บัวบูชาต้องจำใจนั่งรถกลับบ้านมากับเขา ร่างสูงที่นั่งหน้าเฉยชาอยู่อย่างนั้น หล่อนนั่งข้างๆ เขาตัวลีบเลยก็ว่าได้ หล่อนไม่กล้าขยับมากเพราะยิ่งขยับ มือหนาที่กอดเอวของหล่อนอยู่นี้มันจะยิ่งรัดแน่นมากยิ่งขึ้น แต่นี่เขาคงจะไม่ยุ่งกับหล่อนแล้วหละมั๊ง เห็นหลับหัวพิงพนักพิงด้านหลังไปแล้ว บัวบูชามองหน้าเขาแล้วก็ชำเรืองมองชาลีที่ลอบมองพวกหล่อนอยู่อย่างนั้น
"อื้อ ขยับอยู่นั่นแหละผมจะงีบสักหน่อย " เสียงนั้นทำให้บัวสะดุ้ง เมื่อร่างหล่อนขยับอยู่นานกะว่าจะให้พ้นเงื้อมมือเขา
"อุ้ย คุณฟาซีสต์ " หล่อนอุทานเรียกชื่อชายหนุ่ม เมื่อร่างหนารั้งเอวกิ่วของหล่อนเอาไว้
"ทำอะไรอะยุ๊กยิ๊กอยู่ได้หะบัว " เขาเอ่ยเสียงเรียบแถมยังไม่ได้ลืมตาอีก
"เอ่อ ก็ขยับไงคะ คุณจะได้นอนได้สะดวก"
"นี่ก็ไม่ได้ลำบากนี่ " เขาเอ่ยพรางเอนศีรษะไปซบบ่ามนของหล่อน ทำเอาบัวบูชาใบหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศเลยทีเดียว
"อยู่เฉยๆ ซิถ้าอยากให้ผมนอนสบาย
