แผนที่ที่วาดด้วยหมึกแห้งดีแล้ว หยางหมิงซานจึงไม่รอช้าที่จะพับเก็บใส่ช่องใต้แขนเสื้อของตน ก่อนที่บุรุษผู้องอาจและแฝงไปด้วยความเย็นชาจะลุกขึ้น ก็ชะงักเพราะคำถามที่โพล่งถามขึ้นมา
“รูปเด็กผู้หญิงที่ถือไม้ถังหูลู่ หมายความว่าอะไรหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงทำให้คุณชายตัดสินใจมาช่วยข้าได้” น้ำเสียงนั้นถามอย่างจริงจัง ชาติก่อนก็ไม่รู้ความหมายถึงภาพวาดที่เขาส่งมาให้ ชาตินี้หากเป็นไปได้ก็อยากรู้ให้หายค้างคาใจเสียที
“ไม่เกี่ยวกับเจ้า” ประโยคนั้นเย็นชาและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เรื่องระหว่างตนกับหลิวอี้เจินไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างนางควรรับรู้
“นี่ท่าน...” ริมฝีปากบางเม้มสนิทอย่างไม่พอใจ
“เจ้าบอกเองว่าจะพูดแค่เรื่องของถังฮ่าวอี้ ไม่กล่าวเรื่องอื่น แล้วจะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา” พูดจบก็ก้าวเดินออกจากห้องตำราไป
นางได้แต่มองตามแผ่นหลังที่แข็งแกร่งนั้นออกไป ความคิดอีกส่วนก็ชิงชังกับความเย็นชานั้น ความคิดอีกส่ว
