ตอนที่ 5 เธอที่อยู่ตรงนั้น
1460 Words
“คุณต้องการอะไรเหรอคะ” อรดีถามเสียงสั่น
“เราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะครับ”
ไม่รอให้เจ้าของบ้านเชิญ ถือวิสาสะคว้าเรียนแขนเดินเข้าด้านใน เมฆินทร์กวาดตามองรอบ ๆ แล้วหย่อนกายลงบนโซฟา โดยมีเธอนั่งเคียงข้างเพราะถูกบังคับ อรดีพร้อมบุตรสาวอยู่ตรงข้าม สีหน้าเครียด อลินธาราพยายามข่มความรู้สึก ปรับสีหน้าเพราะไม่อยากให้แม่ต้องลำบาใจ
“ผมรักลิน ผมอยากแต่งงานกับลิน ผมเลยตั้งใจจะมาสู่ขอ” เขาประกาศกร้าว
อลินธาราหันขวับจ้องมอง สีหน้าตระหนก รีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่นะคะแม่! ลินไม่ได้รักเขา เราสองคนมีสถานะแค่เจ้านายลูกน้อง อีกอย่างเรารู้จักกันไม่กี่วัน จะรักกันได้ยังไง!”
“รักแรกพบไงลิน คุณไม่เข้าใจเหรอ ผมรักคุณตั้งแต่ผมได้เห็นหน้าคุณครั้งแรกแล้ว”
“พูดบ้าอะไรออกมา หยุดเลยนะคุณเมฆินทร์!”
“ทำไมถึงคิดว่าผมบ้ากันเล่า ผมพูดจากใจจริงเลยนะ หัวใจผมมีแต่คุณตั้งแต่ได้เจอหน้าครั้งแรกแล้วลิน!”
“เอ่อ... คุณเมฆินทร์คะ ถ้ายังไงลองคบหาศึกษากันก่อนดีไหม บางทีลูกสาวแม่ อาจไม่ได้เป็นอย่างที่คุณต้องการ” อรดีรีบหาทางแก้ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มกว้าง
“ผมมั่นใจครับ ว่าผมรู้สึกยังไงกับลิน”
“แต่ฉันไม่! ฉันเองก็มั่นใจว่าไม่มีวันรักคุณ!”
“ทำไมพูดแบบนั้นกันเล่า หัวใจผมเจ็บมากรู้ไหม” น้ำเสียงคนพูดอ่อนลง แสร้งงอนเพื่อเรียกร้องความสนใจ
คนมองชะงัก มือกำแน่น อยากตบหน้าสักฉาด ต้องทำยังไง ถึงหนีผู้ชายคนนี้ได้ ถ้าไม่ติดว่าต้องดูแลน้องกับแม่ เธอคงหาทางไปที่ไหนสักที่ ไม่ให้ผู้ชายคนนี้ตามเจอ
“เจ็บบ้าบออะไร ไปให้พ้นจากบ้านฉันเลยนะ!” คนสวยตวาดแว๊ด
“ยัยลิน!” คนเป็นแม่รีบปราม ส่งสายตา
อลินธาราไม่อาจทน ลุกยืนกระชากอีกฝ่ายให้ลุกตาม ผลักดันให้มายืนหน้าบ้าน ทว่าชายหนุ่มกลับไม่รู้ร้อนหนาว ยืนเอียงคอยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“คุณคิดดีแล้วเหรอจะไล่ผมไป”
“ไปให้พ้น บ้านนี้ไม่ต้อนรับคุณ”
“ใจร้ายจังนะ แต่ว่า...” เขาสาวเท้าเข้าใกล้ ทำเอาคนตัวเล็กถอยหลังจนชิดกำแพง มือยกกางกั้น กักขังเธอไว้ภายใต้อ้อมแขน “ผมน่ะ ไม่มีวันล้มเลิกอะไรง่าย ๆ หรอก เอาไว้ผมจะมาหาอีกนะ อลินธารา”
หญิงสาวยืนมองแผ่นหลัง ซึ่งกำลังเดินไปยังรถของตนเอง มองจนกระทั่งมันลับหายจากสายตา ระบายลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ไม่วายมารดาและน้องสาว ติดตามมาพร้อมดึงร่างหันไปเผชิญหน้า เห็นสีหน้าแม่แล้ว ดูท่าคงเป็นห่วงเธอน่าดู
“แม่ไม่เข้าใจเลยลิน มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่านประธานถึงบอกว่าชอบลูก”
น้ำท่วมปากไม่รู้ควรตอบเช่นไร แม้กระทั่งตนเองก็ยังไม่ทราบเจตนาของเขาเลย มารักมาชอบตอนไหน ในเมื่อเธอกับเขา ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อน
“คงเป็นการเข้าใจผิดกันน่ะค่ะแม่ เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าค่ะ”
สามคนเดินเข้าด้านใน หย่อนกายลงบนโซฟา ระหว่างนั้นแม่ปลีกตัวเขาครัว หญิงสาวครุ่นคิดหนัก เหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้ มันทำให้อึดอัด ต้องทำยังไงถึงจะหนีจากท่านประธานได้ เธอไม่มีวันยอมตกเป็นของเล่นคนรวยเด็ดขาด
ประตูห้องขังเปิดออก อาทิตย์สาวเท้าพร้อมถือกระเป๋าใบใหญ่ กวาดสายตามองรอบ ๆ ก่อนสายตาหยุดลงที่หญิงสาวสามคน กำลังเดินเข้ามาหา เขาก้มลงกราบแทบเท้ามารดา ด้วยความรู้สึกผิด อรดีลูบศีรษะบุตรชายสีหน้าอ่อนโยน
“กลับตัวกลับใจนะลูก”
“ครับแม่”
เขาลุกยืนมองดูน้องสาวทั้งสอง ติดคุกมาห้าปีแล้ว ดูเหมือนน้อง ๆ โตเป็นสาวสวยกันหมด ถ้าตอนนั้นเขาไม่เล่นพนันจนเกิดปัญหาทำร้ายเจ้าหนี้จนบาดเจ็บสาหัส ก็คงได้อยู่พร้อมหน้าครอบครัว
“กลับไปกินข้าวกันเถอะพี่อาทิตย์ แม่ทำกับข้าวไว้เยอะเลย” อลินธาราบอกพี่ชาย
“ได้สิ”
กลับมาถึงบ้านล้อมวงกินข้าว พอจบมื้อแยกย้ายกัน อาทิตย์เอนกายลงนอนบนโซฟาตรงระเบียง ทอดสายตามองวิวแม่น้ำสายเล็ก ที่ติดกับตัวบ้าน เสียงมือถือดัง ล้วงกระเป๋าหยิบมันออกมา แล้วกดรับสายสีหน้ายินดี
“ว่าไงพฤกษ์”
“พี่ออกจากคุณแล้วเหรอ”
“ใช่!”
“มากินเหล้าเลี้ยงฉลองกันหน่อยไหม โคตรคิดถึงพี่เลย พวกน้อง ๆ มันก็บ่นถึงพี่กัน”
“ฉันเพิ่งกลับถึงบ้านเอง จะให้ออกไปเลยหรือไง ขอเวลาอยู่กับครอบครัวก่อนสิ”
“โถ่พี่! มากินเลี้ยงกับพวกผม พอจบก็กลับบ้านไปก็ได้ พี่ออกมาตั้งใจอยู่บ้านช่วยแม่ทำงานอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ มากินเหล้ากับพวกผมไม่กี่ชั่วโมงเอง”
อาทิตย์ชั่งใจ “เออ! ก็ได้”
เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าตามเดิม เดินออกมาถึงห้องนั่งเล่น เห็นน้องสาวกำลังเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อทำงานส่งอาจารย์ อมลวรรณมองพี่ชาย เห็นท่าทางเหมือนกำลังจะออกไปไหน
“พี่อาทิตย์จะไปไหนเหรอ นี่สองทุ่มแล้วนะ” เพิ่งออกจากคุกแท้ ๆ อยู่บ้านไม่ถึงวัน จะออกไปอีกแล้วงั้นเหรอ จะก่อเรื่องอะไรไหมเนี่ย
“พี่จะแวะไปหาเพื่อนหน่อย บอกแม่ด้วยนะ”
“พี่อย่าไปเลย พี่เพิ่งกลับมาถึง ไม่อยู่คุยกับแม่อีกหน่อยเหรอ แม่กำลังอาบน้ำบอกว่าจะมาคุยกับพี่อยู่”
“พี่ไปแป๊บเดียว เดี๋ยวก็กลับแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” พูดจบแล้วรีบออกจากบ้านไปทันที อมลวรรณยกมือค้าง สีหน้ากังวล พี่ชายคงไม่ก่อเรื่องให้ที่บ้านลำบากอีกหรอกนะ
ถึงสถานที่นัดหมาย อาทิตย์หย่อนกายลงข้างเพื่อน พฤกษ์รีบรินเหล้าให้ น้อง ๆ ในกลุ่มมาชนแก้วด้วย ไม่นานนักหญิงสาวหน้าตาสะสวยเรียงรายกันเข้ามา
“พี่ออกมาคิดจะทำงานอะไรหรือเปล่า”
อาทิตย์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “ก็ว่าจะไปสมัครงานขับรถส่งอาหารพวกนี้น่ะ”
“รายได้น้อยนะพี่ แถมเหนื่อยอีก มาทำงานกับพวกผมดีกว่าไหม”
ชายหนุ่มชะงัก “งานอะไร”
“มาเป็นการ์ดที่ผับไงพี่ ผับนี้พวกผมช่วยเจ้านายดูแลอยู่ พี่มาเป็นการ์ด ผมให้เดือนสองหมื่น เป็นไงพี่สนใจไหม”
“แค่การ์ดเหรอ ต้องทำอะไรมากกว่านี้ไหม”
“แค่การ์ดพี่ ส่วนเรื่องเด็ก ๆ ในร้าน ถ้าเกิดมีแขกต้องการ พี่ก็แค่ไปบอก เดี๋ยวพวกน้อง ๆ ตัดสินใจเองว่าจะรับหรือไม่รับ” พฤกษ์อธิบาย
เขาคิดหนัก เพราะไม่อยากทำให้แม่ต้องเสียใจอีก โดนคดีคราวที่แล้ว ก็เสียเงินไปหลายบาท ทำเอาทางบ้านเดือดร้อนกันหมด ถ้าตอนนั้นเขาคิดสักนิด ยับยั้งชั่งใจสักหน่อย คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
“ก็ได้” เขาอยากได้เงิน เพื่อช่วยเหลือครอบครัว งานนี้ไม่ได้ผิดกฎหมาย
“พี่พร้อมมาเริ่มงานกับผมเมื่อไหร่ ก็บอกได้เลยนะ”
“ตกลง”
ร่างสูงใหญ่เปิดประตูลงจากรถ โดยมีพฤกษ์คอยประคองด้วยความเป็นห่วง กดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานนักหญิงสาวในชุดนอนลายการ์ตูนเดินลงมาจากชั้นบน พร้อมกับน้องสาวและแม่ พฤกษ์ยิ้มแห้ง แล้วส่งคนเมา เธอรับพี่ชายกับน้อง แล้วพามานอนที่โซฟาในห้องนั่นเล่น อรดีส่ายหน้าแววตาหม่น ไม่คิดว่าออกจากคุกวันแรก ลูกก็ไปเมากับเพื่อนอีกแล้ว
“ไปนอนเถอะค่ะแม่ ปล่อยให้พี่พฤกษ์นอนตรงนี้แหละ” อลินธาราบอกมารดา
“แบบนี้ยุ่งไม่กัดแย่เหรอ”
“ให้กันไปเถอะค่ะแม่ กินเหล้าแบบนี้ ถ้าเมาไม่รู้เรื่องไปมีเรื่องมาอีกจะทำไง!” อมลวรรณบ่นอุบ
ทว่าคนเป็นแม่ ยังคงทอดมองด้วยความห่วงใย
“แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวลินจุดยากันยุงไว้ให้พี่ก่อนขึ้นนอนค่ะ”
“งั้นแม่กันมลไปนอนก่อนนะลูก”
“ค่ะแม่”
มองดูมารดากับน้องสาวขึ้นนอนแล้ว เธอกอดอกมองพี่แล้วระบายลมหายใจ หยิบยากันยุงมาจุดไว้ให้ ในใจภาวนาให้พี่คิด ไม่กลับไปในคุกอีก เธอสงสารแม่ ไม่อยากเห็นแม่ต้องร้องไห้ เสียเงินทองไปกับการวิ่งเต้นช่วยพี่อีก
- Writer
