ซูเฉียวซึ่งกำลังเก็บของมีสีหน้าหวาดกลัว เขารีบวิ่งไปหาแม่ที่นอนพักอยู่บนเตียง จิงซิงอี้หันขวับไปมองตามเสียง ชายคนนี้น่าจะเป็น ซูเคอ พ่อของซูเฉียว เขาลุกขึ้นยืนและตอบอย่างไม่หวาดกลัวว่า
“ภรรยาของคุณหมดสติ ผมเป็นหมอผ่านมาพอดี จึงรักษาอาการให้ชั่วคราว แต่อาการคนไข้ยังน่าเป็นห่วง ผมจะพาพวกเขาไปที่คลินิกเพื่อรักษาต่อ”
ซูเคอ ซึ่งมีอาการมึนเมาเพราะดื่มเหล้าตั้งแต่เช้า ก็ตะคอกกลับเสียงดังว่า “ใครบอกให้พามันไป! มันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น สำออยไปอย่างงั้นแหละ!”
จากนั้นเขาก็ถลามาที่เตียงของเฉินเหวิน และเงื้อมมือขึ้นเพื่อจะตบหน้าเธอ ซูเฉียวตะโกนร้องด้วยความหวาดกลัว เขารีบผลักแม่ออกแล้วเอาตัวเข้าขวางเอาไว้ ทุกคนได้ยินเสียงฝ่ามือของซูเคอที่ฟาดลงไปโดนไหล่ของเด็กชายเสียงดังลั่น เฉินเหวินกรีดร้องด้วยความตกใจ เด็กชายล้มลงไปตามแรงตบ ซูเคอยังไม่ยอมหยุด เขาเอื้อมมือทั้งสองข้างไปจับคอของเฉินเหวินไว้เพื่อบีบคอ
