ตอนที่ 2
1625 Words
"ชุนหลี่เวยจงรู้ไว้ที่เด็กคนนั้นเป็นเช่นนี้ก็เพราะเจ้า เพราะมีตัวซวยแบบเจ้าข้างกายเขาจึงเป็นเช่นนี้!!!"
เฮือก!!!
ชุนหลี่เวยสะดุ้งตัวขึ้นตื่นจากความฝันที่น่ากลัวนางมองไปรอบ ๆ พบว่าตอนนี้ตัวนางอยู่บนรถม้าที่กำลังวิ่ง คิ้วทั้งสองของนางขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ
ไม่ใช่ว่านางตายไปแล้วหรือ...
"คุณหนู ถึงแล้วเจ้าค่ะ"
เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากรถม้าหยุดลง ชิงถงสาวใช้คนสนิทเดินเข้ามาหานางด้วยรอยยิ้ม
"ชิงถง"??
"คุณหนูเดินไปอีกหน่อยนะเจ้าคะ จะพบรถม้าอีกคันคุณชายฉินจะรอคุณหนูอยู่ที่นั่น"
ชุนหลี่เวยมองสตรีตรงหน้าไม่วางตา ชิงถงสาวใช้คนสนิทของนาง คนช่วยพานางหนีออกมาจากจวนชุนเพื่อที่จะไปพบต้าหลี่ แต่ชิงถงตายไปแล้วนิ นางถูกโบยจนตายเพราะช่วยข้าหนีไปกับต้าหลี่
"ไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ หากข้ามีโอกาสจะตามคุณหนูปะ...."
สวบ!!!
ชุนหลี่เวยโผเข้ากอดชิงถงทันที การกระทำทุกอย่างที่เจอล้วนเหมือนในอดีตทั้งสิ้นหากนี่ไม่ใช่ความฝัน นั่นอาจจะหมายถึงนางย้อนกลับมาในอดีตจริง ๆ
"คุณหนู หากท่านทำเช่นนี้ข้าจะร้องไห้แล้วนะเจ้าคะ"
ชิงถงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แม้ในใจนางไม่อยากให้คุณหนูไปแต่ก็รู้ดีว่าหากอยู่ที่ตระกูลชุนต่อคุณหนูก็ต้องพบเจอกับความลำบากเป็นแน่ โชคดีแล้วที่คุณหนูออกมาจากนรกเช่นนี้
"คุณชายฉินกำลังรอท่านอยู่นะเจ้าคะ"
"........"
"คุณหนู ข้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ เจ้าค่ะ"
ชุนหลี่เวยเม้มปากแน่น การตัดสินใจของนางในอดีตล้วนแต่ทำให้คนอื่นต้องมาตายเพราะปกป้องนาง หากนางหนีไปชิงถงก็ต้องตายและต้าหลี่ก็.....
"ชุนหลี่เวยจงรู้ไว้ที่เด็กคนนั้นเป็นเช่นนี้ก็เพราะเจ้า เพราะมีตัวซวยแบบเจ้าข้างกายเขาจึงเป็นเช่นนี้!!!"
เสียงของนายท่านฉินดังก้องอยู่ในหัวของนาง ภาพศพของต้าหลี่เองก็ฉายวนไปมา หรือบางทีนายท่านฉินอาจจะพูดถูกทุกอย่างล้วนเกิดเพราะข้า เพราะการตัดสินใจที่เห็นแก่ตัวของข้า....
"ข้ากลับจวนชุน"
"คุณหนูแต่ว่า!!"
ชุนหลี่เวยไม่ได้ตอบอะไรอีก แม้นางจะรู้ดีว่าจวนชุนเป็นดังนรกสำหรับนางแต่ในตอนนั้นต้าหลี่ทำเพื่อนางมามาก นี่คงถึงเวลาที่นางจะต้องทำเพื่อเขาเหมือนกัน หากต้าหลี่ไม่หนีไปกับนางเขาก็ยังเป็นคุณชายตระกูลฉินที่มีฐานะร่ำรวยไม่ต้องลำบากเช่นตอนที่อยู่กับนางอีกและเขาก็ไม่ต้องตายเช่นในอดีตอีก...
ใช้เวลาไม่นานที่รถม้าจะกลับมาถึงจวนชุน ชุนหลี่เวยก้าวเข้ามาในห้องที่มีสภาพทรุดโทรมไม่ต่างจากห้องของสาวใช้ หากพูดให้ผู้ใดฟังก็คงไม่เชื่อว่าห้องที่นางอยู่ตอนนี้คือห้องนอนคุณหนูใหญ่บุตรสาวคนแรกของนายท่านชุนพ่อค้าที่จิตใจดีและเมตตาที่สุดในเมือง
ข้าตกต่ำถึงเพียงนี้ตอนไหนกันนะคงหลังท่านแม่ที่เป็นฮูหยินตายไป ผ่านไปไม่นานท่านพ่อก็พาสตรีผู้หนึ่งพร้อมกับลูกสาวของนางเข้ามา บอกข้าว่านางสูญเสียสามีและไร้ที่พึ่งพิงจึงรับนางและลูกเข้าอาศัยที่จวนชั่วคราว สุดท้ายนางก็กลายเป็นฮูหยินคนใหม่ของจวนชุนท่านพ่อรักและดูแลนางเชื่อฟังทุกคำพูดของนางจนลืมเลือนบุตรสาวเช่นข้า
"หลี่เวยเหตุใดถึงเป็นเด็กที่ชั่วช้าเช่นนี้"
"แต่นั่นเป็นของที่ท่านแม่ให้ข้า!!"
"หลิงเอ๋อนางเป็นน้องสาวของเจ้า นางพึ่งสูญเสียพ่อของนางมาเจ้าเอาใจนางสักหน่อยไม่ได้หรือไง"
ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นชุนหลี่เวยจำได้ดีทั้งที่คนผิดคือชุนหลิงเอ๋อแต่นางกับเป็นฝ่ายถูกท่านพ่อตำหนิ หลังจากนั้นไม่ว่าสิ่งใดที่เด็กคนนั้นต้องการก็ล้วนถูกแย่งไป โชคดีที่สาวใช้ในจวนยังดูแลและเคารพข้าไม่เปลี่ยนแปลง แต่หลังจากนั้นได้ไม่นานชุนหลิงเอ๋อที่เคยดูถูกข้าก็มาทำดีนางเอาใจใส่ข้าทำให้ข้าเอ็นดูและเชื่อใจ จนกระทั่งนางเผยธาตุแท้ออกมา
"พี่ใหญ่ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ"
"......."
"ข้าจะไม่บอกท่านพ่อ ข้าจะสังหารตัวเองตามที่ท่านพี่ต้องการ"
เพียงแค่คำพูดโกหกนั้นทุกคนก็เปลี่ยนไป สาวใช้ที่เคยรักและเอ็นดูข้าพวกนางก็เอาแต่มองข้าด้วยสายตารังเกียจ ท่านพ่อที่ไม่เคยจะสนใจข้ากับต่อว่าท่านแม่ข้าว่าเป็นเพียงนางโลมชั้นต่ำเลยให้กำเนิดลูกที่ชั่วร้ายเช่นนี้ พวกเขาไม่เคยถามความจริงจากข้าเลยด้วยซ้ำคงลืมไปด้วยซ้ำว่าข้าเป็นเพียงแค่เด็กเท่านั้น ชุนหลี่เวยยิ้มสมเพชให้กับโชคชะตาของตัวเอง
"คุณหนู เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะเจ้าคะ"
ชิงถงที่กำลังเก็บของให้เข้าทีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง นางไม่อยากเห็นผู้เป็นนายของตัวเองต้องมาทนทุกทรมานเช่นนี้อีกแล้ว ผู้ใดไม่รู้บ้างแม้จะขึ้นชื่อว่าคุณหนูชุน แต่กลับถูกปฏิบัติราวกับเป็นสาวใช้
"ชิงถงเป็นแบบนี้ดีแล้ว"
ชุนหลี่เวยพูดออกมาเสียงเศร้า นางเลือกเช่นนี้ก็ต้องยอมรับชะตาที่ต่างออกไป นางยอมกลับมาที่ขุมนรกนี่ดีกว่าให้คนที่นางรักต้องตายจากไปอีก..
"คุณหนู นายหญิงให้ข้าเรียกท่านไปพบขอรับ"
เสียงหนึ่งดังจากหน้าประตู ชุนหลี่เวยชะงักนางรู้สึกอยากจะอาเจียนเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังย่างกายเข้ามาในห้องของนางคือพ่อบ้านที่เคยกระทำเรื่องเลวทรามกับนางในอดีต
"ท่านพ่อบ้าน นี่คืออะไรหรือเจ้าคะ"
"นายหญิงให้คุณหนูสวมชุดนี่และแต่งกายให้งดงามก่อนไปพบ"
พ่อบ้านพูดออกมาเสียงเรียบก่อนจะส่งชุดและเครื่องประดับให้ชิงถง เขาเดินเข้ามาหาชุนหลี่เวยที่ยืนอยู่ก่อนจะแสร้งทำสีหน้าเป็นห่วง
"เว่ยเว่ย เจ้าต้องระวังนะวันนี้นายหญิงมีแขกมาพบเรียกเจ้าไปเช่นนี้ ลุงว่าไม่ใช่เรื่องดี"
ชุนหลี่เวยถอยหลังออกห่างทันทีมือบางปิดปากตัวเองไว้แน่นความรู้สึกขยะแขยงอยากจะอาเจียน ภาพที่นางทุกทรมานในอดีตฉายซ้ำเข้ามาในหัว
"ออกไป!!!"
"เว่ยเว่ย เจ้าไม่สบายหรือ"
"ชิงถง เอาสวะนี่ออกไป!!!"
ชิงถงแม้จะรู้สึกตกใจที่เห็นท่าทางเช่นนั้นของชุนหลี่เวยแต่นางก็ทำตามคำสั่งทันที ชุนหลี่เวยทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยตัวสั่นเทาพอได้คิดว่าที่ผ่านมาสวะนั่นแตะต้องนางไม่ใช่เพราะความเอ็นดูก็ยิ่งรู้สึกอยากอาเจียน
"คุณหนู ข้าอยู่นี่เจ้าค่ะ"
ชิงถงโผเข้าไปกอดชุนหลี่เวยก่อนจะพูดปลอบประโลมให้นายของตนใจเย็น นางไม่รู้ว่าชุนหลี่เวยเหตุใดเป็นเช่นนี้นางเลือกที่จะไม่เอ่ยถามออกไปทำเพียงปลอบประโลมเท่านั้น
"คุณหนู ไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะข้าจะไม่ให้ผู้ใดมาทำร้ายท่านได้อีกชิงถงจะปกป้องคุณหนูด้วยชีวิต"
"ข้ากลัว"
ใช้เวลาปลอบอยู่นานกว่าชุนหลี่เวยจะหายหวาดกลัว ระหว่างช่วยชุนหลี่เวยไปแต่งตัวเงียบ ๆ ชิงถงก็มีคำถามในใจมากมายแต่คิดเพียงว่าในเมื่อคุณหนูของนางไม่ต้องการบอกคนรับใช้เช่นนางก็ไม่มีหน้าที่ต้องรู้ คงทำได้เพียงปกป้องคุณหนูด้วยชีวิตเท่านั้น..
"วันนี้คุณหนูงดงามยิ่งนักเจ้าค่ะ ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดฮูหยินถึงให้ท่านแต่งกายงดงามเช่นนี้อย่างไรก็ควรระวังไว้นะเจ้าคะ"
"ชิงถงเจ้าไม่ต้องตามข้าไป"
ชุนหลี่เวยเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปจากห้อง นางรู้ดีแม่ใหญ่เป็นคนเช่นไรหากชิงถงติดตามนางไปด้วยเกรงว่าจะเกิดอันตราย ครั้งนี้จะเป็นน้ำชาหรือน้ำล้างเท้ากันนะที่สาดใส่ตัวข้า
"เว่ยเว่ย"
ชุนหลี่เวยหยุดชะงัก นางมองไปทางพุ่มไม้ใกล้ ๆ พบว่าฉินต้าหลี่กำลังซ่อนตัวอยู่ เขามองไปรอบ ๆ เมื่อพบว่าไม่มีใครจึงออกจากที่ซ่อนแล้วคว้าแขนของนางทันที
"ไปกันเถอะข้าติดสินบนบ่าวที่เฝ้าประตูหลังไว้แล้ว"
"........"
"ไปสิเว่ยเว่ย หากช้ากว่านี้จะไม่ทะ.."
"คุณชายกลับไปเถอะ"
ฉินต้าหลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงัก เขามองสตรีคนรักที่กำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชา คำเรียกเมื่อครู่ข้าหูฝาดไปหรือนางเรียกข้าว่าคุณชาย หาใช่พี่ต้าหลี่เช่นเมื่อก่อน
"เว่ยเว่ย เจ้าเป็นอะไร"
"ขออภัยคุณชาย ท่านกลับไปจวนฉินเถิดอย่าได้ทำให้ข้าลำบากใจเลย"
"เราสัญญากันแล้วไม่ใช่หรือเว่ยเว่ย ว่าเราจะไปจากที่นี่ด้วยกัน ข้าจะเป็นพี่ต้าหลี่ของเจ้าและเจ้าก็จะเป็นเว่ยเว่ยของข้า"
ชุนหลี่เวยมองบุรุษตรงหน้าพยายามข่มความเสียใจที่มีเอาไว้ นางไม่อยากทำให้ทุกอย่างจบเช่นเดิมอีกแล้วครั้งนี้ให้เป็นข้าปกป้องท่านบ้างนะเจ้าคะ
"เว่ยเว่ย เรารักกันไม่ใช่หรอ"
- Writer
