บทที่ 18 จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด
1092 Words
“หรือต้องให้ฉันจัดการขันเด็ดขาด ถึงจะยอม ชาตินี้ผมไม่วันให้ของที่อยากได้หลุดมือ ถ้าอยากไปหาชายอื่น ก็รอให้เบื่อก่อนแล้วกัน!”
“ไอ้ทุเรศ ฉันจะลาออก เจ้านายอย่างคุณ มันน่ารังเกียจ!” เธอพ่นคำด่าออกมา
“ถ้าไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง สมัยนี้กินกันก่อนค่อยแต่งถมเถไป ถือว่าให้เกียรติแล้วไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไร เพราะคนอย่างเมฆินทร์มีอีกหลายวิธีที่จะทำให้เธอยอมคุกเข่าขอร้องต่อหน้าฉัน!”
“เป็นบ้าไปแล้วหรือไง! นี่มันลานจอดรถนะ คุณไม่รู้สึกอาย ที่มายุ่งกับลูกน้องแบบนี้เหรอ!”
“ก็ตั้งแต่แรกที่เธอได้งาน ที่ต้องเข้ามาทำงานที่ห้องของฉัน มันก็บอกอยู่แล้วว่าฉันสนใจในตัวเธอ ฉันถนอมให้เกียรติขนาดนี้ ไม่อยากได้ คงชอบไม้แข็งใช่ไหมอลินธารา!” เขาตวาด สีหน้าไม่พอใจ ดูท่าแล้วแฟนของเธอ คงมีอิทธิพลที่ทำให้เจ้านายเดือด จะโกรธไปทำไม ตั้งแต่แรกเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน
อลินธารายังคงดิ้นรน ตอนนี้เกือบสี่ทุ่ม คนในบริษัทไม่มี ลานจอดรถเองค่อนข้างสลัว พวกพนักงานรักษาความปลอดภัย อยู่ด้านหน้ากันหมด แต่คนพวกนั้นต่อให้รู้ ก็คงไม่คิดเข้าช่วย เพราะเขาคือเจ้านายใหญ่
“ปล่อยฉัน! คนไม่รักจะบังคับกันได้ยังไง ผู้หญิงตามคุณเป็นขบวนทำไมไม่สนใจ มายุ่งอะไรกับฉัน!” เธอพ่นคำพูดออกมา ด้วยความอัดอั้น พยายามวางตัวไม่ให้อีกฝ่ายคิดเกินเลย แต่เขากลับทำเหมือนเป็นของเล่น
“แต่งกันไปก็รักกันเอง คนอย่างฉันทำให้เธอรักคงไม่ยากหรอก”
“คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปแล้วเจ้านาย ฉันรักแฟนของฉัน ไม่มีวันรักคุณ!”
“ต่อให้เธอไม่รักฉัน ฉันก็ไม่มีวันยอมให้ไปรักใคร ถ้าเธอไม่ฟัง ก็อย่าหาว่าฉันทำเกินไป!” ดวงตาคมกริบวาววับ จ้องมองไปยังใบหน้างดงาม กลืนน้ำลายลงคอ เขาแค่ต้องการเธอ ทำไมมันถึงได้ยากเย็นนัก หากหัวใจ เป็นของหญิงอื่นมันอาจง่ายกว่านี้
เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอด ร่างสูงรีบเปิดประตูลงมา เร่งฝีเท้าเข้าหาหรี่ตามอง ก่อนก้าวยาวจนถึงคนรัก คว้าตัวหญิงสาวแล้วผลักอกชายอีกคนให้ออกห่าง
“คุณเป็นใคร กำลังทำอะไร!” เขาออกปากตำหนิ แล้วโอบไหล่บางไว้
เมฆินทร์ช้อนสายตามอง แววตาแข็งกร้าว อลินธารารีบดันเข้าไว้ด้านหลัง เพื่อปกป้อง แววตาเจ้านายดูน่ากลัวกว่าทุกวัน ประธานหัวเราะในลำคอ แล้วทอดสายตามองด้วยความเยือกเย็น
“นี่น่ะเหรอ คนรักของเธออลินธารา”
“ใช่! เขาคือคนที่ฉันรัก!”
พรหมวุฒิชะงักเล็กน้อย มองคนรักสีหน้าหนักใจ
“ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีนะอลินธารา เธอรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง อย่าให้ฉันหมดความอดทน ไม่อย่างนั้น คนที่จะลำบากก็คือพวกเธอ!”
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาข่มขู่พวกเรา บ้านเมืองมีกฎหมาย คุณไม่ควรทำแบบนี้!” พรหมวุฒิย้อนเสียงแข็ง
อลินธารารีบคว้าแขนแฟนหนุ่มเอาไว้ ส่งสายตาเพื่อไม่ให้พูดไปมากกว่านี้ เพราะอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่ควรยุ่งด้วย ไม่เช่นนั้นคงพากันเดือดร้อน
“แฟนเธอปากดีเหมือนกันนะ ถ้าอยากลองดี ฉันจัดให้ก็ได้” หยิบมือถือออก เพื่อติดต่อ ทว่าอลินธารากลับคว้าแขนเขาไว้เพื่อห้ามปราม
“อย่านะคะท่านประธาน!” เธอร้องเสียงหลง
พรหมวุฒินิ่งงัน มองคนรัก สีหน้าสับสน เมื่อได้ยินคำเรียกเมื่อครู่ ชายคนนี้คือประธานเมฆินทร์งั้นเหรอ เขามองใบหน้าคมคายหล่อเหลานั้นอีกครั้ง หัวใจเต้นหนักขึ้นมา เมื่อคิดว่าตนทำพลาดไป ไม่อยากเชื่อว่าประธานเมฆินทร์กำลังยื้อยุดอลินธาราตรงนี้ มันแปลกเกินไป
“ปล่อย” เขาส่งเสียงขู่ เพื่อให้อีกฝ่ายปล่อยมือ
พรหมวุฒิรีบดึงคนรักออกห่าง ถ้าหากอีกฝ่ายอยากโทรให้ใครมาก็ตามใจ เพราะตนเองก็คิดโทรแจ้งตำรวจเช่นเดียวกัน เพราะอีกฝ่ายกระทำหยาบคายกับอลินธาราก่อน
“ปล่อยให้เขาโทรไปลิน เราไม่ต้องกลัว ถ้าหากเขาทำร้าย เราก็แค่แจ้งตำรวจให้มาช่วย”
เธอหันมาหาคนรัก “มันไม่ใช่แบบนั้นพรหม เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”
“แล้วลินจะยอมให้เขาทำแบบนี้เหรอ รวยแล้วยังไง คิดว่าทำอะไรก็ได้ใช่ไหม!”
คนถูกตำหนิหันมาจ้องมอง แล้วแสยะยิ้มแววตาเยือกเย็น
“ใช่! รวยแล้วจะทำอะไรก็ได้ มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะตำรวจก็ต้องใช้เงิน หรือไม่ใช่!”
“เดี๋ยวนี้สื่อเยอะแยะไป คุณไม่กลัวเสียชื่อเสียงหรือไง ที่มาตามตื้นแฟนคนอื่นแบบนี้!”
“พวกเธอยังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย ทะเบียนสมรสก็ไม่มี แล้วจะเอาอะไรมาตำหนิว่าฉันผิด ในเมื่อมันไม่มีผลทางกฎหมาย!”
“ศีลธรรมไง คุณไม่มีเลยเหรอ!” พรหมวุฒิย้อนเสียแข็ง
“ฉันไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นคนมีศีลธรรมเลยสักครั้ง คนอย่างฉันถ้าอยากได้อะไรต้องได้!”
พรหมวุฒิดันร่างบางให้อยู่ด้านหลัง สีหน้าเครียด ไม่คิดเลยว่าแฟนสาว จะถูกคนระดับประธานเมฆินทร์ตามตอแยเช่นนี้ มันทำเอาคิดไม่ออกเลย ว่าอะไรที่ทำให้ผู้ชายเพียบพร้อม ติดอกติดใจในตัวอลินธารา หวังว่าสองคน คงไม่ได้เกินเลยกันหรอกนะ
“ลินกำลังจะแต่งงานกับผม คุณไม่ควรทำเรื่องแบบนี้!”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่สน!”
“คุณมันบ้าไปแล้ว!” เธอหันมาสบตาแฟนหนุ่ม “เรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะมายื่นใบลาออก เงินดีแค่ไหนก็คงไม่ทำแล้วล่ะ”
“อืม” พรหมวุฒิรับคำ แล้วคว้าข้อมือบาง ไปยังรถตนเอง
คนตัวใหญ่ยืนมองรถลับหายจากสายตา มือหนากำแน่นข้างตัว เขาไม่อยากให้อลินธารากลัวเลยไม่ได้สั่งให้ลูกน้องมา ดูเหมือนต้องจัดการขั้นเด็ดขาด ในเมื่อให้ยอมดี ๆ ไม่ยอม ก็คงต้องบังคับให้เธอเป็นของเขา คราวนี้ก็อย่าหาว่าใจร้ายแล้วกัน เพราะคนอย่างเมฆินทร์ ไม่มีวันให้สิ่งที่หมายตาหลุดมือไปได้หรอก
- Writer
