บทที่ 15 จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด
1237 Words
“นะ...หนี้ การพนันครับ” เขายอมตอบตามตรง ดีกว่าให้พวกเจ้าหนี้ในบ่อนมาติดตาม ถ้าหากไม่มีจ่าย คาดว่าตนคงไม่รอดแน่
คิ้วเข้มขมวดทันทีเมื่อได้คำตอบ แสร้งตีหน้าเครียดกว่าเก่า
“เป็นหนี้พนันเลยเหรอครับ แล้วแบบนี้ถ้าผมไม่ช่วย ครอบครัวไม่เดือดร้อนเหรอครับ”
อาทิตย์ดวงตาเบิกกว้าง ทรุดกายลงคุกเข่าในทันที สีหน้าซีดเผือด
“เพราะแบบนี้แหละครับ ผมถึงได้มาพบกับท่านประธาน ได้โปรดช่วยผมด้วยเถอะ!”
“เงินไม่เยอะสำหรับผม แต่คุณจะมีปัญญาใช้เหรอครับ”
คนฟังอึ้งสักพัก “ผมจะหามาใช้ให้ได้ครับ”
“ด้วยการเข้าบ่อนอีกครั้งน่ะเหรอครับ”
เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่ครับ!”
เมฆินทร์แสร้งถอนหายใจออกมา
“เอาเป็นว่า ผมให้ยืมได้ แต่ถ้าหากคุณหายใช้คืนตามกำหนดไม่ได้ ผม.. จะทวงคืนกับน้องสาวของคุณ คุณต้องเซ็นสัญญาไว้กับผมด้วย”
“ได้ครับ ผมเซ็น!”
ปกรณ์นำเอกสารมาให้กับเจ้านาย เมฆินทร์ยื่นมัน อีกฝ่ายไม่ได้เปิดอ่าน ยอมจรดปากกาเซ็นทันที
“จะรับเป็นเงินสด หรือให้โอนเข้าบัญชี”
“เข้าบัญชีก็ได้ครับ”
เขาหยิบมือถือออกมา แล้วสแกนเพื่อจ่ายให้อีกฝ่าย เมื่อเงินเข้าบัญชี อาทิตย์สีหน้ายิ้มแย้มราวกับยกภูเขาออกจากอก
“รีบเอาไปคืนพวกนั้นนะครับ”
“ครับคุณเมฆินทร์ ผมจะรีบไปคืน แล้วทำงานใช้หนี้ให้คุณครับ!”
ประตูห้องปิดลง เมฆินทร์เอนกายพิงพนักโซฟา สีหน้าครุ่นคิด
“ท่านประธาน ให้เงินคนแบบนั้นไป ท่านคิดว่าหมอนั่นจะเอาเงินไปใช้หนี้หรือเปล่าครับ”
คนถูกถามยิ้มมุมปาก “ก็คงคิดใช้หนี้จริงนั่นแหละ แต่พอเข้าไปสถานที่นั้น ก็คงอดไม่ได้ ที่จะเอาเงินที่ฉันให้ไป ลงทุนเพิ่มอีกสักหน่อย”
“แบบนี้ก็แย่สินะครับ นอกจากไม่มีเงินใช้หนี้ท่านแล้ว น่าจะโดนบ่อนตามตัวอีก”
“เพราะแบบนี้ไง คนคนนี้ถึงเป็นเครื่องมือง่าย ๆ”
“น่าเศร้าใจแทนคุณอลินธาราเลยนะครับแบบนี้” ปกรณ์บอกเสียงแผ่ว
ทว่าคนฟังกลับยิ้มกว้าง “เศร้าใจไปทำไมปกรณ์ ต้องดีใจสิ ถ้าหากอลินธาราไม่มีทางเลือก ก็ต้องมาพึ่งฉันคนนี้ ได้แต่งงานกับประธานอย่างฉัน นับว่าเป็นโชคดีของเธอแล้ว!”
ปกรณ์ระบายลมหายใจ แล้วก้มศีรษะ ก่อนสาวเท้าเปิดประตูออกไป เพื่อติดตาม อย่างไรเสียเขาก็ยังสงสารในตัวเลขาคนใหม่อยู่ดี ถึงแม้ท่านประธานเป็นคนดี แต่กลับเอาแต่ใจตัวเองอย่างที่สุด การบังคับฝืนใจ ไม่มีทางทำให้ความรักยืนยาวได้หรอก
“คุณอาทิตย์!” ปกรณ์เรียกตามหลัง เจ้าของชื่อชะงักหยุดเท้าสีหน้ากังวล เกรงว่าเขาจะมาทวงเงิน
“มะมีอะไรเหรอครับ”
“ผมอยากมาเตือนคุณหน่อยนะครับ ท่านประธานมีกำหนดระยะเวลาคืนเงิน คุณต้องคืนตามนั้นนะครับ ท่านประธานจะไม่ทวงหรือเตือนคุณ ท่านจะทำตามที่บอกไว้ คือทวงเงินกับคุณอลินธาราแทน”
คนฟังชะงัก สีหน้าหวาดหวั่น
“ผมทราบแล้วครับ”
“ถ้าอย่างนั้นขอให้โชคดีครับ” อาทิตย์หันหลังแล้วเดินจากไป
ท่าทางหวาดกลัวเช่นนี้ ก็แค่ภาพลวงตาเท่านั้น พอสิ่งที่กระตุ้นอยู่ตรงหน้า ก็คงไม่ได้นึกถึงน้องสาวหรือครอบครัวเลย ไม่เช่นนั้น คงไม่กล้ายืนเงินลงเล่นเป็นล้าน ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้มีฐานะทางการเงินที่ดี หรือมีปัญญาใช้หนี้เท่าไหร่ ที่มายืนท่านประธาน คงเห็นว่าอยู่กับน้องสาวตัวเอง เลยคิดจะปีนบันไดขึ้นที่สูงเท่านั้น
อลินธาราก้าวเข้ามาด้านในห้อง หย่อนกายลงบนเก้าอี้ แล้วเปิดคอมพิวเตอร์ เธอตั้งใจว่าจะหางานใหม่ แต่ยังไม่เจองานที่เงินดีเท่าที่นี่เลย วันนี้ต้องลางานช่วยเที่ยงเพื่อไปเจอกับแฟนหนุ่มที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ อย่างน้อยอาจต้องคุยเรื่องแต่งงานเสียที เพื่อจบปัญหาของเธอกับท่านประธานด้วย เธอไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขา เกรงตนเองเป็นอันตราย ต่อให้เงินหนามากแค่ไหนก็เถอะนะ
เสียงประตูเปิด ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้ามาท่าทางสง่างาม ทำเอาอลินธารากลืนน้ำลายลงคอ ต่อให้หล่อแค่ไหนก็เถอะ เจ้านายเป็นสิ่งต้องห้าม เพราะความหล่อเหลาเช่นนี้อาจทำให้เธอตายใจ แล้วกลายเป็นความยุ่งยากในภายหลังได้
“หายดีแล้วเหรอ ถึงได้มาทำงาน” เขาเอ่ยถาม ขณะนั่งลงบนเก้าอี้
“ค่ะท่านประธาน”
“วันนี้ตอนเที่ยงออกไปกับผมหน่อยนะ ผมมีนัดลูกค้า”
“กำลังจะบอกท่านประธานพอดีเลยค่ะ ฉันจะลางานครึ่งวัน”
คิ้วคนฟังขมวด แล้วเหลือบมองเลขาคนสวยทันที
“จะไปไหนงั้นเหรอ”
“พอดีฉันมีธุระน่ะค่ะ”
เขากระตุกยิ้มมุมปาก “นัดกับแฟนที่กลับมาจากต่างประเทศน่ะเหรอ”
หญิงสาวชะงัก เม้มริมฝีปาก พยายามเก็บความไม่พอใจเอาไว้ นี่ท่านประธานตามสืบเรื่องเธองั้นเหรอ
“ใช่ค่ะ”
“ถ้าฉันไม่อนุญาตล่ะ จะทำยังไง” เมฆินทร์สบตา ทำเอาอีกฝ่ายประหม่าเมินทางอื่น
“ฉันไม่เคยลา และนี่คือสิทธิตามกฎหมายของฉันค่ะ ท่านประธานไม่มีสิทธิ์ไม่อนุญาต”
“แต่ผมมีงานสำคัญ ถ้าคุณปฏิเสธ แบบนี้มันก็ไม่ควรล่ะมั้ง” เขายักไหล่ สีหน้าท้าทาย
“ฉันก็มีธุระสำคัญค่ะ”
“คุณต้องแจ้งล่วงหน้า ไม่ใช่อยู่ดี ๆ มาบอกว่าลาครึ่งวันแบบนี้”
อลินธาราชะงัก อ้าปากหมายอยากเถียง แต่มันกลับพูดไม่ออกเลย เธอผิดเองที่ไม่ลางานไว้ก่อน ทำให้เกิดช่องว่างให้ประธานเอาแต่ใจแบบนี้ ถ้าวันนี้ไม่ได้ไปพบกับพรหม คงไม่ได้คุยเรื่องแต่งงานกันเสียที เวลาล่วงเลยมานานแล้ว อีกอย่างเธออยากให้ประธานเมฆินทร์ รักษาระยะห่างเสียตอนนี้ ได้ไม่ต้องไปหางานใหม่ งานดีเงินดีแบบนี้ ไม่ใช่หาง่าย
“ก็ได้ค่ะ ฉันไม่ลาแล้วก็ได้ เอาเป็นพรุ่งนี้ฉันขอลาแล้วกันนะคะ ถือว่าได้แจ้งแล้ว”
คิ้วเข้มขมวด “พรุ่งนี้ผมก็มีงานเหมือนกัน”
“แล้ววันไหนท่านประธานถึงไม่มีงานสำคัญล่ะคะ!”
“ก็ไม่รู้สิ คุณเองเป็นเลขาผม น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ”
“ฉันก็แจ้งท่านประธานแล้วไงคะ ความจริงพรุ่งนี้คุณไม่ได้มีงานสำคัญด้วยซ้ำ!”
“งานด่วนน่ะ”
มันน่าหงุดหงิด จากสีหน้าท่าทาง ดูก็รู้ว่าจงใจไม่ให้ลางาน ต้องการอะไรกันแน่ หรือเขารู้ว่าเธอจะไปไหน
“มันคงไม่เร่งด่วนทุกวันหรอกมั้งคะ!”
“ก็อาจจะไม่ทุกวัน”
“ท่านประธานคะ ฉันต้องการเวลาที่แน่นอน ฉันมีธุระต้องไปจัดการจริง ๆ” สีหน้าคนพูดเริ่มไม่พอใจ
“รอหน่อยแล้วกัน ถ้าว่างวันไหน จะบอกคุณ แล้วให้ลาได้”
“ท่านประธาน! คุณทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ”
เขายกยิ้มมุมปาก สีหน้าเจ้าเล่ห์ “ผมทำอะไรคุณเลขา”
“ธุระท่านประธานสำคัญ ของฉันก็สำคัญเหมือนกัน!”
- Writer
