จิงซิงอี้ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยสายตาพร่าเลือน เขาพยายามรวบรวมสติและมองไปรอบๆ แต่ก็มองเห็นได้ไม่ชัดเจน เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนที่นอน มีผ้าห่มผืนเก่าคลุมร่างไว้ เพดานที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นไม้และกระเบื้องดินเผาแบบเก่า ภายในห้องมืดสลัวมองเห็นแสงจากตะเกียงน้ำมันที่วางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง
เขาพยายามขยับตัว แต่ก็ต้องชะงัก เขารู้สึกว่าร่างกายเล็กลงอย่างผิดปกติ เมื่อยกมือตัวเองขึ้นมาดู จิงซิงอี้ก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ มือที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นมือของเด็กอายุ 10 ขวบ! จิงซิงอี้พยายามลุกขึ้นนั่ง มองไปที่ร่างกายและแขนขาของตัวเอง เมื่อจับใบหน้าที่เล็กลง ก็พบว่านี่เป็นใบหน้าของเด็กและมีผิวเนียนนุ่มแบบเด็กๆ ด้วย
“นี่มัน...” เสียงที่เปล่งออกมา กลายเป็นเสียงของเด็กชายวัยไม่เกินสิบขวบ
จิงซิงอี้พยายามลุกขึ้นนั่ง แต่เขาต้องทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งเพราะเวียนหัว เขาจึงได้แต่นอนมองไปรอบห้องขนาดเล็ก ทั้งห้องมีแ
