พริ้มพราวนั่งเหม่อออกไปด้านนอก สายตากวาดมองไปทั่ว แม้ที่นี่จะดูสุขสบาย ใช้ชีวิตอย่างกับเจ้าหญิง แต่ทว่ามันไม่ไช่ที่ของเธอ แม้เขาจะดูแลเธอดีแค่ไหน แต่เขาก็ดูแลเธอในฐานะผู้หญิงที่มอบความสุขให้กับเขาเท่านั้น ภาษาบ้านเราเรียกว่านางบำเรอ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงที่ทำงานแบบนั้น พอมีชายหนุ่มกลัดมันก็มาสุขสมแล้วก็จากไป ดูสิ นับจากวันนั้นมาจนถึงวันนี้เกือบสองอาทิตย์เลยก็ว่าได้ ดวงตาหวานไหววูบเมื่อนึกถึงร่างสูง คนเดียวที่เธอรู้จักและไว้ใจในตอนนี้
“นั่งทำอะไรอยู่กับคนสวย” เสียงทุ้มเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษ พริ้มพราวสะดุ้งหันไปมองตามเรียกนั้น เมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอจึงยิ้มออกมา
“คุณ!” คนตัวเล็กทำท่าชะงัก
“อิลิคครับ ผมชื่ออิลิค”
“อ้อ คุณอิลิค สวัสดีค่ะ” พริ้มพราวพนมมือไหว้ตามประเพณีไทย ชายหนุ่มทำตามแล้วยิ้มใจดี
“สวัสดีครับ ว่าแต่คุณเอ่อๆ”
“พริ้มพราวค่ะ อ้อ เรียกว่าพิมมี่ก็ได้ค่ะ” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขา
