่านางต้องการหย่า
"ลั่วหลี่เวย เจ้าช่วยข้าอีกสักหน่อยไม่ได้หรือ"
ลั่วหลี่เวยไม่ได้ตอบอะไรนางเพียงก้มนางนิ่งเรื่องที่เกิดขึ้นกับนางมันมากเสียจนนางแสร้งเข้มแข็งอีกไม่ได้ เกรงว่าหากนางอยู่ที่นี่ต่อคุณชายจอมเสเพลทั้งสามจะยิ่งทำให้นางตกอยู่ในอันตราย
"ท่านผู้เฒ่าลั่วสามารถดำเนินตามแผนได้เลยเจ้าค่ะ ข้าได้จัดการส่วนสำคัญไว้หมดแล้ว ส่วนลั่วหลี่หยวนข้าคิดว่าเขามีนิสัยติดเพื่อนหากเขาไม่มีผลประโยชน์แล้วคงกลับมาที่จวน ถึงตอนนั้นท่านก็อบรมเขาสักหน่อยและสอนงานเขาเล็กน้อยก็พอ ส่วนงานที่หนักก็มอบหมายให้คุณชายใหญ่และคุณชายรองรับผิดชอบในตอนที่เห็นสมควร"
"แต่ว่า.."
"ให้ข้าหย่าเถอะเจ้าค่ะ"
ลั่วหลี่เวยพูดออกมาทั้งน้ำตานางในตอนนี้ไม่เหลือคราบสตรีแกร่งอีกต่อไปแล้วนางทั้งหวาดกลัวและดูอ่อนแอ ท่านผู้เฒ่าลั่วที่เห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาเพราะรู้ดีคงฉุดรั้งสตรีตรงหน้าให้อยู่ต่อไม่ได้แล้ว
"เห้อ ต้องโทษข้าที่เลี้ยงหลานมาเป็นสวะเช่นนี้ เจ้าจะไปอยู่ที่ใดหากหย่าแล้ว"
"ข้าและชิงถงจะไปอยู่เมืองอื่นเจ้าค่ะ เพราะมีสินเดิมเป็นหอนางโลมของท่านแม่ข้าอาจจะรบกวนอาศัยอยู่ในจวนลั่วอีกสองสามวันเพื่อรอเจรจาซื้อขายหอนางโลมก่อน"
"ไม่คิดกลับมาเมืองนี้แล้วหรือ"
"เจ้าค่ะ"
ท่านผู้เฒ่าลั่วมองสตรีต้องหน้าไม่วางตา คิดเพียงว่าลั่วหลี่เวยช่างเป็นสตรีน่าสงสารยิ่งนักตระกูลชุนก็รังแกนางทั้งที่เป็นคุณหนูใหญ่กลับถูกปฏิบัติไม่ต่างจากสาวใช้ พอจะแต่งงานก็โชคร้ายได้หลานจอมเสเพลทั้งสามของข้าไปเป็นสามีนางเคยสิ้นหวังถึงกับอยากสังหารตัวเอง ข้าจะกล้ารั้งเด็กคนนี้ไว้ได้เช่นไรในเมื่อนางกำลังหลุดพ้นจากนรกแห่งนี้แล้ว
"ข้ารับฟังคำขอของเจ้า"
"ขอบคุณท่านผู้เฒ่าลั่วเจ้าค่ะ"
ท่านผู้เฒ่าลั่วพูดคุยกับนางอีกไม่กี่ประโยคก่อนลั่วหลี่เวยจะขอตัวออกไป นางเดินตรงไปที่ประตูจวนที่ด้านนอกมีรถม้าจอดรออยู่ด้วยสีหน้าไม่ดีนักในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่อชายชราทั้งที่นางรับปากว่าจะช่วยให้ถึงที่สุดแต่กลับผิดคำพูดเช่นนี้
"จะออกไปไหน คิดจะผลาญเงินตระกูลข้าหรือไง"
ลั่วกงเฉินคุณชายใหญ่ที่กำลังเดินเข้ามาในจวนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เขาปรายตามองรถม้าที่จอดอยู่ด้านนอกในใจคิดเพียงว่าหญิงละโมบเช่นนางที่กุมอำนาจในมือคงคิดจะออกไปใช้เงินของตระกูลลั่วเป็นแน่
"เป็นเช่นไรเงินของผู้อื่น หอมหวานหรือไม่"
ลั่วหลี่เวยปรายตามองลั่วกงเฉินที่มีท่าทางเมามายดูก็รู้ว่าพึ่งกลับจากหอนางโลมเขาจ้องมองนางด้วยแววตาไม่พอใจ ลั่วหลี่เวยเลือกที่จะไม่ตอบอะไรนางตัดสินใจเดินผ่านเขาไปราวกับเขาไร้ตัวตน
"นี่เจ้า!!! ไม่ยินที่ข้าถามหรือ!!"
"ขออภัย คำพูดของข้ามีไว้คุยกับคนหาใช่สวะ"
ลั่วหลี่เวยออกมาเสียงเรียบก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไป นางพยายามบอกตัวเองไม่ให้กลัวเพราะอีกไม่นานทุกอย่างก็จะจบลงแล้ว แต่ที่น่าเสียใจคือนางไม่คิดว่าลั่วกงเฉินจะมีความยับยั้งชั่งใจต่ำถึงเพียงนี้แค่เพียงไม่กี่วันก็กลับไปเสเพลเหมือนเดิมแล้ว ท่านผู้เฒ่าลั่วคงหนักใจกว่าเดิมเป็นแน่..
นางโลมหน้าตางดงามย่อมเป็นที่ชื่นชอบของบุรุษมากตัณหาประโยคนี้ไม่เกินจริงเลย ลั่วหลี่เวยกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บุรุษมากมายกำลังแข่งกันประมูลนางโลมหน้าตางดงามที่ยืนอยู่บนเวที พวกเขายอมเสียเงินมากมายเพื่อให้ได้เชยชมนางเพียงแค่คืนเดียวช่างเป็นการเสียเงินที่ไร้ค่าจริง ๆ
"คุณหนูจะขายที่นี่จริง ๆ หรือเจ้าคะ"
แม่เล้ากล่าวออกมาเสียงเศร้าเมื่อรู้ว่าบุตรสาวของผู้มีพระคุณกำลังจะขายหอนางโลมนี่ให้ผู้อื่น นายหญิงคนก่อนยามมีชีวิตนั้นรักหอนางโลมแห่งนี้มากถึงแม้จะแต่งงานออกเรือนไปแล้วก็ยังแวะเวียนเข้ามาดูแลที่นี่ไม่ได้ทอดทิ้งไปไหน
"ที่นี่ล้วนเต็มไปด้วยความทรงจำของนายหญิงคนเก่านะเจ้าคะ"
ลั่วหลี่เวยเม้มปากแน่น นางเอกก็รู้ดีว่าท่านแม่นั้นรักที่นี่ยิ่งนักแต่นางเองต้องการเงินไปตั้งตัวมีเพียงวิธีนี้จึงจะได้เงินรวดเร็วที่สุด นางในตอนเด็กยังมากินอาหารที่นี่อยู่บ่อยครั้ง
"ท่านป้าข้าไม่มีทางเลือกจริง ๆ เจ้าค่ะ"
ลั่วหลี่เวยมองบรรยากาศรอบ ๆ ก่อนจะยิ้มเศร้าออกมา แม่เล้าที่เห็นคุณหนูเป็นเช่นนั้นก็เม้มปากแน่นแม้จะรู้สึกเสียใจที่คุณหนูคิดจะขายที่นี่ แต่นางก็เข้าใจดีว่าคุณหนูเองก็ลำบากใจ
"ข้าสัญญาจะขายให้คนที่ใช้ได้ไม่เอาเปรียบพวกท่าน"
"ขอบคุณในความเมตตาของคุณหนูเจ้าค่ะ หากท่านจากไปอย่าลืมคิดถึงหญิงแก่คนนี้นะเจ้าคะ"
แม่เล้าพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ลั่วหลี่เวยพยักหน้ารับนางสัญญาว่าจะคิดถึงทุกคนที่ดีต่อนางแน่นอน เสียดายที่ครั้งนี้ข้ารักษาสมบัติเพียงชิ้นเดียวของท่านแม่ไว้ไม่ได้
"นั่นลั่วหลี่หยวนไม่ใช่หรือ!!"
"ข่าวที่บอกว่าเขาถูกขับออกจากตระกูลเป็นเรื่องจริงสินะ"
"ดูสภาพสิ จากคุณชายกลายเป็นนายโลมไปแล้ว"
"จิ่น ฝีมือเจ้าหรือ"
"เหอะ ข้าไม่ชอบเจ้าโง่นั่นมาตั้งนานแล้วแค่แสร้งทำเป็นเพื่อนเพราะได้ผลประโยชน์เท่านั้น ตอนนี้ก็ถูกตระกูลลั่วขับออกจากตระกูลแล้วข้าไม่จำเป็นต้องแสร้งดีกับเจ้าโง่นั่นอีกต่อไป"
"เจ้าทำเช่นไรให้เจ้าโง่นั้นเชื่อฟังเช่นนี้"
"จำสุราที่เจ้าโง่นั่นดื่มได้หรือไม่ ข้าใส่....."
เสียงของผู้คนซุบซิบกันดังลั่น ลั่วหลี่เวยที่กำลังพูดคุยกับแม่เล้าอยู่เมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นเคยก็รีบหันไปดูทันทีนางมองขึ้นไปบนเวที ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อพบว่านายโลมที่กำลังถูกสาวแก่ที่หื่นกระหายประมูลคือบุรุษที่นางคุ้นเคยเป็นอย่างดี คุณชายลั่วหลี่หยวน
"ท่านป้าเหตุใดเขามาอยู่ที่นี่"
"อ๋อคุณชายลั่ว ตอนเขามาสมัครเป็นนายโลมที่หอข้าเองก็ตกใจเช่นเดียวกัน ถามเขาย้ำอยู่หลายรอบเขาก็พูดชัดเจนว่าต้องการเป็นนายโลมของที่นี่ ข้าสงสัยเลยไปสืบดูพบว่าคุณชายลั่วติดเงินที่หอสุราอยู่มากมายคิดว่าคงคิดขายตัวเองเพื่อนำเงินไปชดใช้หนี้"
"ให้ตายสิ เจ้าโง่นี่!!!"
ลั่วหลี่เวยแทบกุมขมับ นางไม่คิดว่าลั่วหลี่หยวนจะสิ้นคิดถึงเพียงนี้เห็นหายไปหลายวันนึกว่าดื่มด่ำอยู่กับการเลี้ยงเพื่อนฝูงด้วยเงินที่นำของมีค่าไปขาย ใครจะคิดว่าเจ้าโง่นี้ถึงขนาดจะขายตัวเองเพื่อเงินแบบนี้
"ท่านป้า คุณชายลั่วประมูลไม่ได้เขาคือสามีของข้า"
"เจ้าคะ!! เขาบอกข้าเองว่าเขาถูกขับออกจากตระกูลลั่วแล้ว!!"
"เพราะเขามันโง่เกินไปนะสิเจ้าคะถึงได้เชื่อข่าวลือแบบนั้น เอาเถอะท่านป้าช่วยไปพาเขาลงมาและพาเขาไปพบข้าที่รถม้าที"
ลั่วหลี่เวยพูดจบก็เดินออกไปทันที นางเห็นแก่ท่านผู้เฒ่าลั่วจึงทำเช่นนี้หากปล่อยให้เจ้าโง่นั้นเป็นนายโลมจริง ๆ ชื่อเสียงของตระกูลจะเป็นเช่นไรแค่เสเพลของพวกเขาตอนนี้ท่านผู้เฒ่าลั่วก็แทบไม่พบเจอผู้คนแล้ว
"คุณหนู เหตุใดออกมาเร็วนักเจ้าคะ"
"ชิงถง รอรับคุณชายด้วย"
ลั่วหลี่เวยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใจก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไปใช้เวลาไม่นานลั่วหลี่หยวนก็ขึ้นมานั่งบนรถม้า เขามองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาเหม่ลอย
"เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง!! เจ้าเป็นถึงคุณชายตระกูลลั่วเหตุใดถึงไปเป็นนายโลมเช่นนั้น!!!"
ลั่วหลี่หยวนไม่ได้สนใจคำพูดของลั่วหลี่เวย เขาพยายามกวาดสายตามองไปรอบ ๆ รถม้าราวกับกำลังหาบางอย่างอยู่ ลั่วหลี่เวยที่เห็นเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วทันที
"เจ้ามองหาอะไร"
"สุราข้าอยากดื่มสุรา"
"นี่เจ้า!!! ก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้วยังคิดจะดื่มสุราอีกหรือไง!!"
ลั่วหลี่หยวนไม่ได้ฟังคำด่าของลั่วหลี่เวยเลยสักนิด เขาหันไปหานางก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นรถม้าพยายามยื่นมืออันสั่นเทาของเขามาจับที่ขาของลั่วหลี่เวย
"ขอร้องแม่นาง ข้าจะทำตามเจ้าทุกอย่างขอสุราให้ข้าเถอะนะ หะ...ให้ข้าเลียรองเท้าท่านก็ได้ขอแค่สุราเท่านั้น.."
- Writer
