พริ้มพราวใจเต้นแรง หญิงสาวหลุบสายตาลงจากการจ้องตา ดวงตาคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก มันทรงพลังเหลือเกินนั้น มันทำให้หัวใจของเธอสั่นไหว ร่างน้อยพยายามจะลุกขึ้นเพื่อหนีจากสถานการณ์ตรงนั้น
“อ๊ะ! ” ตั้งแขนเล็กถูกกระตุกให้หยุดเคลื่อนไหว หญิงสาวมองตามความสูงของเขาที่ขยับเข้ามาใกล่เธอมากยิ่งขึ้น
“จะไปไหน ไม่กินข้าวเหลือ”
“เอ่อๆ ฉะ ฉันบอกแล้วว่าไม่หิวค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัว เมื่อรู้สึกเหมือนว่าเขาก้มลงเอาใบหน้าหล่อนนั้นเข้ามาใกล้เธอมากยิ่งขึ้น อาลัลเม้มปากอย่างใช้ความคิด ผู้หญิงอะไรดื้อดึงจังเลย ไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับเขามาก่อน ไม่เคยมีใครชอบขัดคำสั่งเขามันน่านักเชียว ชายหนุ่มคิดในใจ
“ผมบอกให้กินข้าว” เขาเอ่ยเสียงเรียบ แต่สายตาคมดุจ้องหน้าเธอนิ่ง พริ้มพราวเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเหมือนกันแล้ว ทำไมชอบบังคับ ก็เธอไม่อยากกิน เธอเหม็นขี้หน้าเขานั่นแหละ จะไปไหนก็ไป จะไปกินกับใครก็ไ
