พริ้มพราว นอนหายใจเหนื่อยหอบอยู่ใต้ร่างของเขา ใบหน้าสวยหลับตาพริ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม ในใจรู้สึกเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก อาลัลฟุ๊บหน้าทาบทับร่างน้อยของเจ้าหล่อน แต่เขาก็ไม่ลงน้ำหนักตัวมากนัก ยิ่งขาข้างที่ได้รับบาดเจ็บด้วยแล้ว เขาแทบจะไม่แตะต้องมันเลยก็ว่าได้ ว่าแต่นอนแบบนี้นานๆ เดี๋ยวอีกฝ่ายจะขาดหายใจไป
“อื้อ...” ร่างสูงค่อยๆ ขยับกายลุกขั้น พริ้มพราวหลุบตาลงไม่กล้าสู้สายตาคมของเขานั้น อาลัลอมยิ้ม มือหนาจึงเชยคางเรียวให้เงยขึ้นแล้วแกล้งหยอกเย้า
“ต่ออีกน้ำได้หรือเปล่า”
“อ๊ะ! อื้อ คุณ มะ พะ พอก่อนค่ะ ขาฉันเจ็บอยู่นะคะ” พริ้มพราวเลิกคิ้วมองหน้าเขา แต่ใบหน้าสวยก็แดงจัดอย่างเห็นได้ชัด อาลัลอมยิ้ม
“อื้อ ถ้าอย่างนั้นต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ช่วยไม่ได้กลิ่นตัวเธอทำให้น้องชายผมตื่นตลอดเวลา” เขาส่งเสียงทุ้ม พลางสายตาหวานเยิ้ม มือข้างหนึ่งเคลื่อนไปลูบไล้ตรงไหล่เนียนเบาๆ ประโยคนั้นทำให้พริ้มพราวหน้าร้อนผ่าวเธ
