บำเรอสวาททาสรักมาเฟีย

ใจเต้นแรง

ใบหน้าของเธอซีดเผือด เมื่อสมองของเธอพยายามไล่เรียงเรื่องราวทั้งหมดเมื่อคืนนี้ เธอก้มมองเรือนร่างเปลือยเปล่าที่อยู่ใต้ผ้าห่มด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว หมดกันความสาวที่เคยรักษาไว้ ไหนจะเก็บไว้ให้กับคนที่เธอรักไงยายพราว นี่อะไร มาให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้ บ้าหรือเปล่า เมื่อคืนผีห่าซาตานตนไหนเข้าสิงกันนะ ถึงทำเรื่องที่น่าอายขนาดนี้ คนตัวเล็กเหลือบไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆก็พยายามยกลำแขนหนาที่พาดอยู่ตรงกลางลำตัวของเธอเพื่อให้พ้นออกจากโดยเร็ว

“อ๊ะ!” ร่างน้อยอุทานอย่างหงุดหงิด ที่รู้สึกว่ามันยากลำบากเกินไป ทำไมดูเป็นคนอ่อนแอเหลือเกินยายพราว แขนแค่นี้ยกไม่ขึ้นเลยหรือไง คนตัวเล็กหงุดหงิดตัวเองในใจ ก่อนจะพยายามทำมันอย่างเบามือที่สุดนั้น

“อื้ออออออ” เสียงคำรามนั้นดังมาจากลำคอของชายหนุ่มที่นอนคว่ำหน้ากับหมอน เธอเหลือบไปมองใบหน้าของเขาด้วยความตกใจ ดวงตาหวานสะดุดเล็กน้อยเมื่อเห็นซีกหน้าที่มีจอนยาวลงมาถึงเครานั้น หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อ พริ้มพราวรีบเบี่ยงสายตาหนีและพยายามเลิกไปสนใจใบหน้าคมนั้น ยอมรับว่าเพียงแค่เสี้ยวหน้าก็รู้ได้ทันทีเลยว่าอีกฝากของมันจะเป็นเช่นใจ หญิงสาวรีบตั้งสติแล้วพยายามเอาแขนแกร่งนั้นออกไปให้ได้

“อื้อ” พริ้มพราวอุทานออกมาเบาๆอย่างโล่งอก เมื่อมันหล่นไปวางอยู่กับที่นอนนั้นแล้ว หญิงสาวค่อยๆขยับเรือนร่างพยุงตัวลุกขึ้นนั่งโดยไม่ลืมหยิบชิ้นส่วนเสื้อผ้านั้นขึ้นมาปกปิดด้านหน้าของเธอเอาไว้ หมายจะลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเข้าห้องน้ำไป ร่างน้อยกำลังจะผุดลุกขึ้นยืน

“โอ้ย! อ๊ะ ว๊ายย อุ๊ย” ด้วยความที่ร่างกายช่วงล่างนั้นไม่สมบูรณ์ การขยับกายรวดเร็วนั้นทำให้รู้สึกร้าวระบมไปหมด ร่างน้อยทรงตัวไม่อยู่จนเกือบล้มหน้าขมำ หากไม่มีบางอย่างมาช่วยรับร่างของเธอไว้นั้น ดวงตาหวานเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าร่างของตัวเองไปอยู่ที่ไหน หากเป็นที่นอนนุ่มๆเธอก็จะไม่หน้าแดงแบบนี้เลย

“ระวังหน่อยสิ!” เสียงทุ้มเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษ อาลัลมองร่างน้อยบนตักอย่างตำหนิ ความจริงเขารู้สึกตัวตื่นสักพักแล้ว ตื่นตั้งแต่อีกฝ่ายพยายามเอาแขนของเขาออกจากเอวเล็กนั้น แต่ที่ทำนอนนิ่งก็เพราะอยากรู้ว่าผู้หญิงตัวนิ่มบนตักนี่จะทำอะไรก็เท่านั้น

“เอ่อๆ ขอโทษค่ะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” พริ้มพราวก็สื่อสารไปอย่างคล่องปรือ เพราะเธอเรียนการสื่อสารภาษาต่างประเทศอยู่แล้ว แม้มันจะครึ่งๆกลางๆเพราะหนีออกจากบ้านมาก่อนนั้น หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวเมื่อใบหน้าคมนั้นอยู่ใกล้ใบหน้าของเธอจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจ

“เอ่อๆ ช่วยปล่อยด้วยค่ะ ฉันจะเข้าห้องน้ำ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ อาลัลหลุบตามองแขนแกร่งของตัวเองพลางเลยมองลงไปตรงส่วนนั้น เขากัดฟันแน่นเมื่อรู้สึกถึงเจ้ายักษ์ที่มันค่อยๆขยับขยายลำตัวขึ้นมาต่อหน้าต่อตานี้ บ้าจริงอาลัล นายจะหื่นเกินไปหรือเปล่า ตอนนี้ไม่มีเครื่องป้องกันเหลือแล้วนะ อีกอย่างคนบนตักคงรับไม่ไหวแล้วกระมัง ชายหนุ่มคิดในใจ เขาคิดเลยไปถึงทริปที่จะต้องให้เจ้าหล่อนเป็นการตอบแทนด้วย เองไงต่อดี ชายหนุ่มเริ่มไปไม่เป็น ปกติการนอนกับผู้หญิงคนไหนเขาไม่เคยคิดเยอะแบบนี้

“อ๊ะ ! เอ่อๆ ช่วยปล่อยด้วยค่ะ ” เมื่อเห็นร่างหน้ายังคงกอดร่างของเธอเอาไว้นั้น พริ้มพราวจึงบอกเขาอีกครั้ง เผื่อเขาจะยังไม่เข้าใจความต้องการของเธอนั้น หญิงสาวพยายามพูดช้าๆ

“จะไปไหน เดี๋ยวฉันพาไปก็ได้” อาลัลมองใบหน้าใสนั้นนิ่ง พริ้มพราวหน้าร้อนผ่าวจนต้องเบนใบหน้าหนีอีตาฝรั่งบ้านี่มันอะไรของเขานะ

“ไม่ต้องค่ะ ฉันเดินเองได้ ช่วยปล่อยฉันก่อนก็พอค่ะ” มือน้อยๆพยายามแกะแขนของชายหนุ่มแปลกหน้านี้ออก เพราะเธอพยายามบอกว่าให้เขาปล่อย ซึ่งมันได้ผล ลำแขนแกร่งเริ่มคลายออก เธอเอียงหน้าไปผงกหัวเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะรีบผุดลุกขึ้นเพื่อหนีไปจากตรงนั้น

“ว๊ายย!! อื้อ...”

“อื้อ เห็นไหม ทำไมถึงดื้อจัง” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันทีที่ร่างเล็กนั้นยืนแทบไม่อยู่ เขารีบช้อนร่างสวยนั้นขึ้น พลางส่งสายตาตำหนิ ชายหนุ่มจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง อยู่สักพัก แต่ไอ้สิ่งที่มันเบ่งเบนสายตาของเขาไปจากใบหน้าสวยนั้นคือเจ้าภูเขาสูงที่ถัดออกไปนั้น

“อุ๊ย อย่ามองนะ” พริ้มพราวมองตามสายตาของเขาแล้วรีบร้องบอก พลางมือไม้รีบปกปิดอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่ใช้เสื้อเชิ้ตของเขาพันไว้หลวมๆ ตอนนี้เสื้อนั้นมันหล่นไปอยู่ไหนแล้วไม่รู้ แล้วรีบปิดของสงวนแทบไม่ทัน

“หึ เมื่อคืนฉันทำมากกว่าเห็นอีก แล้วตอนนี้ก็อยากทำแบบนั้นอีกแล้วด้วย” เสียงแหบพร่าก้มลงมาพูดกับเจ้าหล่อนพลางอุ้มร่างนั้นหันกลับมาทางเตียงนอน พริ้มพราวเบิกตากว้าง

“มะ ไม่ได้นะ ฉันไม่เอา” คนตัวเล็กตีขาสวยทั้งสองข้างพัลวัน มือน้อยพยายามดึงทึ้ง เธอเพิ่งได้รับรู้ว่าร่างกายกำยำของเขาคงมีแต่กล้าเนื้อสินะ ทุบตรงไหน มือของเธอก็เด้งกลับอย่างแรงนั้น

“หึ สาวน้อย มาถึงขึ้นนี้แล้วจะไม่เอาได้ยังไง เธอไม่เอาแต่ฉันเอานี่” อาลัลมองใบหน้าสวยด้วยแววตาปรารถนา พลางโน้มกายลงไปวางร่างนั้นกับเตียงนุ่ม เขาอมยิ้มเมือ่เห็นอีกฝ่ายพยายามถอยหนี ชายหนุ่มมองเจ้าหล่อนเหมือนกวางน้อยที่กำลังหนีเสือร้ายที่หมายตระครุบเหยื่อนั้น พริ้มพราวกัดปากตัวเองด้วยหัวใจที่เต้นแรง เธอไม่อยากนอนกับผู้ชายแปลกหน้านี้อีกแล้ว อีกอย่างเธอก็ร้าวระบมตรงนั้นมากด้วย

“เอ่อๆ แต่ฉันยังเจ็บอยู่เลย เอ่อๆ..”

“ไหน ฉันขอดูหน่อยสิ”

พรืดดดด!!

“ว๊าย! นะ นี่คุณจะทำอะไร” พริ้มพราวเบิกตากว้าง เมื่อจู่ๆ เขาก็คว้าขาสวยของเธอทั้งสองข้างดึงเข้าหาตัวก่อนจะจับเธอแยกขาออกแกล้วก้มไปจ่อหน้าอยู่ตรงนั้น หัวใจดวงน้อยเต้นระทึก ขณะที่ใบหน้าสวยแดงจัดด้วยความอาย

“หืม.....” อาลัลถึงกับตกใจกับภาพตรงหน้า ดอกกุหลาบสีสวยตอนนี้มันบวมช้ำจนเห็นได้ชัด เมื่อคืนเขาคงหยิบมันขึ้นมาเชยชมหลายรอบไปหน่อย ตอนนี้มันจึงเฉามืออย่างเห็นได้ชัดนั้น สายตาคมจ้องมองมันอย่างสำรวจ ใครจะไปคิดว่าสาวบริการจะสาวบริการในบ่อนนี้จะยังซิงอยู่จริงตามคำบอกเล่าของผู้จัด เขาทำใจไว้แต่แรกแล้วว่ายังไงก็ต้องมีย้อมแมว ท่าทางปฏิเสธเขาตอนแรกก็คิดไว้ว่าเล่นละคร จนมาเห็นของเหลวสีเข้มที่เลอะไปทั่วเตียงนอนนั้น เขาถึงได้แน่ใจ เดี่ยวคงต้องให้รางวัลสักสามเท่าชายหนุ่มคิดในใจพลางแตะปลายนิ้วลงไปยังกลีบอวบอิ่มนั้นเบาๆ

“อ๊ะ! อื้อ ยะ อย่า...” พริ้มพราวพยายามร้องห้าม เธอรีบผงกหัวใช้มือจับตะปบดอกกุหลาบของเธอเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เขาทำอะไรเธอมากกว่านี้

“อื้อ ขอฉันดูหน่อยสิ ” อาลัลเงยหน้าไปส่งสายตาดุใส่อีกฝ่าย พริ้มพราวถอนหายใจ ดูอะไรของเขา แล้วมันจะช่วยอะไรได้ เล่นเพลินสิไม่ว่าลูบไปลูบมาแบบนั้น เธอไม่ใช้พระอิฐพระปูนนะถึงไม่ได้รู้สึกอะไร มานอนแก้ผ่าอ้าขาให้คนแปลกหน้าดูแบบนี้ เรื่องเมื่อคืนมันก็มากไปแล้วสำหรับชีวิตเธอนั้น ขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆ ร่างน้อยก็สะดุ้งเมื่อจู่ๆ ดอกไม้งามของเธอก็สัมผัสได้กับความชื้นที่นุ่มนิ่มนั้น

“อ๊ะ ! นะ นายจะทำอะไรอะ อ๊ะ อื้อ อย่านะ บ้าเหรอ อื้อ อื้อ อ่าส์” พริ้มพราวหน้าแดงซ่านเมื่อจู่ๆเขาก็ใช้ลิ้นมาสำรวจดอกกุหลาบสวยของเธอนั้น ขาสวยพยายามหดเข้าหากัน แต่ทว่าก็ถูกดันด้วยมือหน้าทั้งสองข้าง มือน้อยพยายามผลักใส แต่มันไม่ค่อยเต็มที่นัก ในใจก็เริ่มรู้สึกแปลกใหม่ เมื่อยดเกสรถูกเชยชมอย่างหนักหน่วง

“อื้อ อืม อืม ” อาลัลครางออกมาอย่างพอใจ เมื่อลิ้นร้อนสัมผัสกับรสหวานตรงหน้านี้ เขาไม่เคยเสียลิ้นให้กับผู้หญิงคนไหน นอกจากรักแรกของเขาเมื่อตอน 17 นั้น จนกระทั่งมาเห็นดอกไม้งามเอเชียนี้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากลิ้มรสมันจัง ชายหนุ่มคิดในใจ …….>>>>