สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน

บทที่ 6

ท้ายที่สุดเหล่าบุรุษผู้เคราะห์ร้ายก็มิอาจต้านทานลั่วหนิงฮวาได้ พวกเขานอนซมอยู่กับพื้นรู้สึกระบมไปทั่วทั้งกาย ในใจนึกหวาดกลัวสตรีน้อยนางนี้ยิ่งนัก

ลั่วหนิงฮวาหยิบไก่ย่างที่เหลือขึ้นมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย นี่นับเป็นความดีความชอบของโจรมือใหม่พวกนี้ที่นำอาหารมาให้นางถึงที่

เหล่าชายชุดดำลอบมองลั่วหนิงฮวาเป็นระยะ ในใจนึกสบถด่าทอนางเป็นพันครั้ง

หน้าด้าน ยิ่งนัก!!ทุบตีผู้อื่นแล้วยังเอาไก่เขาไปกินอีก!!

หัวหน้าชายชุดดำจ้องมองลั่วหนิงฮวาอย่างไม่ลดละ จู่ๆความคิดหนึ่งก็พลันปรากฏขึ้นในหัวของเขา

สตรีเก่งกาจถึงเพียงนี้ หากพวกเขาได้ติดตามย่อมดีไม่น้อย บางคราอาจจะไม่ต้องอดตายเลยด้วยซ้ำ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นชายชุดดำจึงส่งยิ้มหวานเยิ้มไปให้ลั่วหนิงฮวา ลั่วหนิงฮวารับรู้ได้ว่ามีคนจ้องมองนางอยู่ จึงหันกลับไปมองทันที ใบหน้าเย็นชาของนางทำให้หัวหน้าชายชุดดำถึงกับสะดุ้งโหยง

"มองข้าด้วยเหตุใดกัน?"

"เอ่อ.."

"รีบพูดมา ก่อนที่ข้าจะเอาไม้นี่ฟาดเจ้าอีกรอบ"

ไม่กล้า แล้ว!!!แม่นาง โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด!!"

"ศิษย์?"

ลั่วหนิงฮวาหันจ้องมองหัวหน้าชายชุดดำด้วยสายตาที่เรียบเฉย ใบหน้าสวยเงียบสงบราวกับมิรับรู้สิ่งใด แต่ทว่าในใจกลับครุ่นคิด

เอาโจรมาเป็นศิษย์ ใครเขาทำกัน?

"ข้ามิได้เก่งกาจปานนั้น คงมิอาจรับเจ้าเป็นศิษย์ได้"

"แม่นาง เอ่อ ลูกพี่!!!พวกข้ายอมเป็นมือเป็นเท้าให้ท่าน ขอเพียงให้พวกเราได้กินอิ่มนอนหลับก็พอ!!"

"แล้วสภาพข้าในตอนนี้เหมือนคนกินอิ่มหรือ?"

หัวหน้าชายชุดดำมีท่าทางเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที ลูกน้องของพวกเขาต่างก็มองหน้ากันไปมาด้วยความงุนงง

"ลูกพี่ ด้วย ความสามารถของ ลูกพี่ ข้าเชื่อว่าท่านทำได้ ข้าจะสนับสนุนลูกพี่เอง ถุย!!"

หัวหน้าชายชุดดำไอออกมาคราหนึ่ง ก่อนที่ฟันหน้าของเขาจะกระเด็นหลุดมาอยู่ตรงหน้าของลั่วหนิงฮวา

"เอ่อ... ลูกพี่ มันโยกได้สักพักแล้ว พอโดนไม้หน้าสามของลูกพี่ มันเลยหลุดออกมาทั้งราก"

ลั่วหนิงฮวาจ้องมองหัวหน้าชายชุดดำด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย แต่ทว่าในใจกลับด่าทอไม่ยั้ง

สารเลว!!ดีไม่กระเด็นมาโดนหน้าข้า

ฟาดให้หักหมดปากดีหรือไม่!!!

หน้าบัดซบนี่ก็ตึงยิ่งนัก!!จะยิ้มก็ยิ้มไม่ได้

"ลูกพี่!!"

"หยุด!!!ตกลง ข้ารับพวกเข้ามาเป็นลูกน้อง ว่าแต่พวกเจ้ามิใช่ถูกทางการตามจับตัวอยู่หรอกนะ?"

"ไม่ๆๆ ไม่แน่นอน ลูกพี่ พวกข้าเพิ่งหัดปล้น"

ดียิ่งนัก บัดซบจริงๆ สวรรค์ส่งอะไรมาให้ข้าวะเนี่ย!!!

"เช่นนั้นวันนี้พวกเจ้าไปจับปลา เยอะเท่าใดยิ่งดี ข้าจะนำไปขาย"

"ลูกพี่จะไปเองหรือ?"

"ใช่ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร?"

"ข้าชื่อจางสงขอรับ ส่วน คนอื่นๆ"

"ไม่ต้อง ข้าขี้เกียจจำ จำแค่ชื่อเจ้าคนเดียวก็พอ จางสงต่อไปนี้เจ้าต้องดูแลเรือนนี้ของข้า และทำตามที่ข้าสั่ง หากเจ้าเชื่อฟังข้า รับรองว่าเจ้าจะมีกิน ลูกเมียเจ้าจะไม่ลำบาก"

"ขอรับ"

จางสงยิ้มแย้มดีใจทันที แต่ทว่าลั่วหนิงฮวากลับคิดไม่ตก

รับคนมามากถึงเพียงนี้จะเอาที่ไหนกินกันนะ แต่ช่างเถิด!!! ขายฝันไปก่อน ให้พวกเขาช่วยจับปลาไปขาย แล้วค่อยคิดหาทางก็แล้วกัน

เมื่อพวกจางสงออกไปจับปลาแล้ว แม่นมหยางและซือลี่จึงรีบเข้ามาหาลั่วหนิงฮวาทันที

"คุณหนู!!อย่ารับพวกนั้นเลยนะเจ้าคะ บ่าว กลัว!!"

"บ่าวก็กลัวเจ้าค่ะ!!!"

"ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่"

"แต่ คุณหนู!!"

"แม่นมหยาง ท่านคิดว่าข้าอ่อนแอเฉกเช่นแต่ก่อนหรือ ท่านคิดใหม่เถิด"

ลั่วหนิงฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ นางเบื่อจะอธิบายเรื่องพวกนี้ที่สุด

ไม่ว่าลั่วหนิงฮวาคนเก่าจะอ่อนแอเพียงใดก็ตาม แต่ยามนี้ร่างนี้เป็นของนาง ไม่มีทางที่นางจะอ่อนแอยอมให้ผู้ใดมารังแกได้โดยเด็ดขาด

ไม่นานนักจางสงและพวกก็จับปลามาได้มากมาย ลั่วหนิงฮวารู้สึกพึงพอใจไม่น้อย นางสั่งให้แม่นมหยางและซือลี่ช่วยกันทำปลาเหมือนคราวที่แล้ว ก่อนจะเดินทางไปที่ตลาดพร้อมกับจางสงเพียงสองคน แม่นมหยางพยายามห้ามปรามแต่ก็ไร้ผล

ตลาด

ลั่วหนิงฮวากวาดตามองไปโดยรอบด้วยความครุ่นคิด การได้มาเห็นตลาดชุมชนในสมัยโบราณเช่นนี้นับเป็นเรื่องที่เปิดหูเปิดตาไม่น้อย

แม่นมหยางบอกนางว่ามีเถ้าแก้ร้านหนึ่งรับซื้อปลาจากนาง ร้านของเขาตั้งอยู่ที่ตรอกถนนติดกับโรงพนันหลัวหยง จางสงดูจะชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดี เขาพานางมาถึงร้านที่แม่นมหยางบอก เถ้าแก่ร้านดูจะตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสตรีน้อยมาขายปลา แต่เมื่อสอบถามทราบว่าเป็นแม่นมหยางที่ส่งนางมา จึงรับซื้อโดยไม่ไต่ถามสิ่งใดอีก

ครานี้ขายได้ถึงสามตำลึงเงิน ค่อนข้างเยอะ ไม่น้อย ลั่วหนิงฮวาหันไปมองโรงพนันหลัวหยงคราหนึ่ง ก่อนจะยิ้มในใจ

นานแล้วสินะที่ไม้ได้เล่นการพนัน?

ลั่วหนิงฮวารู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง น่าเสียดายที่ใบหน้านี้เป็นอัมพาต มิเช่นนั้นคงได้เห็นรอยยิ้มงดงามเจิดจ้าของนางไปแล้ว

นางน่ะ ชื่นชอบการเล่นพนันยิ่งนัก!

จางสงที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยถามลั่วหนิงฮวาด้วยความสงสัย

"ลูกพี่ นี่ท่าน"

"ข้าจะเข้าไปเล่นในโรงพนันแห่งนั้น"

"จะดีหรือลูกพี่ หอพนันหลัวหยงขึ้นชื่อว่าโกงกินผู้คนไม่น้อย มีอย่างที่ไหนใครเล่นได้เยอะพวกเขากลับมิยอมให้ก้าวออกมาจากโรงพนัน!"

"หึ!ข้าอยากลองดูสักครา"

"ลูกพี่!"

"หากไม่อยากฟันร่วงอีกซี่ก็จงตามข้ามา"