ตอน 4
789 Words
‘สุดเซอร์ไพรส์ ตินพระเอกหนุ่มปิ๊งรักกลางกองถ่าย’
“แค่ไปกินข้าวล่าสุด ก็เป็นข่าวสะแล้ว เมียไม่ว่าแน่นะ”
“เธอไม่สนใจผมหรอกครับ” เสียงนุ่มทุ้มตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ เขาเป็นนักแสดงเรื่องข่าวถือเป็นเรื่องปกติ เขาค่อนข้างชินกับข่าวพวกนี้ ข่าวที่แรงกว่านี้เขาก็เจอมาแล้ว เขาเลยไม่ค่อยใส่ใจกับข่าวพวกนี้เท่าไร
“สำนักข่าวนี้ก็เล่นนายไม่หยุดเลยเหมือนกันนะ”
“คงจะแค้นผมส่วนตัวนะครับ”
“ระวังตัวบ้างก็ดี โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัว”
บริษัท D CREAM
“ก็บอกแล้ว ว่าหมอนั้นต้องปฏิเสธ จูนว่าพี่บาสพิจารณาคนใหม่ดีกว่าค่ะ”
“เสียดายจังเลย ผมว่าเขานี่เข้าคอนเซปที่สุดแล้ว แต่พอโทรไป ผู้จัดการบอกเขาไม่รับ” หนุ่ยน้องที่แผนกยังคงบ่น หมอนั้นเรื่องเยอะจะได้ไป ฉันยังนับถือตัวเองที่ทนอยู่กับเขาได้ตั้งสี่เดือนเต็ม ตอนเช้าฉันยังต้องมาทำอาหารหลังจากที่เขาวิ่งเสร็จ ฉันจะต้องมารีดผ้า ซักผ้า ทำความสะอาดบ้าน ของทุกอย่างจะต้องสะอาด นี่คือชีวิตเมียหรือชีวิตทาสกันแน่ ฉันยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“พี่ก็ต้องการเขา ยังไงหนุ่ยช่วยยื่นข้อเสนอให้เขาอีกที”
“ได้ครับพี่บาส”
“สาช่วยอีกแรงแล้วกันค่ะ พอดีสาพอจะรู้จักคนใกล้ชิดเขา น่าจะช่วยให้เขาตกลงได้ค่ะ” สามองมาที่ฉันคนใกล้ชิดคงไม่ใช่ฉันหรอกนะ
“ดีเลย ถ้าเอาตินมาได้ พี่เพิ่มโบนัสให้”
“จูนไปซื้อกาแฟเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ” สาเดินมาลากฉันให้ออกจากตรงนี้ เรื่องของสาก็คงไม่พ้นเรื่องที่ให้ฉันไปขอร้องติน เราสองคนมาซื้อกาแฟร้านประจำที่อยู่ใกล้ๆ บริษัท ตลอดทางสาก็พยายามอ้อนวอนฉัน
“ช่วยหน่อยเถอะ”
“ไม่มีทาง”
ฉันยังคงปฏิเสธ และพยายามเดินหนีสา เรื่องอื่นฉันยินดีช่วยเพื่อน แต่เรื่องนี้ฉันขอบาย
“ยัยจูน~” เสียงลากยาวของเพื่อนตัวดี ฉันยังคงเดินนำเธออย่างไม่สนใจ เราเดินมาถึงร้านกาแฟร้านโปรดที่เรามักมานั่งกันประจำ มาถึงน้องพนักงานที่คุ้นเคยก็ยิ้มตอนรับเราอย่างดี
“ยินดีต้อนรับค่า พี่จูนรับอะไรดีคะ”
“ขอลาเต้จ้ะ” ฉันตอบกลับน้องไป กำลังจะไปหาที่นั่ง แต่ฉันก็ต้องมาหยุดเพราะเจอคนที่เคยรู้จัก
“บังเอิญจัง”
ผู้หญิงในชุดเดรสสีดำแขนยาวสวมรองเท้าบูตทรงสูง เธอเดินมาหยุดตรงหน้าเรา ฉันคุ้นเธอเป็นอย่างดี อาจจะโลกกลมหรืออาจจะความตั้งใจ ที่เราเจอเธอที่นี้ ส่วนฉันไม่อยากเจอเธอสักนิด ฉันไม่ได้ทักทายเธอ แต่ยอมที่จะเดินเลี่ยง แต่เธอก็เอ่ยปากขึ้นมา
“มานั่งด้วยกันไหม วันนี้ฉันนัดเพื่อนมาเต็มเลย” เสียงใสเอ่ยปากถามฉันขึ้นมา ตอนที่ฉันเดินห่างออกมาจากเธอไม่กี่ก้าว แต่เพราะเสียงทักทายของเธอ ทำให้เพื่อนๆ ในห้อง vip ของร้านกาแฟ หันมาสนใจฉันแทน
“ทุกคนน่าจะอยากเจอเธอนะ”
“เธออยากเจอหรือว่าทุกคนอยากเจอกันแน่” สาที่เดินตามฉันมา สองคนนี้ไม่ถูกกันอยู่แล้ว สามักเถียงแทนฉันเสมอ และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน
รอยยิ้มเล็กๆ ฉีกยิ้มขึ้นมา มันไม่ใช่รอยยิ้มของความจริงใจแม้แต่นิดเดียว ฉันรู้สึกกว่า ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ฉันไม่ได้เจอเธอ แล้วอยู่ดีๆ มาเจอเธอที่นี้ มันคือความตั้งใจ
“พอดีฉันมีเรื่องจะคุยกับจูน ไม่ได้ตั้งใจมาคุยกับเธอ ขอตัวจ้ะ”
“ไม่อยากเจอ...พี่นัทหน่อยเหรอ”
พี่นัท = แฟนเก่า
“อ้าวจูน มานั่งด้วยกันสิ” เพื่อนๆ ในห้องนั้นออกมาลากพวกเราให้ไปนั่งด้วย มันเลยเป็นเรื่องยากที่เราจะปฏิเสธ ฉันกับสาเลยยอมเข้ามาแต่โดยดี แต่บรรยากาศช่างน่าอึดอัดที่สุดเท่าที่เคยนั่งมา เธอนั่งอยู่หัวโต๊ะ โดยมีพี่นัทนั่งอยู่ข้างๆ ทุกคนยังคงสนุกสนามกับการพูดคุย มีเพียงฉันกับสาเท่านั้นที่ดูจะไม่ครืนเครงในสถานการณ์แบบนี้
“นางมาอวดผัวสินะ” สากระซิบฉัน
“พี่นัทได้ไทป์มาเป็นพรีเซนเตอร์ S CREAM ใช่ไหมคะ ระดับตัวท๊อปเลยนะคะเนี้ย” เพื่อนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
- Writer
