ลิขิตรักลิขิตสวาท

เธอชื่อ "บัวบูชา"

"นี่ๆ นางไปทางนั้นแล้ว เร็วๆ ตามจับมาให้ได้ ไม่อย่างนั้นพวกเราโดนเด้งแน่เลย" เสียงเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองของประเทศอียิปต์ ต่างวิ่งตามหาหญิงสาวคนหนึ่งที่ทำให้พวกเขาปวดหัวตั้งแต่ช่วงสายๆ เมื่อทัวร์ไทยมาถึง แก็งค์ลูกทัวร์ทั้งหมดต่างเข้าประเทศไปเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียง "

บัวบูชา อัครเมธา"

สาวไทยที่ถูกทิ้งไว้ที่ตรวจคนเข้าเมืองนี้ หล่อนถูกตม. ที่นี่สั่งห้ามเข้าเมือง เนื่องจากพาสปอตที่หล่อนทำเกิดการผิดพลาด เพียงแค่พิมพ์ชื่อผิดตัวเดียวเท่านั้น หล่อนขอร้องเขาอยู่นานเพื่อขอเข้ามาท่องเที่ยวที่นี่ ประเทศนี้เป็นประเทศที่หล่อนอยากมามากที่สุด เพราะหล่อนสนใจประวัติศาสน์สำคัญของที่นี่ หล่อนรู้สึกชอบมนต์ขลังของเมืองนี้ แล้วนี่ หล่อนเดินทางมาถึงที่แล้ว จะให้เหล่อนกลับไปได้อย่างไรกัน หล่อนไม่ยอมหรอก เป็นไงก็เป็นกัน หญิงสาวคิดหาหนทางขณะที่หล่อนยังแอบอยู่แถวๆ ท่าเรืออะไรสักอย่างในแม่น้ำไนท์แห่งนี้

"นั่นไงอยู่ทางนั้น" เสียงเจ้าหน้าที่ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้เจ้าหล่อนวิ่งแบบไม่คิดชีวิต อาศัยช่วงชุลมุนของนักท่องเที่ยวที่จะขึ้นเรือนี้เดินปะปนขึ้นมาบนเรือยอชน์หรูนี้ด้วย หากว่าเจ้าหน้าที่นั้นไปแล้วเจ้าหล่อนก็จะรีบลงทันที แต่นี่หล่อนดูท่าว่าพวกเขาจะยังคงวนเวียนอยู่แถวๆ ทางเดินขึ้นเรือนี้ เจ้าหล่อนจึงแอบนั่งปะปนกับนั่งท่องเที่ยวนี้ไปพรางๆ

หล่อนตั้งใจจะไปหาไกด์และลูกทัวร์ที่มาด้วยกันให้เจอ แล้วหล่อนก็จะขอเที่ยวที่นี่กับพวกเขาด้วย หล่อนไม่มีกระเป๋าเดินทางหรอก เพราะเจ้าหล่อนทิ้งมันไว้ที่ตม.นั้น มีเพียงพาสปอตเจ้าปัญหานั้นติดตัวแล้วก็เงินเล็กน้อยเท่านั้นเอง จะให้เอาเงินมากมายที่ไหนมาหละ ก็กระเป๋าตังค์อยู่ในกระเป๋าเดินทางนั่น ได้มาแค่นี้ก็ถือว่าบุญแล้ว หล่อนจำเบอร์เพื่อนหล่อนในกรุ๊ปทัวร์นั้นได้ เดี๋ยวต้องหาหนทางโทรไปหาหล่อนสักหน่อย

บัวบูชา

ไม่รู้เลยว่าเรือลำที่เจ้าหล่อนไปหลบอยู่นั้น ตอนนี้มันกำลังเคลื่อนออกไปไกลจากฝั่งแล้ว หล่อนฟังภาษาอาหรับไม่รู้เรื่องเท่าไรหรอก แต่อาศัยคำบางคำที่หล่อนเคยอ่านในหนังสือประวัติศาสตร์แล้วจับใจความได้เพียงเท่านั้น เพราะเรือลำใหญ่มาก เวลาเรือเคลื่อนตัวออกไปจึงไม่รู้สึก หญิงสาวนั่งยิ้มแบบแห้งๆ ให้กับนั่งท่องเที่ยวที่เขามากันเป็นคู่ๆ มีบริกรของเรือนั้นกำลังจะตรวจบัตรอะไรสักอย่าง เจ้าหล่อนจึงอาศัยจังหวะนั้นลุกขึ้นแล้วเดินหนีออกไปจากกลุ่มนั้นทันที หล่อนกำลังหาทางออกจากเรือลำนี้แล้ว

โอ้โห ทำไมมันใหญ่โตอย่างนี้นะ แล้วนี่ทางออกอยู่ทางไหนนี่ หญิงสาวเดินลัดเลาะในท้องเรือเพื่อหาทางออก หล่อนเดินหลงเข้ามาโซนๆ หนึ่ง ซึ่งมีประตูกั้นไว้ มันดูหรูหรายังกับปราสาทราชวัง หญิงสาวหลบอยู่ตรงนั้นอยู่สักพัก เพื่อดูทีท่า มีคนเฝ้าด้วยเหรอ เขตหวงห้ามรึไง อาจจะใช่แหะ หล่อนรีบหันหลังออกจากตรงนั้นทันที เพื่อออกจากที่นั้น แต่ยังไม่ทันที่เจ้าหล่อนจะหันหลังกลับก็มีเสียงบริกรในเรือเอ่ยถามหล่อนเป็นภาษาอาหรับ บัวบูชาทำหน้างง เขาจึงเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ

"นี่คุณผู้หญิงครับ เข้าไปไม่ได้นะครับที่ นั่นเขตหวงห้ามครับ" บริกรหนุ่มหน้าตาคมเข้ม เอ่ยบอกหล่อนบัวบูชา หันมาพยักหน้ารับรู้ จากนั้นเจ้าหล่อนก็เดินออกไปตามทาง เพื่อหาทางออกต่อไป สายตาหวานสอดส่องไปทั่วอาณาบริเวณ ดวงตาหวานก็ต้องสะดุดเข้ากับร่างของคนตรวจบัตรที่คอยตามเช็คคนในเรืออยู่นี้ เจ้าหล่อนเดินถอยหลังกลับไปยังหน้าประตูเขตหวงห้ามทันที โล่งอกที่ไม่มีคนอยู่ตรงนั้น หญิงสาวรีบวิ่งเข้าเปิดประตูทันที

ร่างบางเดินเข้าไปเรื่อยๆ ในเขตนี้ หล่อนไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลย ทุกอย่างในนี้ประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดี สวยหรูดูดีดังกับพระราชวัง พื้นพรมกำมะหยี่สีแดงตามทางเดินยาวตลอดทาง หญิงสาวเดินไปจนถึงห้องโถง เหมือนเขาจัดทำไว้เพื่อมีการแสดงอะไรบางอย่าง กึก กึก กึก!!!! เสียงรองเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาทางนี้ หญิงสาวหาทางหลบซ่อนตัว จากเสียงที่เข้ามาใกล้นั้น ช่องทางเดินที่อยู่ไม่ไกลนั้นคือเป้าหมายที่เจ้าหล่อนจะหลบซ่อนตัว

"เร็วๆ เข้าทุกอย่างเตรียมพร้อมหรือยัง

คุณฟาซีสต์

กำลังมาแล้ว หากทุกอย่างไม่เรียบร้อยหละก้อมีหวังหัวขาดแน่" เสียงบริกรหญิงสองสามคนที่ดูจะรีบร้อนสนทนากันอย่างเร่งรีบ บัวบูชาทำหน้าฉงน แสดงว่าคุณฟาซีสต์อะไรเนี่ยต้องดุแล้วก็น่ากลัวแน่ๆ เลย ตายหละบัวบูชา แกต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้ว ที่นี่ปลอดภัยจากเจ้าหน้าที่ก็จริงอยู่ แต่อันตรายถึงชีวิตหากถูกจับได้ว่าเธอเองบุกรุกเข้ามา

บัวบูชาแอบอยู่ตรงซอกนั้นเกือบเป็นชั่วโมง ซึ่งตอนนี้เหมือนผู้ที่มีอำนาจในนี้เริ่มมาแล้ว ทุกคนในที่นี้ดูโกลาหลเป็นที่สุด หญิงสาวแอบมองกลุ่มคนนับสิบคนที่รายล้อมชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ท่าทางดูแข็งแรง ใบหน้าคม ดวงตาหวาน จมูกโด่งรับกับใบหน้านั้น เขาดูหล่อแล้วก็ดูเท่ห์เป็นที่สุด ดวงตาของหญิงสาวถึงกับไม่ยอมกระพริบตาเลยก็ว่าได้ เขาดูเงียบขรึมแล้วก็น่าเกรงขาม ดวงตาดุจพญาเหยี่ยวเวลามอง มันดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก บัวบูชาถึงกับต้องหลบเข้าไปในด้านในสุดเลยก็ว่าได้ ทำไมเขาดูน่ากลัวจังเลย เมื่อทุกคนเดินผ่านไปแล้ว หล่อนจึงค่อยๆ ย่องออกมาจากตรงนั้น แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะพ้นจากที่หลบซ่อน ร่างบางก็ต้องยืนแข็งทื่อ เมื่อหล่อนได้ยินเสียงนั้น

"นี่เจ้าเป็นใคร ทำไมมาอยู่ที่นี่" เสียงหญิงสาวแหลมๆ เอ่ยถามเจ้าหล่อน ทำเอาบัวบูชาทำหน้าไม่ถูก

"เอ่อๆ ข้าๆ "

"หรือเป็นนางรำที่มาแสดงต่อหน้าให้คุณฟาซีสต์ชม"

"เอ่อใช่ๆ ฉันมาเข้าห้องน้ำนะ แต่กลับไม่ถูก"

"อ๋อ อยู่ด้านนู้นยะ เดินไปเลี้ยวซ้ายห้องเกือบสุดท้าย"

"เอ่อๆ ขอบใจนะ ข้าไปแหละ"

"บัวบูชารีบกล่าวขอบคุณแล้วรีบเดินไปจากตรงนั้นทันที"

หญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปตามทางที่เจ้าหล่อนว่า เดินไปเลี้ยวซ้าย ห้องสุดท้าย หญิงสาวหยุดยืนหมุนไปหมุนมาโดยไม่กล้าเปิดประตูห้องใดห้องหนึ่ง เพราะไม่แน่ใจว่าใช่ห้องนี้หรือเปล่า แต่ยังไม่ทันที่เจ้าหล่อนจะเลือกห้อง สายตาหวานก็เหลือบไปเห็นบริกรหนุ่มเดินเข้ามาทางนี้ ด้วยความที่หล่อนขี้เกียจตอบคำถามหญิงสาวจึงเปิดประตูห้องที่ใกล้ที่สุดแล้วหายเข้าไปในนั้น...>>>>>>