บทที่ 1
746 Words
บทที่ 1
ღ
----------------------------------------------------
พรวด!
สา เพื่อนสนิทฉันเอง ฉันเอาเรื่องหนักอกและหนักใจมาบอกเธอเป็นคนแรก เรานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง ที่มีลูกค้าเยอะพอสมควร เธอพ้นน้ำออกมาด้วยความตกใจ เมื่อคำบอกเล่าของฉันที่เพื่อนฉันได้ฟังเมื่อสักครู่ มันเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตฉันพอสมควร
“แกจะบอกว่าแกกำลังจะแต่งงาน”
“อืม”
ฉันพยักหน้าตอบกลับ แต่สีหน้าของสาก็ช็อกไม่น้อย อาจเป็นเพราะก่อนหน้านั้นฉันไม่ได้คบใคร ใช่ชีวิตเรื่อยเปื่อยมาหลายปี เธอเลยค่อนข้างสงสัย
“ผัวแกคือใคร!”
“อย่าบอกนะ ว่าพี่นัทแฟนเก่าแก”
“แกจะให้ฉันแดกอาหารหมาอีกแล้วเหรอ!”
สาพ่นคำพูดออกมาไม่หยุด เธอทำสีหน้าหงุดหงิดใส่ จนฉันต้องห้ามปรามให้เธอใจเย็น
“ไม่ใช่”
“ใคร!? พี่บาสเหรอ”
ฉันสายหน้า นั้นยิ่งทำให้เธอสงสัยหนักกว่าเก่า เธอหรี่ตาอย่างคาดคั้นเพื่อเอาคำตอบ ฉันจะบอกเพื่อนยังไงดีว่าผู้ชายที่จะมาเป็นสามีฉัน ก็คือ...คนที่อยู่หน้าจอโทรศัพท์เธอ
“แกแอบมีแฟนไม่บอกฉัน! เจอกันที่ไหน”
“ที่โรงพยาบาล” ฉันตอบเสียงเบาๆ
“ไปเฝ้าน้องที่โรงพยาบาลหนึ่งเดือนเต็ม หมอมาจีบเลยเหรอ”
“ไม่ใช่หมอ”
“คนป่วย” ฉันยังคงส่ายหน้า เพื่อนเลยมองสายตาขุ่นเคืองมาทางฉัน อาจเป็นเพราะฉันไม่เคยโกหกเธอ และเธอก็เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องราวในชีวิตฉันดีมากกว่าตัวฉันเอง สาเลยอาจจะรู้สึกว่าทำไมเรื่องนี้เธอถึงไม่รู้อะไรเลย จนฉันมาบอกเธอว่ากำลังจะแต่งงานแล้ว
“ใคร!”
สาเริ่มเสียงนิ่ง ฉันก็ได้แต่กลืนน้ำลายและตอบเธออย่างเบาๆ
“คนที่หน้าจอแกนะ”
“ตินไง ทำไม แกอย่าบอกนะ ว่าแกกำลังมโนว่าแกแต่งงานกับติน”
“เรื่องจริง ฉันไม่ได้โกหก”
“เป็นเรื่องเดียวที่ฉันไม่เชื่อแก” สาเมินหน้าหนี เธอหยิบน้ำชามะนาวขึ้นมาดื่มอย่างอารมณ์เสีย เธออาจจะมองว่าเป็นเรื่องเสียเวลาที่ฉันโทรหาเธอเพราะเรื่องเล่าเมื่อสักครู่ มันดูไม่มีความจริงสักนิด
“ฉันเจอปู่เขาที่โรงพยาบาล ฉันมีโอกาสได้พูดคุยกับคุณปู่” ฉันพยายามเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้สาฟัง ฉันกำลังดูปฏิกิริยาเพื่อนตัวเอง เธอก็ดื่มน้ำไปด้วยและฟังฉันไปด้วย
“บางเวลาฉันก็เข้าไปเยี่ยมคุณปู่ ฉันรู้สึกเหมือนคุณปู่เป็นญาติผู้ใหญ่ จนวันหนึ่งคุณปู่อาการทรุดหนัก และต้องรับการผ่าตัดโดยด่วน คุณปู่ต้องการเห็นหลานชายตัวเองแต่งงาน ก่อนที่ตัวเองจะไม่ไหว ตินเขาเลยมาขอร้องฉันให้แต่งงานกับเขาแค่ 2 ชั่วโมง ก่อนคุณปู่จะสิ้นใจ แต่กลับกลายเป็นว่า...คุณปู่อาการแข็งแรง การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี คุณปู่ตอบสนองต่อยาและอาการดีขึ้นเรื่อยๆ จาก 2 ชั่วโมงเลยกลายเป็น...” สาเหลือบมองฉันเห็นน้อย เมื่อเธอเห็นฉันเงียบ
“สองปี”
“สองปี! แกกำลังจะบอกว่า แกต้องแต่งงานกับตินเป็นเวลาสองปี”
“อืม” ฉันพยักหน้า
“มโน!” คำพูดเน้นหนักของเพื่อน เธอไม่ได้เชื่อคำพูดของฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันก็เลยได้แต่นิ่ง และไม่ได้พูดอะไรต่อ สาเลยหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง
“เรื่องจริงเหรอ”
น้ำเสียงที่พูดออกมาเบาๆ สายื่นหน้ามาถามฉันอีกครั้ง ฉันยังคงพยักหน้าตอบเธอเหมือนเคย สีหน้าของความวิตกกังวลที่ฉันแสดงให้เธอเห็น ทำเขาเธอเปลี่ยนสีหน้าและหยิบน้ำมาในแก้วมาดื่มจนหมด
“นี่! แกทำบุญด้วยอะไร กู้ชาติมาเหรอ ศึกบางระจัน ศึกพระเจ้าตาก แกเป็นแม่ทัพสินะ”
“ฉันไม่เคยทำบุญ”
“ยัยจูนเพื่อนรัก แก~ ให้ฉันเจอเขาหน่อยได้ไหม”
สีหน้าเว้าวอนกำลังอ้อนวอนฉัน ฉันเข้าใจเพื่อนฉันดี เธอเป็นแฟนคลับตัวยงของ ติน เธอตามตินตั้งแต่สมัยเข้าวงการใหม่ๆ บัตรแถวหน้า งานทุกงานจะต้องมีเธอไปร่วมงานเสมอ เธอแทบจะเป็นหัวหน้าแฟนคลับอยู่แล้ว แต่เธอไม่เคยเจอตินในระยะใกล้ๆ สักครั้งเดียว
“ฉันนี่...เข้ากับวลีเสียเงินเป็นแสน แขนไม่ได้จับจริงๆ”
“จะแต่งเมื่อไร”
“อีกสองวัน”
“ห้ะ!”
- Writer
