ตอนที่ 9
1582 Words
"ก็ข้าอ้าปากไปแล้วไม่ใช่หรือ นี่ก็ถึงตาเจ้าต้องอ้าขาแล้ว"
ลั่วกงเฉินอุ้มลั่วหลี่เวยตรงไปที่โต๊ะทำงานที่อยู่ไม่ไกลพรางก้มลงมองนางด้วยสายตาหื่นกระหาย ลั่วหลี่เวยที่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไรก็พยายามดิ้นรนสุดชีวิต แต่มีหรือแรงสตรีจะสู้แรงบุรุษได้สิ่งที่นางทำล้วนไม่มีความหมาย
พรึบ!!!
หนังสือสมุดบัญชีที่อยู่บนโต๊ะถูกลั่วกงเฉินกวาดลงบนพื้นอย่างไม่ไยดีเขาวางลั่วหลี่เวยลงบนโต๊ะก่อน0จะกดตัวนางให้นอนราบไปกับโต๊ะพรางโน้มตัวลงไปทาบบนร่างบางทันที
"ขอข้าดูหน่อยว่าฮูหยินที่ท่านตาของข้าใช้เงินมากมายซื้อตัวมา ต่างจากหญิงนางโลมเช่นไร"
"ลั่วกงเฉินเจ้าบ้าไปแล้วหรือ!!! ปล่อยข้า!!!"
ลั่วหลี่เวยดิ้นไปมามือบางพยายามดันให้เขาออกห่างจากนางก่อนจะทุบลงที่อกแกร่งสุดแรง ลั่วกงเฉินที่โดนกระทำเช่นนั้นกลับยิ้มพอใจเขาไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้าไปซุกไซ้บนลำคอขาวกลิ่นหอมอ่อนจากตัวนางราวกับกระตุ้นความต้องการในตัวของเขา ลิ้นร้อนค่อย ๆ เลียบนลำคอขาว ลั่วกงเฉินพึ่งสังเกตว่าบนลำคอของลั่วหลี่เวยมีรอยแผลเป็นเล็ก ๆ อยู่แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
"ข้าบอกให้ปล่อย !!!"
ลั่วหลี่เวยตะโกนออกมาสุดเสียง ก่อนจะพยายามควานหาของใกล้ตัวที่อยู่บนโต๊ะอย่างร้อนรนมือบางหยิบแท่นฝนหมึกขึ้นมาก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีทุบแท่นฝนหมึกลงบนศีรษะของลั่วกงเฉิน
"โอ๊ย!!! ลั่วหลี่เวยนี่เจ้ากล้าตีหัวข้า!!!"
ลั่วกงเฉินตะโกนออกมาสุดเสียง เขาผละออกจากนางก่อนจะกุมศีรษะของตัวเองที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด ลั่วหลี่เวยที่เห็นเช่นนั้นก็ยันกายขึ้นนางจับแท่นฝนหมึกไว้ในมือแน่น
"เจ้าเป็นคุณชายตระกูลลั่ว เหตุใดถึงทำตัวเช่นสวะไร้การศึกษาเช่นนี้!!!"
"เจ้าเป็นฮูหยินของข้า ข้าผิดหรือไงที่อยากร่วมรักกับเจ้า"
ลั่วหลี่เวยที่ได้ยินเช่นนั้นกำมือแน่นความโกรธและความกลัวปะปนกันไปหมด แม้จะรู้ว่าคุณชายตระกูลลั่วนั้นเป็นสวะและเสเพลแต่ไม่คิดว่าถึงกับจะขืนใจสตรีเช่นนี้
"หากเจ้ายังอยู่ที่นี่ ข้าก็จะทำเช่นนี้"
"ข้าละอายแทนท่านผู้เฒ่าลั่วจริง ๆ ที่มีหลานชายเป็นสวะเช่นนี้"
ลั่วหลี่เวยพูดจบก่อนเดินตรงไปที่ประตูมือของนางสั่นเทาเพราะความกลัวที่มีในใจ ภาพของนางในอดีตที่ถูกพ่อบ้านขืนใจฉายวนเข้ามาในหัวความกลัวเริ่มเข้ามากัดกินจิตใจของนางอีกครั้ง ลั่วหลี่เวยเม้มปากแน่นพยายามฝืนตัวเองให้ออกจากห้องนี้นางมองประตูที่อยู่ด้านหน้าด้วยสายตาพร่ามัวก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป...
อีกด้านของเมืองหน้าบ่อนการพนันที่มีชื่อเสียงเลื่องลือ บุรุษสองคนกำลังโยนชายคนหนึ่งออกมากองด้านหน้าบ่อน แววตาที่จ้องมองนั้นเต็มไปด้วยด้วยความไม่พอใจ
"ไม่มีเงินแล้วอยากจะเล่น ถุย!!"
คนคุมบ่อนถุยน้ำลายลงบนตัวของคนที่นอนอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปในบ่อน ผู้ใดจะคิดว่าคนที่ถูกโยนออกมาจากบ่อนและถูกเหยียดหยามเช่นนี้จะคือคุณชายรองตระกูลลั่ว ลั่วหมิงเฉิง
ลั่วหมิงเฉิงยันกายลุกขึ้น เขาก้มลงมองสภาพตัวเองก่อนจะหัวเราะสมเพชออกมาเบา ๆ ตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากขอทานเลยสักนิด คุณชายรองตระกูลลั่วเช่นข้ามีวันนี้ได้อย่างไร
"ข้าบาดเจ็บไปเช่นนี้หากเอ่ยปากขอท่านตา ไม่แน่ว่าอาจได้เงินมาใช้หนี้"
ลั่วหมิงเฉิงพูดกับตัวเองเบา ๆ เพราะรู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่มีที่ไปแล้วที่พึ่งเดียวคือตระกูลลั่วเท่านั้นคิดได้แบบนั้นเขาจึงพยายามพยุงร่างกายที่บาดเจ็บของตัวเองไปที่จวนตระกูลลั่ว คิดเพียงว่าท่านตารักเขาที่เป็นหลานชายมากหากรู้ว่าเขาบาดเจ็บเช่นนี้คงจะใจอ่อนอยู่บ้าง
ภายในจวนลั่วที่เคยเงียบสงบยามค่ำคืนในห้องนอนของฮูหยินตระกูลลั่ว ลั่วหลี่เวยกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนเตียงนางมองไปที่เบื้องหน้าด้วยสายตาเหม่อลอยนางไม่รู้ว่าจะอดทนกับคุณชายจอมเสเพลทั้งสามได้อีกนานแค่ไหน เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้นางรู้ตัวว่านางเป็นเพียงสตรีที่ไร้ทางสู้หากไม่ใช่เพราะวันนี้นางโชคดีตอนนี้นางอาจกลายเป็นสตรีของลั่วกงเฉินไปแล้ว
"ลั่วหลี่เวย นางอยู่ในห้องหรือไม่"
เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังอยู่ด้านนอกทำให้ลั่วหลี่เวยหันไปสนใจ ไม่นานประตูก็ถูกเปิดลั่วหมิงเฉิงเดินเข้ามาในห้องจ้องมองลั่วหลี่เวยที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง
"ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเว่ยเว่ย ข้าช่วยเจ้าไม่ได้กลับไปเถอะ"
ลั่วหมิงเฉิงกำมือแน่นเมื่อนึกถึงคำพูดของท่านตาที่พูดกับเขาเมื่อครู่แม้จะรู้สึกไม่พอใจแต่เพราะตอนนี้เขาเองต้องการเงิน นางเป็นเพียงสตรีหากเอาใจสักหน่อยคงล่อลวงได้ไม่ยาก ลั่วหมิงเฉิงคิดเช่นนั้นก่อนจะแสร้งยิ้มออกมา
"เว่ยเว่ย เจ้ายังไม่นอนหรือ"
ลั่วหลี่เวยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วทันที นางรู้สึกไม่ไว้ใจบุรุษตรงหน้าแม้เขากำลังยิ้มให้นางและเอ่ยเรียกชื่อนางด้วยชื่อสนิทสนมแต่แววตาที่เขาจ้องมองนางมันไม่ต่างอะไรกับหมาป่าที่กำลังจ้องมองเหยื่อเลยสักนิด
"ท่านต้องการอะไรพูดมาเถอะอย่าได้เสแสร้ง"
ลั่วหลี่เวยพูดออกมาเสียงเรียบจ้องมองลั่วหมิงเฉิงที่กำลังเดินเข้ามาหานาง มือบางค่อย ๆ หยิบมีดสั้นที่นางตั้งใจซ่อนไว้ใต้หมอน เพราะเหตุการณ์ระหว่างนางและลั่วกงเฉินที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้นางหวาดกลัวจนระแวงคิดเพียงว่าควรมีอาวุธไว้ใกล้ตัว
"เว่ยเว่ยข้ามีเรื่องต้องใช้เงิน เจ้าช่วยให้เงินข้าเพิ่มหน่อยได้หรือไม่"
ลั่วหลี่เวยมองสำรวจบุรุษตรงหน้าที่ตอนนี้แทบไม่เหลือคราบคุณชายตระกูลลั่วแล้ว ขอบตาของเขาดำคล้ำราวกับคนที่ไม่ได้นอนมาหลายวัน ไหนจะรอยแผลตามตัวของเขา ส่วนแหวนหรือป้ายหยกแขวนเอวที่นางเคยเห็นก็ไม่มีแล้วคาดว่าคงขายไปเพื่อนำเงินมาเล่นพนัน ที่กล้าทิ้งศักดิ์ศรีมาเอ่ยวาจาอ่อนหวานขอเงินนางเช่นนี้ คงเล่นพนันจนหมดตัวแล้ว..
"เว่ยเว่ย"
"เรื่องเงินข้าพูดชัดเจนแล้ว ข้าให้ท่านไม่ได้"
ลั่วหลี่เวยเงยหน้ามองลั่วหมิงเฉิงน้ำเสียงของนางนั้นล้วนเด็ดขาดและชัดเจน ทำให้ลั่วหมิงเฉิงที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ตามที่ต้องการก็ทนเสแสร้งต่ออีกไม่ไหวรอยยิ้มที่เคยมีจางหายไปทันที
พรึบ!!!
"นี่คือตระกูลของข้าหญิงละโมบเช่นเจ้ามีสิทธิ์อะไรมายุ่ง!!"
ลั่วหมิงเฉิงใช้จังหวะที่คนตรงหน้าเผลอกระโจนเข้าไปบีบคอลั่วหลี่เวยทันที แววตาที่เขาจ้องมองนางล้วนอยากสังหารนางให้ตาย คิดเพียงว่าหากนางตายไปทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นแบบเดิม แค่ไม่มีนางสักคน!!
ลั่วหลี่เวยที่ถูกกดนอนราบอยู่กับที่นอนลำคอสวยในตอนนี้กำลังถูกสวะที่มีตำแหน่งเป็นสามีกำลังออกแรงบีบสุดกำลังแววตาที่เขาจ้องมองนางล้วนเต็มไปด้วยความโกรธ
พรึบ!!
"ปล่อยข้า!!!!"
ลั่วหลี่เวยตะโกนออกมาเสียงดัง มีดสั้นที่นางตั้งใจซ่อนไว้ใต้หมอนในตอนนี้กำลังพาดอยู่บนลำคอของลั่วหมิงเฉิง นางในตอนนี้ขอเพียงแค่ได้รอดชีวิตออกไปหากต้องสังหารคนตรงหน้านางก็จะทำ!!
"ลั่วหมิงเฉิง ข้าบอกให้ปล่อย"
ลั่วหมิงเฉิงเม้มปากแน่นเขารู้สึกเจ็บที่ลำคอรู้ทันทีว่านางตั้งใจสังหารเขาจริง ๆ มือหนาคลายแรงบีบลงก่อนจะปล่อยให้ลั่วหลี่เวยให้เป็นอิสระ
"ออกไปจากห้อง!!"
"เจ้าก็แค่เอาเงินมาให้ข้ามันจะยากอะไรนักหนา เงินนั่นก็ไม่ใช่ของเจ้าด้วยซ้ำ!!!"
ลั่วหมิงเฉิงผละออกจากคนใต้ร่าง เขาตัดใจเดินออกจากห้องไปด้วยความโมโหบ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านนอกต่างได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดพวกเขาซุบซิบนินทาและมองคุณชายรองด้วยสายตาไม่ดีนัก คิดว่าอีกไม่นานข่าวที่คุณชายรองตระกูลลั่วติดพนันจนทำร้ายฮูหยินคงกระจายไปทั่วเมือง
ลั่วหลี่เวยลุกขึ้นนั่งตัวสั่นด้วยความกลัวนางกำมีดสั้นที่อยู่ในมือแน่นมองชิงถงที่กำลังวิ่งเข้ามาหานางด้วยความร้อนรน ลั่วหลี่เวยที่ฝืนกลั้นน้ำตามาตลอดในตอนนี้ราวกับกำลังพังทลาย นางโผเข้าโอบกอดชิงถงทั้งน้ำตา
"ชิงถง พรุ่งนี้เราไปจากที่นี่กันเถอะ"
- Writer
