ภายในห้องที่เงียบสงบกลิ่นกำยารักษาคละคลุ้งไปทั่วห้อง ลั่วกงเฉิงที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังจ้องมองสตรีละโมบที่เขาเคยรู้สึกเกลียดชังนางกำลังตั้งใจใช้ยาทาบาดแผลให้เขาอย่างตั้งใจ ทั้งที่เขาเป็นคนฉลาดแต่ไม่รู้เลยสักนิดว่าสตรีตรงหน้าเป็นคนเช่นไร
"ท่านตาอาการเป็นเช่นไรบ้าง ข้าได้ยินว่ามีเพียงเจ้าที่ท่านตาอนุญาตเข้าพบได้"
"ท่านผู้เฒ่าลั่วดีขึ้นแล้ว อีกไม่นานก็จะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม"
"เช่นนั้นก็ดีแล้ว ข้าได้ยินว่าก่อนท่านหมอจะบอกว่าข้าแค่โดนพิษ เจ้าเป็นคนเช็ดตัวให้ข้า"
"ใช่"
"ทั้งที่ข้าอาจจะติดโรคจากนางโลมงั้นหรือ"
ลั่วหลี่เวยเงยหน้ามองบุรุษตรงหน้า ที่กำลังจ้องมองนางด้วยแววตาหวานซึ้งนางที่เคยมีคนรักก็เข้าใจทันทีว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ นี่คงคิดว่านางเป็นคนดีมาก ๆ เลยสินะ
"ที่ข้าไม่รังเกียจเพราะรู้ว่าเจ้าไม่ได้ติดโรคอะไร"
ลั่วกงเฉิงที่ได้ฟังเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วทันทีนางจะรู้ได้เช่นไรขนาดข้าเองยังคิ
