ตอนที่ 6 เธอที่อยู่ตรงนั้น
1130 Words
ร่างสูงสาวเท้าเข้าสู่ไนต์คลับ หย่อนกายลงบนโซฟาในห้องวีไอพี ลูกน้องก้าวเข้ามาแล้วยืนตรงหน้า เมฆินทร์ล้วงประเป๋าหยิบบุหรี่ออกมาจุดแล้วสูดควันเข้าปอด ก่อนปล่อยมันออก จนเกิดควันสีเทา
“เรียบร้อยดีไหม” เขาเอ่ยถาม
“เรียบร้อยดีครับ วันนี้อาทิตย์จะมาเริ่มงาน”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากสีหน้าเจ้าเล่ห์ เอนกายพิงพนักโซฟา แล้วอัดควันเข้าปอดอีกครั้ง
“หาทางชวนไปเล่นหน่อยสิ ที่นี่มีของดี เราต้องต้อนรับน้องใหม่สักหน่อย”
“ได้ครับคุณเมฆินทร์” พฤกษ์รีบรับคำ
“ไปได้แล้ว”
“ครับ”
อาทิตย์มาถึงที่ทำงาน พฤกษ์รีบต้อนรับด้วยการพาไปใส่ชุดป้องกัน แล้วเดินสำรวจดูแลความเรียบร้อยภายใน ทุกอย่างเป็นปกติ สองคนมานั่งพักผ่อนตรงบาร์ แล้วสั่งเครื่องดื่ม ที่ทางร้านมีบริการให้พนักงานฟรีวันละสองแก้ว
“พี่อาทิตย์ ผมมีของดี พี่สนใจไหม”
บาร์เทนเดอร์เสริฟ์น้ำให้ อาทิตย์รับแล้วจิบมัน ก่อนวางลง มองเพื่อนรุ่นน้อง
“ของดีอะไร”
“ก็ของที่พี่ชอบ เคยมือพี่ไง ที่นี่เปิดอยู่ด้านหลัง สนใจไหม” อาทิตย์ยิ้มกว้างสีหน้าเชิญชวน
เขารีบโบกมือ ไม่อยากทำให้แม่กับน้องเดือดร้อน ที่มาก็เพราะอยากหาเงิน
“ทำไมล่ะพี่ ที่นี่เล่นง่าย ผมยังเคยได้เป็นแสนเลยนะ พี่ไม่สนใจเหรอ”
แววตาอาทิตย์ไหววูบ คันไม้คันมือ แต่พอนึกถึงสีหน้าแม่ ตอนไปเยี่ยมในคุก ทำเอาไม่กล้าทำผิดอีก เขาไม่อยากให้แม่เสียใจ
“ไม่ดีกว่า พี่ไม่อยากให้แม่ลำบาก ติดคุณเพิ่งออกมา ไม่อยากกลับเข้าไปอีก”
พฤกษ์โอบไหล่ ดวงตากรอกไปมา เพื่อหาทางให้อาทิตย์ทำอย่างที่ต้องการ
“เอาแบบนี้ดีกว่า วันนี้ผมจะไปเล่น พี่ไปเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม”
สีหน้าคนฟังหนักใจ กระนั้นแล้วพฤกษ์ก็มีบุญคุณที่ฝากงานให้ทำ
“ก็ได้ พี่จะไปเป็นเพื่อน แต่พี่ไม่เล่นนะ”
“ได้ ๆ ไม่เล่นก็ไม่เป็นไร”
หมดเวลางาน พฤกษ์รีบพารุ่นพี่ไปยังคาสิโน่ ที่ตั้งอยู่ด้านหลัง มันค่อนข้างใหญ่ ผู้คนมากมายทีเดียว มีสาวสวยของแจกไพ่ บริกรเดินเสริฟ์น้ำกันขวักไขว่ พฤกษ์หย่อนกายลงบนเก้าอี้ ซึ่งกำลังเล่นไฮโลกันอยู่ในตอนนี้ เขาส่งสายตาให้กับคนทำหน้าที่เขย่า
“ผมลงสูง”
ลูกเต๋าถูกเขย่าในกระบอก
“สูง!”
พฤกษ์หันมาแล้วยิ้มกว้าง ทำให้อาทิตย์หัวใจสั่นไหว รู้สึกอยากลงเล่นด้วย แต่จำต้องอดทนเอาไว้ พฤกษ์ยังคงเล่นต่อเนื่อง และแทบทุกครั้งที่เขาสามารถคว้าเงินได้มากมาย รอบสุดท้ายเขาได้เงินรวมแล้วเกือบสามแสน นั่นทำให้อาทิตย์ไม่อาจอดรนทนต่อไปได้
“พี่ขอลองเล่นสักสองสามตาแล้วกัน ไม่น่าจะเป็นอะไร!”
“ก็เอาสิพี่ โถ่ น่าจะเล่นตั้งนานแล้ว ผมบอกแล้วว่าเล่นง่าย ที่นี่ไม่มีโกง”
อาทิตย์เลยเล่นด้วย สุดท้ายจบที่ตนเองได้เงินมาสองแสน ส่วนพฤกษ์ได้เงินรวมห้าแสน สองคนเดินออกมาด้านนอกสีหน้าแช่มชื่น อาทิตย์ตบไหล่เพื่อนรุ่นน้อง
“ขอบใจมากที่พามาเปิดหูเปิดตาวันนี้”
“ไม่ต้องขอบใจหรอกพี่ ผมนับถือพี่ เวลามีอะไรดี ๆ ก็ต้องแบ่งปันกันจริงไหม”
อาทิตย์กลับมาถึงบ้านเกือบเก้าโมงเช้า ในมือหอบหิ้วของกิน ของใช้มาด้วย มาถึงห้องนั่งเล่น เห็นมารดากำลังเดินมาหาสีหน้ากังวล ชายหนุ่มวางข้าวของไว้บนโต๊ะ แล้วยิ้มแห้ง
“ทำไมกลับมาเอาป่านนี้ ทำงานเลิกแค่ตีสองไม่ใช่หรือไง” คนเป็นแม่ถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย เกรงรู้จะไปทำอะไรไม่ดี
“พอดีผมดื่มกับเพื่อน ไม่ได้เจอกันนานก็เลยคุยกันยาวเลยน่ะครับแม่”
อรดีมองดูของบนโต๊ะสีหน้าสับสน ลูกไม่น่ามีเงินใช้จ่าย เพราะเพิ่งออกจากคุกมา แล้วเอาเงินที่ไหนมาซื้อของมากมายขนาดนี้
“แล้วมีเงินเหรออาท ถึงได้ซื้อของมาเยอะแบบนี้”
อาทิตย์ชะงัก “อ๋อ พอดีผมเบิกเงินมาก่อนน่ะแม่ ที่ทำงานเขาให้เบิก”
“ถ้าเบิกมาก่อนก็ไม่ต้องรีบใช้หรอก เอาไว้ใช้ทำงาน ไม่ต้องซื้ออะไรเข้าบ้านหรอก เพิ่งได้งานทำ ต้องมีเงินติดตัวเอาไว้กินใช้”
“ครับแม่ แม่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมขอไปอาบน้ำนอนก่อนนะครับ ตอนเย็นต้องไปทำงานอีก” อาทิตย์รีบเดินหนี เพราะไม่อยากอยู่ตอบคำถามแม่อีก
อลินธารามองประตูหลายครั้ง ใจหวาดหวั่นเฝ้าดูว่าประธานจะเข้าห้องมาเมื่อไหร่ ทุกวันนี้อยู่แบบอกสั่นขวัญแขวน เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาเลย ครั้นจะลาออกแล้วไปทำงานที่อื่น ก็เกรงว่าคงถูกตาม ได้ออกอีกแน่ ดูเหมือนผู้ชายอย่างเมฆินทร์เป็นโรคจิต น่ากลัวที่สุด มันทำให้ขนลุกทุกครั้งที่เจอหน้า
แอด..
ประตูเปิด ร่างบางนั่งเกร็งในทันที ร่างสูงก้าวเข้ามาแล้วยิ้มกว้าง สาวเท้าเข้าหาเลขาสาวทันที อลินธาราตระหนกรีบลุกยืน ยิ่งเขาก้าวเข้าใกล้ เธอยิ่งถอยหลังสีหน้าตื่นกลัว
“ท่านประธานอย่าเข้ามานะคะ!” หญิงสาวร้องห้าม
เขาไม่ฟังผลักดันจนคนสวยติดกำแพง ใช้มือคร่อมทับไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างที่ว่างลูบไล้ใบหน้าแล้วเชยคางมนขึ้นมา ก่อนโน้มใบหน้าเข้าหา เธอเบือนหน้าหนี ปัดมืออีกฝ่ายออก
“ฉันเป็นพนักงานคุณ ไม่ใช่ผู้หญิงตามผับบาร์ อย่าทำทุเรศได้ไหมคะเจ้านาย!” เธอตอกกลับ ข่มกลั้นความไม่พอใจเอาไว้
“ทำไมล่ะ ฉันบอกแล้วว่าฉันรักเธอ อยากแต่งงานกับเธอ ที่ฉันทำแบบนี้มันแปลกตรงไหนกัน!”
“มันแปลกตรงที่ฉันไม่ยินยอมพร้อมใจ!”
เมฆินทร์แสร้งยกมือทาบอก “พูดแบบนี้ ฉันเจ็บปวดมากนะอลินธารา”
“ไปหาคนอื่นได้ไหมคะ อย่างคุณหาได้ง่าย แทบจะพลิกฝ่ามือ!”
“แต่ฉันไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบนี่ ฉันจะไปหาผู้หญิงคนอื่นทำไม!”
“ฉันเองก็ไม่รักไม่ชอบคุณ เพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกับฉัน ระหว่างเราควรคงสถานะไว้แค่เจ้านายกับลูกน้องก็พอ!”
ชายหนุ่มยกยิ้ม แล้วโน้มใบหน้าใกล้ใบหู “ฉันเชื่อว่าสักวัน เธอจะมาอ้อนวอนให้ฉันช่วย”
มือยกผลักอกกว้าง “ไม่มีวัน! ต่อให้ฉันจนกว่าคุณ ฉันก็ไม่มีวันยอมลดศักดิ์ศรีตัวเอง เพื่อเงินหรอก!”
- Writer
