ตอนที่ 1 เรื่องยินดี
1541 Words
ตอนที่ 1 เรื่องยินดี
เสียงอาเจียนดังออกมาจากภายในห้องน้ำ ผู้จัดการสาวที่ยืนรออยู่ด้านนอกรู้สึกเป็นกังวลเดินวนไปมาอยู่ไม่นานก่อนเสียงเคาะประตูห้องน้ำสาธารณะจะดังขึ้นอยู่หลายครั้งเหมือนกับอาการร้อนรนใจ คนที่อยู่ด้านในยังคงไม่ตอบรับเพราะได้ยินเสียงอาเจียนอย่างต่อเนื่อง
“หวาน! โอเคไหมให้พี่เข้าไปหน่อย” ดาริกาเคาะประตูอีกครั้งก่อนเสียงกลอนประตูด้านในจะดังขึ้น “เป็นไงบ้างให้พี่เลื่อนงานให้ไหม” สีหน้าของผู้จัดการสาวดูเป็นห่วงพร้อมใช้มือลูบที่แผ่นหลังของดาราสาวสวยเบอร์หนึ่งของวงการ
“ไหวค่ะ พี่ดาหวานขอทิชชูหน่อยค่ะ สงสัยอาหารเป็นพิษแน่เลยค่ะ” เธอรับกระดาษทิชชูมาเช็ดริมฝีปาก “หวานไม่เป็นอะไรจริง ๆ นะคะ” แป้งหวานยิ้มกว้างเมื่อมองเห็นสีหน้าไม่สบายใจของดาริกา ก่อนเดินออกมาล้างมือล้างหน้าตัวเองให้สดชื่น
“พี่ว่า...ไปหาหมอเถอะไปคลินิกเพื่อนพี่ เดี๋ยวพี่โทรบอกเพื่อนไปตอนเลิกงานดีไหม” ดาริกาไม่ไว้วางใจอาการป่วยของแป้งหวาน เพราะอาการแบบนี้เป็นมาแล้วหลายวันและในวันนี้เหมือนมีอาการหนักกว่าเมื่อวาน
“วันนี้หวานมีนัดกับพี่มินค่ะ”
“เดี๋ยวพี่บอกมินเองว่าหวานจะต้องไปหาหมอ ระหว่างผู้ชายกับสุขภาพตัวเองจะเลือกอะไร ไปหาหมอก่อนแล้วค่อยไปหามินก็ได้” เธอไม่ชอบใจนักที่แป้งหวานเป็นห่วงเรื่องอื่นมากกว่าตัวเอง
“มียาที่พี่ซื้อมาให้แล้วนะคะ ไม่ต้องไปก็ได้อีกอย่างพี่จะได้มีเวลาพักผ่อนด้วย นาน ๆ ทีหวานจะได้เจอกับพี่มินนะคะ”
“งั้นก็รีบทำงานให้จบภายในสามชั่วโมงอีกหนึ่งชั่วโมงหลังเลิกงานก็ไปหาหมอ คงทันเวลานัดกับมิน พี่หาวิธีแก้ปัญหาให้ได้แค่นี้ยังไงก็ต้องไปตรวจดูสักหน่อย” ดาริกายื่นคำขาดไม่อยากตามใจแป้งหวาน สุขภาพของนักแสดงเป็นเรื่องที่สำคัญเมื่อหยุดงานจะมีสิ่งยุ่งยากที่ตามมาอีกมากมาย
“โอเคค่ะ ถ้าหวานไม่ไปพี่ก็คงบ่นอีกยาว หวานจะเร่งถ่ายงานให้เสร็จภายในสามชั่วโมงโอเคนะคะ” ทั้งสองเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เพราะวันนี้เธอมาเปิดตัวครีมบำรุงผิวที่ห้างชื่อดัง
ในกองถ่ายวันนี้มีซีนที่แป้งหวานต้องถ่ายแค่สามซีนเพียงเท่านั้น ดาริกาไปพูดคุยกับผู้กำกับขอลัดคิดถ่ายให้แป้งหวานก่อนสาเหตุเพราะอยากให้แป้งหวานได้รีบไปหาหมอแล้วพักผ่อนในวันนี้ ผ่านไปไม่ถึงสามชั่วโมงแป้งหวานก็กลับมาที่รถยนต์ส่วนตัวที่มีคนขับรออยู่ ดาริกาได้แต่ส่งยาหอมมาให้พร้อมกับถือถุงเอาไว้ให้เธออาเจียนออกมา
“พี่ว่าเป็นหนักมากแล้วนะ ขออย่าให้เป็นอะไรมากเถอะ” สีหน้าซีดเซียวของดาราสาวนั้นไม่สู้ดี “เอนหลังนอนหน่อยดีไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้หวานเวียนหัวมากค่ะ รู้สึกเหมือนทุกอย่างมันหมุนไปหมดเลย”
“อีกเดี๋ยวก็ถึงคลินิกแล้ว” เธอจับมือของแป้งหวานเป็นการปลอบใจ “ประจำเดือนล่าสุดมาตอนไหน”
“พี่ถามทำไมคะ ก็ตอน...” หญิงสาวหันมองหน้าผู้จัดการแล้วทำท่าตกใจ “อย่าบอกนะ...ไม่มีทางหรอกค่ะ หวานกับพี่มินป้องกันตลอดนะคะ”
“ใครป้องกัน” ดาริกาเหมือนพี่สาวมีอะไรแป้งหวานจะพูดให้เธอฟังเสมอ สีหน้าจริงจังทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างกลืนน้ำลายลงคอ “ไม่ได้ป้องกันใช่ไหม? พี่บอกแล้วนะว่าให้ป้องกันให้ดีแล้วถ้าท้องจะเกิดอะไรขึ้น”
“พี่มินป้องกันทุกครั้งเลยนะคะ เราคบกันมาหนึ่งปีก็ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น หวานก็ดูตลอดว่าพี่เขาไม่เคยไม่ป้องกันนะคะ”
“ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ นอนพักไปก่อน” ผู้จัดการจัดแจงท่านอนให้กับเธอ ความกังวลใจของดาริกาไม่ได้หายไปเพราะมันแสดงออกมาทางสีหน้าแต่แป้งหวานนั้นมองไม่เห็น
คลินิกหมอรักษาโรคทั่วไปในเวลานี้ไม่มีผู้ป่วยเพราะหมอสาวได้เคลียร์คิวรักษาของวันนี้หมดไปแล้ว ด้วยที่ดาริกาโทรมาบอกว่าต้องการพาดาราชื่อดังที่เธอทำงานด้วยมาตรวจรักษาที่นี้ ทุกความลับของคนไข้หมอจึงได้ให้ความสะดวกต่อผู้ป่วยชื่อดังคนนี้
“นี่เพื่อนพี่เอง หมอญา” เธอแนะนำเพื่อนสนิทให้แป้งหวานได้รู้จัก “ฉันฝากด้วยนะตรวจให้ละเอียดเลย”
“ได้ไว้ใจฉันได้เลย แกออกไปนั่งรอข้างนอกก่อนก็ได้” หมอสาวยิ้มหวานก่อนหันมาชักประวัติของคนไข้ มีเพียงพยาบาลหนึ่งคนยืนอยู่ด้านข้าง
เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมงแป้งหวานเดินออกมาจากห้องตรวจ เธอระบายยิ้มหวานให้กับผู้จัดการของตัวเอง ดาริกาเห็นแบบนั้นก็ยิ้มตอบกลับไปเพราะสีหน้าของแป้งหวานไม่ได้บอกความผิดปกติอย่างใด
“โอเคนะ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ค่ะ” เธอก้มหน้าแต่ยังคงตอบเสียงใส “พี่ดา หวานขอโทษนะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
“ขอโทษเรื่องอะไร ถ้าเรื่องไม่สบายใคร ๆ ก็เป็นกันไม่แปลก ไม่ต้องกังวลพี่ดูแลหวานมากี่ปีแล้วเรื่องแค่นี้เอง” ดาริกาวางมือลงที่มือของแป้งหวาน “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
“หวานท้องค่ะ หนึ่งเดือน” เธอยิ้มแล้วน้ำตาก็ไหลอาบสองข้างแก้ม “หวานขอโทษนะคะ หวานไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้”
ดาริกาดึงเธอเข้ามากอดเสียงสะอื้นไห้ดังอยู่นานหลายนาทีก่อนที่หมอสาวจะปรากฏตัว แล้วภายในคลินิกก็เงียบอีกครั้ง หญิงสาวทั้งสามคนกำลังนั่งมองหน้ากัน
“ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องที่มาที่นี่จะเป็นความลับ ส่วนเรื่องเด็กในครรภ์อย่าลืมไปฝากครรภ์ให้เรียบร้อยด้วยนะคะ”
“แกรับทำแท้งไหม” ดาริกาถามออกมาอย่างรวดเร็ว “แค่ถามเผื่อเอาไว้เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นนะ”
“ถ้าอยากทำแท้งก็มีที่อยู่ แต่ฉันไม่แนะนำ นี่ยากินให้ตรงเวลาช่วงนี้พักผ่อนให้มาก อาการแพ้ท้องคงเป็นอีกสักระยะระวังเรื่องยกของหนักนะ” หมอสาวยิ้มแล้วยื่นถุงยาให้กับเพื่อน
“ขอบใจมากนะ” ดาริการับถุงยาแล้วพยุงให้แป้งหวานเดินตามออกมาขึ้นรถด้านนอก “จะเอาไงต่อ”
“หวานขอคุยกับพี่มินก่อนค่ะ” เธอนึกถึงแฟนหนุ่มที่ตอนนี้คงกำลังเดินทางมาที่ห้องของเธอ “หวานคิดว่าพี่มินคงไม่อยากให้หวานเอาเด็กออกนะคะ หวานอยากคลอดเด็กคนนี้ค่ะ”
“พี่ก็ขอให้มันเป็นแบบนั้น แต่รู้ใช่ไหมว่าเรื่องที่ตามมามีอะไรบ้าง” ดาริการู้ดีว่าหลังจากนี้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง การตั้งครรภ์แล้วคลอดเด็กคนหนึ่งไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
“ค่ะ” เธอตอบรับระหว่างเดินทางกลับห้องพัก แป้งหวานก็เอาแต่วางมือลงที่หน้าท้องแบนราบของตัวเองอดตื่นเต้นไม่ได้ หากแฟนของเธอรู้จะดีใจมากแค่ไหน
ผู้จัดการสาวส่งหญิงสาวที่หน้าคอนโดแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อน แป้งหวานเดินยิ้มขึ้นมาบนห้องและยังได้รับข้อความจากแฟนหนุ่มว่าตอนนี้เขารอเธออยู่ในห้องพักเรียบร้อยแล้ว
เมื่อประตูห้องพักถูกเปิดออก “คามิน” ที่นั่งรออยู่ที่โซฟารีบลุกยืนแล้วเดินเข้ามาสวมกอด ชายหนุ่มทั้งหอมแก้มแล้วยกเธออุ้มมาที่โซฟา ริมฝีปากจูบดูดดื่มเหมือนกำลังใช้มันทดแทนเวลาที่ห่างหายจากเธอไปนาน
“พอแล้วค่ะ” แป้งหวานดันใบหน้าหล่อคมออกห่าง “พี่ดื่มมาเหรอคะ” เธอเบือนหน้าหนีเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากเขา ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาอาเจียนที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
“หวานเป็นอะไร! ไม่สบายเหรอครับ” คามินพูดอย่างอ่อนโยน ใช้มือลูบลงไปที่แผ่นหลังของเธอ “ไปหาหมอดีไหมครับ คนดีไม่เป็นอะไรนะ” สีหน้าของเขานั้นเป็นห่วงเธอมาก
“ไปมาแล้วค่ะ” เมื่ออาการดีขึ้นจึงลุกเดินออกมานั่งที่ห้องรับแขก “ไม่เป็นอะไรมากค่ะ”
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร” เขาใช้มืออังที่หน้าผากของเธอ “กินข้าวหรือยัง พี่ซื้อของกินมาเยอะเลย มีแต่ของที่หวานชอบทั้งนั้น”
“พี่มิน คือ....” แป้งหวานคว้ามือของเขามากุมเอาไว้ ทั้งสองมองสบสายตากันแน่นิ่ง คามินได้แต่ยิ้มและรอฟังสิ่งที่เธอต้องการบอก “คือ...หวาน...หวาน...ท้องค่ะ”
“ท้อง!!” คามินอุทานออกมาด้วยความตกใจ
- Writer
