บทที่ 16 จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด
1193 Words
เมฆินทร์หรี่ตามอง แล้วลุกออกจากโต๊ะทำงาน ทำให้เลขาตื่นตระหนก ออกจากเก้าอี้เช่นกัน ตั้งใจไปหน้าประตู ทว่าเอวบางกลับถูกรวบเอาไว้ เธอดิ้นรนทันที
“ท่านประธานจะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะ!” เธอร้องบอก คนอะไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย คิดว่าจะไม่ล่วงเกินกันอีก แต่กลับทำเหมือนเดิม การกระทำของเขา ทำให้ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ เกรงว่าสักวัน อาจพลั้งพลาด
“เมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่เลย ทำไมไม่พูดต่อล่ะ จะไปหาผู้ชายคนนั้นเหรอ” เขากระซิบถามข้างใบหู อลินธาราขนลุกเกรียว พยายามผลักดันอีกฝ่ายออกห่าง
“ท่านประธานไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน!”
“ฉันเคยเตือนเธอแล้วนะอลินธารา ว่าเธอไม่สามารถแต่งงานกับผู้ชายคนไหนได้นอกจากฉัน!”
“แต่ฉันไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบท่านประธานนี่คะ จะมาบังคับแต่งงานกันแบบนี้ได้ยังไง!”
เขาสูดเรือนผมนุ่ม แล้วยิ้มกว้าง
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อฉันมีเงิน มีอำนาจ ถ้าฉันต้องการฉันสามารถจัดการเธอตอนนี้เลยก็ได้ แต่ฉันไม่ทำ เพราะยังต้องการให้เธอยอมฉันเอง แต่ถ้าเกิดว่า ฉันไม่มีทางเลือก ต่อให้ต้องขังเธอไว้ในกรง ฉันก็จะทำ!”
คนในอ้อมแขนดิ้นรนสุดแรง “เป็นบ้าไปแล้วหรือไง ฉันไม่เคยเห็นใครน่ารังเกียจเท่าคุณเลย ปล่อยฉัน!”
“ไม่ปล่อย! ถ้ายังดิ้นอีกฉันจะจูบเธอ!”
อลินธาราชะงัก เหลือบมอง เห็นเขาส่งสายตา มันบอกว่าต้องทำจริงแน่ กระนั้นก็ไม่อยากอยู่ในอ้อมแขนนี้แม้แต่นาทีเดียว ประธานเมฆินทร์น่ากลัวเกินไป เป็นพวกคลั่งรักหรือไง เห็นท่าทางสุภาพ ที่ไหนได้ โรคจิตชัด ๆ
“ฉันหยุดดิ้นแล้ว ปล่อยได้หรือยัง”
เมฆินทร์อมยิ้ม โน้มใบหน้าเข้าหาเพื่อสบตา อลินธาราตระหนก ยกมือดันแผงอกไว้
“จะทำอะไร!”
“อลินธารา ฉันอยากจูบเธอตอนนี้เลย ได้ไหม”
แม้คำถามมันอ่อนโยน แต่แววตาของเขากลับบ่งบอกถึงความรั้น เอาแต่ใจ มีใครเคยสั่งสอนบ้างไหม ว่าผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น ถึงเคยเจอผู้หญิงแบบไหนมาก็ตาม แต่ไม่ใช่แบบเธอแน่นอน
“อย่าล้อเล่นกับฉันแบบนี้ดีกว่าค่ะท่านประธานมันไม่เหมาะ” หลายครั้งแล้ว ที่เธอถูกฉวยโอกาส และไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นอีก
“เธอเคยเห็นฉันล้อเล่นเหรออลินธารา ฉันจูบเธอจริงจังทุกครั้ง”
รีบเม้มริมฝีปากทันที เพราะจดจำรสจูบนั้นได้ มันเร่าร้อน เรียกร้อง จนเกือบเผลอใจไป ต้องคงสติเอาไว้ ไม่ให้หลงไปกับความหล่อเหลา เธอไม่ได้เป็นคนเช่นนั้น ต้องเตือนสติตัวเองเสมอ
“ฉันไม่ให้ค่ะ! ไม่ว่าท่านประธานเคยจูบกับใครง่าย ๆ มากี่คน อย่านับฉันไปรวมด้วย ฉันไม่ต้องการ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำแบบนี้มันไม่เหมาะ!”
“ฉันพยายามเลื่อนสถานะให้แล้วไง แต่เธอไม่ยอมสักที” สีหน้าคนพูดเริ่มเครียด “ฉันกลัวจะทนไม่ไหว”
“ท่านประธาน!”
เขายักไหล่ แล้วโอบกอดร่างบางแนบกาย ราวกับจะกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน คนตัวเล็กอึดดิ้นรนขลุกขลักในอ้อมแขน
“ปล่อยนะ ฉันอึดอัด ถ้าคุณทำแบบนี้ฉันจะแจ้งตำรวจข้อหาคุกคามทางเพศ!”
คนฟังชะงัก ยอมปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระ แล้วยิ้มเย็น อลินธารารีบจัดเสื้อผ้า ครุ่นคิดหนัก ต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง ถ้าไม่หนีไปจากที่นี่ ก็ต้องแต่งงาน เพื่อตัดปัญหา
“อลินธารา เธอยังไม่รู้อะไรอีกมาก อีกไม่นานหรอก เธอจะต้องมานั่งอ้อนวอนต่อหน้าฉันแน่!” เขาบอก แล้วย้อนกลับไปนั่งที่ตนเอง
คนฟังนิ่งเงียบไม่โต้เถียง เพียงคิดตามคำพูด ดูเหมือนอีกฝ่ายมั่นใจน่าดู มันทำให้กังวลใจ ลางสังหรณ์บางอย่างอธิบายไม่ได้ แต่รู้สึกไม่ดี เธอกลับมาหย่อนกายลง ทำงานตามเดิม แม้ในใจยังคงสับสนไม่หาย
เสียงข้อความดัง เจ้าของเครื่องหยิบมาดูมัน แล้วพิมพ์ตอบ เธอคงไม่ได้ไปตามสัญญา ทว่าอีกฝ่ายกลับยินดีมารับกลับบ้านในช่วงเย็น แล้วไปทานอาหารด้วยกัน อลินธาราหลุบตามองแววตาอ่อนโยน สีหน้าแช่มชื่น มันทำให้คนในห้องชักสีหน้าไม่พอใจ
“คุณเลขา ช่วยเอาเอกสารที่ฝ่ายการเงินส่งมา มาให้ผมด้วย ผมต้องเซ็นต์ตอนนี้!” เขาเอ่ยปากเสียงแข็ง อลินธาราวางมือ แล้วรีบปริ๊นซ์เอกสารออกมาใส่แฟ้ม ส่งให้เจ้านาย
ระหว่างทำงาน เมฆินทร์ครุ่นคิดมากมาย มีวิธีไหนที่ทำให้เลขาสาวไม่ต้องไปพบกับแฟนหนุ่มได้บ้าง แค่คิดว่าอลินธาราไปสวีทหวานแหววกับใคร ก็ทำใจไม่ได้แล้ว มันอยากจับไอ้ผู้ชายคนนั้นหมกส้วมเสียให้รู้แล้วรู้รอดไป
ไป เขารีบพิมพ์ข้อความส่งไปหาพิกุลทองทันที
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างบางก้าวเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสาร พิกุลทองเดินไปยังโต๊ะของเลขาคนใหม่ แล้วนำมันไปวางไว้ อลินธาราชะงักเงยหน้าสบตา
“แฟ้มเอกสารโครงการวิจัยผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางตัวใหม่น่ะ พี่อยากให้เธอช่วยศึกษา พอดีขาดคน เลยจะให้เธอร่วมโครงการนี้”
สีหน้าอลินธาราตระหนกตกใจ โครงการนี้สำคัญมาก ทำไมเอามาให้เธอ อีกอย่างตนเองเป็นเลขา ถ้าเกิดไปทำงานตรงนี้ แล้วหน้าที่เลขาล่ะ ใครทำแทน
“แล้ว... งานเลขาล่ะคะ”
“พี่แค่ให้ลินไปดูงานแทนน่ะ ไม่ได้ให้เข้าไปทำวิจัยด้วย ดูเรื่องบประมาน จัดซื้อจัดจ้างทำนองนี้”
“อ๋อค่ะ” เธอพยักหน้ารับรู้ “แต่มันจะดีเหรอคะ งานนี้สำคัญมาก”
พิกุลทองยิ้มกว้าง “ไม่ต้องห่วงหรอกจ้ะ พี่อนุญาตให้ลินทำ นั่นก็หมายความว่า เบื้องบนสั่งลงมาแล้ว”
เธอรับแฟ้มมา แล้วเหลือบมองไปยังเจ้านาย เห็นนั่งทำงานไม่ได้สนใจ ดูท่าแล้วคงไม่พ้นเขาอีกแน่
“ไว้ลินจะศึกษานะคะ”
“พี่ต้องการผลสรุปอย่างน้อยก็สักสิบหน้าวันนี้ ส่งให้พี่ตอนเย็นนะ”
“ต้องการวันนี้เลยเหรอคะ!” เธอร้องถามสีหน้าตระหนก
“ใช่จ้ะ งานเร่งด่วน ถ้าได้ข้อมูลมาแล้ว พี่จะพาลินไปดูโครงการ”
“เอ่อ...” คนสวยอึกอัก เพราะนัดกับคนรักไว้แล้ว
“เป็นพรุ่งนี้ได้ไหมคะพี่พิกุล พอดีฉันมีธุระต้องทำตอนเย็น”
“ธุระสำคัญไหมลิน พี่เองก็อยากให้มันเรียบร้อย ถ้ามีคนคุมงบประมาณ งานได้เดินต่อ ถ้าลินศึกษาเรียบร้อย พี่ได้พาไปแนะนำตัวกับหัวหน้าโครงการ”
“ธุระสำคัญน่ะค่ะ พอดีแฟนลินเพิ่งเรียนจบกลับจากต่างประเทศ ลินต้องไปเจอเขาหน่อยน่ะค่ะ” หญิงสาวเลือกตอบตามตรง ทำเอาพิกุลทองหน้าเจือน เพราะเห็นสีหน้าแววตาเจ้านาย ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
- Writer
