ทางด้านของพริ้มพราว หญิงสาวยืนมองประตูรั้วบ้านอยู่สักพัก เมื่อรู้สึกว่ามันไม่มีความหวัง ร่างน้อยจึงหันกลับมาล้มตัวลงนอน ในใจยังคงนึกถึงเขา การไปทำงานครั้งนี้ดูเหมือนมันจะนานกว่าปกติ คนตัวเล็กหมุนตัวเดินเข้ามานั่งๆ นอนๆ อยู่ที่เตียงกว้าง เธอหลับๆ ตื่นๆ อยู่แบบนั้น
แกร็ก!
“อุ๊ย!คุณ” ดวงตาหวานเบิกกว้าง พลางสะดุ้ง หญิงสาวผุดลุกขึ้นมานั่งมองหน้าเขาอย่างตกใจ
อาลัลทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน เขาหุนหันพลันแล่นเข้ามาแบบนี้ ร่างหนาจ้องมองใบหน้าสวยนั้นนิ่ง ภาพของหญิงสาวกับน้องชายมันผุดเข้ามาในสมอง
“คะ คุณกลับมาเมื่อไหร่คะเนี่ย” พริ้มพราวเอ่ยห่อนเพราะดูเหมือนว่าคนที่เพิ่งกลับมานั้นอารมณ์ไม่ค่อยดี
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” เสียงเข้มเอ่ย พลางวางสูทราคาแพงพาดที่โซฟาภายในห้องนอนนั้น พริ้มพราวรู้สึกประหลาดใจ เขาคงเหนื่อยจากการเดินทางจึงหงุดหงิดแบบนี้
“เอ่อๆ ทานอะไรมาหรือยังคะ” คนตัวเล็กเอ่ยด้วยความห่วงใย
“ไม่ก
