ตอนที่ 12 กลเกมกลลวง
1321 Words
รถยนต์จอดเทียบหน้าบ้าน อัญชนาเปิดประตูลง อรดีรีบรุดมาแล้วมองบุตรสาว สีหน้าคนเป็นแม่กังวลเมื่อเห็นชายหนุ่มอีกคน กำลังยืนคุยกับบุตรสาวอยู่ มือจับกันไปมา ไม่คาดคิดว่าประธานบริษัทอย่างเมฆินทร์ จะมาเยือนที่นี่อีกครั้ง แล้วที่ลูกปฏิเสธว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไร ตกลงมันยังไงกันแน่
“ใครมาส่งลินเหรอแม่” อาทิตย์เอ่ยถาม ขณะกำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปทำงาน
“เจ้านายลินน่ะ”
“หือ.. ใครนะ!” คนถามสีหน้าแปลกใจ
“ประธานเมฆินทร์ เจ้านายลิน”
อาทิตย์หันมองอีกครั้ง ราวกับไม่เชื่อสายตา ถ้ามาส่งกันขนาดนี้ ความสัมพันธ์ต้องไม่ธรรมดาแน่ ถ้าหากน้องสาวกลายเป็นคนรักของประธานเมฆินทร์ บ้านเราคงโชคดีไม่น้อย เขาเองคงมีวาสนาได้ทำงานที่บริษัท ไม่ต้องขายขี้หน้าคนอื่น
“แล้วเราไม่ไปทักทายเขาหน่อยเหรอแม่ บางทีประธานเมฆินทร์อาจเป็นเขยบ้านเราก็ได้” อาทิตย์แสร้งเย้า
“พูดอะไรของแก! ลินมีคนรักอยู่แล้ว แกจำไม่ได้หรือไงอาท!”
“ใครเหรอแม่?”
“พรหมไง ตอนนี้พรหมเรียนอยู่ต่างประเทศ ใกล้กลับมาแล้ว แม่เองก็ไม่อยากให้ยัยลินไปยุ่งกับคนใหญ่คนโตหรอก กลัวจะมีปัญหา ฐานะบ้านเราไม่เหมาะสมกับเขา เกิดทางบ้านเขารังเกียจยัยลินกลั่นแกล้งจะทำยังไง!”
“แม่ก็คิดมากไป สมัยนี้ไม่มีแม่ผัวมานั่งรังแกลูกสะใภ้หรอก ถ้ามีก็จัดการไปสิ งอมืองอเท้าให้เขารังแกทำไม!”
“มันไม่ง่ายแบบนั้นสิ เพราะเขามีอำนาจ ถ้าเราทำไม่ดี เกิดเขาไม่พอใจ จัดการเราเงียบ ๆ จะทำไง แบบนี้น่ะดีแล้ว อย่าไปฝันเกินตัวดีกว่า”
อาทิตย์ส่ายหน้า ราวกับคำพูดแม่มันช่างไร้สาระสิ้นดี เป็นเขาจะให้น้องรีบทำคะแนน เพื่อให้มีโอกาสได้เข้าร่วมใช้นามสกุลตระกูลใหญ่อย่างเดชาบดินทร์เสียหน่อย มีโอกาสแล้วเราควรคว้าเอาไว้ ถ้าหากได้เขยเป็นประธานเมฆินทร์ คงมีกินมีใช้ไปทั้งชาติ เขาตัดสินใจสาวเท้าเข้าใกล้ มองดูน้องสาวพูดคุยกับอีกฝ่าย ทว่ามารดากลับมายื้อยุดเอาไว้
ภาพตรงนั้นทำให้เมฆินทร์เหลือบมอง แต่แสร้งทำเป็นไม่รับรู้ ตอนนี้เขาแค่อยากให้อลินธาราไว้ใจ และยอมตบปากแต่งงาน ถึงแม้ตนเองสามารถใช้อำนาจบังคับได้ก็ตาม เพราะเชื่อว่าสักวัน เธอจะต้องยอมทำตามความต้องการของตนเองแน่ ตอนนี้เขาแทบใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ต้องการเธอมาเคียงข้าง ถ้าหากไม่กลัวอลินธาราจะโกรธ คงจัดงานแล้วจับเธอมัดเข้าห้องหอไปแล้ว
“พรุ่งนี้ถ้าเธอทำงานไม่ไหวก็ไม่ต้องไปก็ได้”
“ฉันไม่เป็นไรมากแล้วล่ะค่ะ” เธอบอกเสียงเบา
“งั้น... พรุ่งนี้เจอกันก็แล้วกัน ฉันจะให้คนมารับ”
“ไม่ต้องค่ะ!”
คิ้วเข้มขมวด “ทำไม”
“ฉันไปเองได้ ปกติฉันก็ไปเองทุกวัน”
“ฉันให้คนมารับมันหนักหนาเหรอ ในเมื่อฉันอยากให้คนที่ฉันชอบสบาย ฉันผิดตรงไหนกัน”
อลินธาราขมวดคิ้วชักสีหน้าทันที ที่ได้ยินคำนี้
“คุณเมฆินทร์ เลิกพูดแบบนี้สักที แฟนฉันกำลังจะกลับมาจากต่างประเทศแล้ว และเราสองคนมีแพลนจะแต่งงานกันด้วย!”
เขายิ้มเย็น “ก็ลองจัดดูสิ ถ้าฉันไม่พังงานแต่งเธอ อย่ามาเรียกฉันว่าเมฆินทร์เลย!”
“ท่านประธาน!”
“เธอจะไม่ฟังคำฉันก็ได้นะ จะลองดูก็ได้”
คนสวยกัดริมฝีปาก ไม่คิดต่อปากต่อคำ อย่างไรเสียท่านประธานคงไม่ได้คิดจริงจัง อาจเป็นอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ถ้าหากพรหมเมศร์กลับมา เธอตั้งใจแล้วว่าจะแต่งงานกับเขา โดยไม่ต้องบอกให้ประธานเมฆินทร์ได้รับรู้ แล้วเขาจะมีโอกาสมาอาละวาดในงานแต่งได้ยังไง
“ฉันจะเข้าบ้านแล้ว ขอตัวก่อนค่ะท่านประธาน!” เธอบอกเสียงแข็ง แล้วหันหลังหมายเดินเข้าด้านใน ทว่าสองเท้ากลับชะงัก เมื่อเห็นพี่ชายยิ้มกว้าง
“กลับมาแล้วเหรอลิน”
“พี่มาทำอะไรคะ ไม่ไปทำงานเหรอ”
“กำลังจะไปน่ะ” อาทิตย์ตอบ แล้วมองเลยไปยังชายอีกคน “ว่าแต่... นี่ใครเหรอ” เขาแสร้งทำเฉไฉ ก่อนพิจารณาประธานหนุ่ม ใบหน้านี้ดูคุ้นเคย เหมือนเขาเคยเห็นที่ไหน
“เจ้านายของลินน่ะพี่อาท”
“ไม่เชิญเข้าไปในบ้านเหรอ แม่ทำกับข้าวไว้เยอะเลย เผื่อท่านประธานจะหิว”
“ไม่ล่ะค่ะ ท่านประธานมีธุระ ไม่มากินข้าวแกงบ้านๆ ของเราหรอกค่ะ!”
คิ้วอาทิตย์ขมวด ครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มกว้างตรงเข้าหา
“สวัสดีครับจำผมได้ไหม ที่คุณให้ทิปผม ตรงลานจอดรถไนท์คลับน่ะครับ” เขารีบแนะนำตัว
เมฆินทร์กระตุกยิ้มมุมปาก แสร้งตีหน้าซื่อราวกับจำไม่ได้
“ผมจำไม่ค่อยได้น่ะ ว่าแต่คุณคือ...”
“ผมเป็นพี่ชายของลินน่ะครับ เป็นเกียรติมากที่ได้พบท่านประธาน”
“ครับยินดีเช่นกัน”
“เข้าไปทานอะไรก่อนไหมครับ แม่ผมทำกับข้าวอร่อยนะครับ”
เมฆินทร์เหลือบมองเลขาสาว กำลังทำหน้าบึ้งอยู่
“พี่คะ ท่านประธานมีงานด่วนต้องไปทำค่ะ พี่ไปทำงานเถอะ!” อลินธาราพยายามตัดบท
“ได้สิครับ ผมกำลังหิวอยู่พอดี ดีนะที่คุณชวน ขอบคุณที่มีน้ำใจนะครับ ไม่เหมือนเลขาของผม”
“ถ้างั้นเชิญเลยครับท่านประธานเมฆินทร์” เขาผายมือ แล้วเดินนำเข้าด้านใน
อรดีหน้าซีดเผือด รีบตรงเข้าหาบุตรสาว ไม่คาดคิดว่าอาทิตย์จะกล้าเชิญชวนเช่นนี้ เธอเป็นแม่คนไม่อยากให้ลูกไปเกี่ยวข้อง เพราะกลัวลูกต้องเจ็บปวด
“ลินจะทำยังไงกันดีล่ะ แม่ห้ามอาทไม่ได้ด้วย” อรดีถามเสียงเครียด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ พรหมกำลังจะกลับมาแล้ว หนูกับพรหมคุยกับแล้วว่าจะแต่งงานทันทีที่กลับมา ถ้าหากท่านประธานรู้ คงไม่มายุ่งกับหนูอีก”
“แม่ก็หวังว่าพรหมกับลูก จะแต่งงานกันเร็ว ๆ ก่อนจะกลายเป็นปัญหา”
“บางทีท่านประธานอาจไม่ได้คิดอะไรก็ได้ค่ะแม่ คงเกรงใจพี่อาท เลยยอมลดตัวมากินข้าวบ้านเรา”
“ตาอาทก็ไม่รู้เรื่องเลย ขนาดแม่บอกแม่เตือนแล้วนะ เรามันคนละชั้นกับประธานเมฆินทร์ ไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวด้วย”
“แม่ใจเย็นเถอะค่ะ พี่อาทคงได้คุยกับเจ้านายหนูแค่วันนี้วันเดียวนั่นแหละ ยังไงหนูก็จะลาออกแล้วล่ะ คงไม่ได้เจอกันอีก”
“อะไรนะ ลินจะลาออกเหรอลูก!” เธอร้องเสียงหลง ทำเอาสองคนหันมอง
อลินธารารีบจับมือแม่บีบไว้ “เอาไว้เราค่อยคุยกันค่ะแม่ ไปเตรียมข้าวมาดีกว่า”
“ได้ลูก”
ประธานหนุ่มหย่อนกายลงนั่ง อาทิตย์คอยดูแลเอาใจอย่างดี จนน้องสาวนึกหมั่นไส้
“หนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ” เธอบอก แล้วสาวเท้าเพื่อขึ้นชั้นบน
“จะไปไหน มากินข้าวกันก่อนสิ ไม่เห็นเหรอว่าเจ้านายอยู่ตรงนี้น่ะลิน!” อาทิตย์รีบเรียกไว้
“ลินไม่หิวค่ะ!”
“ไม่หิวก็มานั่งเป็นเพื่อนท่านประธาน ลินต้องต้อนรับให้ดีสิ ท่านเป็นเจ้านายลินไม่ใช่หรือไง”
ชายหนุ่มอมยิ้ม เมื่อเห็นเธอกระแทกส้นเท้า แล้วมานั่งตรงข้าม เมื่อไหร่ท่านประธานจะเลิกวุ่นวายกับตนเองสักที เธอต้องนอนโรงพยาบาลก็เพราะเขา ไม่รู้ว่าถ้าสาว ๆ ที่หมายปองเจ้านายรู้เข้า จะมากระชากผมเธอเมื่อไหร่เหมือนกัน
- Writer
