ตอนที่ 7 เธอที่อยู่ตรงนั้น
1361 Words
“ไม่เป็นไรฉันรอเธอได้เสมอ”
ยิ่งเห็นสีหน้าไม่รู้ร้อนหนาว ยิ่งทำให้อลินธาราร้อนรน จะมาไม้ไหนกันแน่ เหมือนลางสังหรณ์บางอย่างกำลังเตือน ราวกับว่าอีกไม่นานจะเกิดพายุใหญ่
“ไม่ต้องรอฉันหรอกค่ะ ฉันจะแต่งงานกับคนที่ฉันรักเท่านั้น!”
“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าผู้ชายคนนั้น จะรักเธอมากกว่าฉัน เขาสู้ฉันไม่ได้หรอกอลินธารา เชื่อสิ”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้วค่ะ อีกหนึ่งชั่วโมง คุณต้องเข้าประชุมแผนงานใหม่” อลินธาราเลือกตัดบท
“ก็ได้ เอาไว้เย็นนี้เราไปทานข้าวด้วยกันดีไหม”
เธอเลือกไม่ตอบ ไม่อยากปะทะคารม ไม่คิดว่าท่านประธาน ที่ภายนอกดูสุขุม ท่าทางเยือกเย็น จะเป็นคนเช่นนี้ มันบ้าชัด ๆ ไม่อยากเชื่อเลย เขากำลังเล่นตลกอะไรกับเธอกันแน่
“เรารีบทำงานกันดีกว่าค่ะ อย่าให้ผู้ถือหุ้นรอนาน” เธอเลือกตัดบท แล้วผลักเขาออก เมฆินทร์ยอมแต่โดยดีกลับมานั่งที่ตนเอง แล้วเริ่มทำงาน
จบการประชุม อลินธาราดูเวลาใกล้เลิกงานแล้ว กลับมายังโต๊ะ เพื่อจัดเก็บเอกสาร แล้วสะพายกระเป๋าเพื่อเดินทางกลับบ้าน จังหวะนั้นเมฆินทร์เข้าห้องมาพอดี ร่างสูงยืนนิ่งทอดสายตามอง
“จะกลับบ้านแล้วเหรอ ไปทานข้าวด้วยกันไหม”
“ไม่ค่ะ”
“ให้ฉันไปส่งไหม”
“ไม่ต้องค่ะ!” เธอรีบปฏิเสธทันที
เขาไม่รอช้า สาวเท้าเข้าหาอย่างรวดเร็ว คว้าข้อมือหญิงสาวเอาไว้ แล้วยิ้มกว้าง
“ผมไปส่งดีกว่า”
“ไม่ ปล่อยฉันนะท่านประธาน!” หญิงสาวร้องค้าน ขืนตัวเอง
“จะไปด้วยกันดี ๆ หรือให้อุ้ม เลือกเอา!”
“อย่ามาบังคับฉัน!”
ร่างบางถูกรั้งเข้าหา กอดรัดไว้แน่น อลินธาราดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขน พยายามผลักดันแผงอีก สีหน้าตื่นตระหนก
“อย่าทำแบบนี้เลย ทางที่ดีเธอยอมรับฉันดีกว่านะอลินธารา ฉันมีเงิน มีอำนาจเธออยากได้อะไร ขอแค่บอกฉันเท่านั้น ฉันยินดีให้”
“ไม่! ฉันไม่ต้องการ ฉันบอกคุณแล้วไงว่าฉันมีคนรักอยู่แล้ว!”
อ้อมกอดยิ่งรัดแน่นขึ้น เขาสูดเรือนผมนุ่มเต็มปอด ทำเอาหญิงสาวสั่นสะท้าน ไม่คาดคิดว่าท่านประธานที่เคยได้ยิน ว่าเขาเย็นชาไร้หัวใจ จะกลับกลายเป็นคนบ้าคลั่งเช่นนี้
“ปล่อยฉันนะ! คุณมันบ้า!”
“ฉันอยากกินเธอเสียตอนนี้เลยอลินธารา ถ้าไม่ติดว่าเธอจะโกรธฉัน!”
พอได้ยิน หญิงสาวยิ่งดิ้นรน อีกฝ่ายน่ากลัวเกินไป เขาทำเหมือนเธอเป็นสมบัติแสนสำคัญ เราสองคนไม่เคยคบหา พบหน้ากันก็ไม่นาน อะไรที่ทำให้ท่านประธานหลงในตัวเธอกัน
“ท่านประธานปล่อยฉันเถอะ ฉันขอร้องล่ะค่ะ”
“ได้.. ฉันจะปล่อย ถ้าเธอยอมให้ฉันจูบ”
“อะไรนะ!”
“ว่าไงล่ะ หนึ่งจูบแลกกับการที่ฉันปล่อยเธอ”
“บ้าไปแล้วหรือไง!”
“ไม่อย่างนั้น ฉันจะกอดเธอไว้แบบนี้นี่แหละ”
ควรทำยังไง เธอไม่อยากให้มันเลยเถิดไปมากกว่านี้ อีกไม่นานภูเดชก็จะกลับมาแล้ว เราสัญญาไว้ว่าจะแต่งงานกัน ต่อให้เขาไม่ใช้คนร่ำรวย ทว่าภูเดชกลับอบอุ่น และคอยห่วงใยเธอเสมอมา
“ก็ได้ค่ะ ฉันยอมแล้ว” เธอแสร้งบอก
เมฆินทร์ค่อย ๆ คลายอ้อมกอด เป็นจังหวะที่อีกคนเล็งเอาไว้ก่อนแล้ว อาศัยช่วงนั้นสะบัดกายหนี แล้วคว้ากระเป๋า ตั้งใจกระโจนไปหน้าประตู แต่เรียวแขนกลับถูกคว้า ตวัดร่างงามกลับมาในอ้อมแขนอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มไม่รอให้อนุญาต ประกบริมฝีปากทันที
“อื้อ!” อลินธาราร้องประท้วง มือผลักไสไม่หยุด
เขาผลักดันร่างงามนอนลงบนโต๊ะ รวบมือสองข้างไว้เหนือศีรษะ มืออีกข้างลูบไล้ไปทั่วร่างงาม ลิ้นร้อนตวัดควานหาความหวาน คนสวยไม่ยอมเปิดปาก เขาเลยบีบคางมนจนเผยอ ยามนี้เมฆินทร์ได้ลิ้มรสความหวานอย่างเต็มที่ เธอไร้แรงต่อต้าน ทำได้เพียงดิ้นรนสุดกำลังเท่านั้น คนสวยหอบหายใจสะท้าน จนกระทั่งเขายอมถอนริมฝีปาก
อลินธาราชันกายนั่ง ใช้มือเช็ดริมฝีปาก จ้องมองอีกฝ่ายแววตาแข็งกร้าว ง้างฝ่ามือหมายฟาด แต่เขากลับยิ้มกว้าง ยื่นหน้าให้ราวกับต้องการท้าทาย
“ตบผมเลยสิ ผมพร้อม ตบแล้วผมได้ทำอย่างอื่นต่อ เอาเลยสิ!”
“ฉันไม่คิดเลยว่า คุณจะเป็นแบบนี้!” เสียงหวานเริ่มสั่น ถูกเอาเปรียบหลายครั้ง จนเธอไม่รู้ควรทำเช่นไร หรือออกจากงานไปทำที่อื่นดี
เมื่อเห็นสีหน้าแววตา เมฆินทร์ตระหนกตกใจ เลยคว้าร่างบางมากอดไว้แนบกาย
“อีกหน่อยเราแต่งงานกัน เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ”
เธอผลักเขาออก “ใครจะแต่งงานกับคุณ คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไงกัน!”
“ผมไม่ได้บ้า ผมบอกแล้วไงว่าจะแต่งกับคุณ ไม่เชื่อผมเหรอ ให้ผมไปสู่ขอเลยไหม”
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันขอร้องล่ะท่านประธาน อย่าทำให้ฉันหมดความนับถือในตัวคุณไปมากกว่านี้เลย!” หญิงสาวตัดบท แล้วสะพายกระเป๋า เดินออกจากห้องไป
เมฆินทร์กอดอก นั่งบนโต๊ะทำงานครุ่นคิดหนัก ก่อนหยิบมือถือออก
“อลันเรื่องที่ให้ไปจัดการ ได้เรื่องไหม”
“ครับท่านประธาน ผมคิดว่าอีกไม่กี่วันน่าจะมีปัญหา”
“ดี! จัดการให้เรียบร้อยล่ะ” เขาวางสายจากลูกน้อง อยากจะรู้นักว่าเธอจะทำยังไง
อาทิตย์สวมชุดแจ็กเก็ตหนัง กางเกงยีนส์สีซีด รองเท้าคอมแบท สะพายกระเป๋า แล้วเดินออกมาจากบ้าน จังหวะนั้นอลินธารากำลังสาวเท้า เธอมองพี่ชาย แววตากังวล ไม่อยากให้พี่ทำงานกลางคืนเลย เป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยตามบริษัทยังดีเสียกว่า ทำงานแบบนี้มันเสี่ยง ถ้าเกิดว่ามีเรื่องกับคนอื่น จะกลายเป็นคดีความ เกิดปัญหาเอาได้
“กำลังจะไปทำงานเหรอพี่” เธอเอ่ยถาม
“ใช่ วันนี้จะซื้อของอร่อยมาฝาก”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เก็บเงินไว้ใช้เถอะ แม่กับน้องลินดูแลได้” หญิงสาวยิ้มกว้าง อยากให้พี่ชายสบายใจ
มือเอื้อมตบไหล่น้องสาวแผ่วเบา แล้วยิ้มอ่อนโยน
“พี่อยากช่วย ตอนพี่มีเรื่อง แม่กับลินก็วิ่งเต้นเสียเงินกันไปเยอะ พี่อยากหามาใช้คืน”
เธอยกมือโบก “พี่ไม่ต้องรีบ ลินมีเงินแล้ว ได้ที่ทำงานดี พี่ก็รู้นี่”
“ใช่พี่รู้ แต่พี่ก็ยังอยากรับผิดชอบอยู่ดี”
อลินธาราระบายลมหายใจ “ถ้าพี่อยากช่วยก็ได้ ค่อยเป็นค่อยไปก็แล้วกัน ไม่ต้องรีบหาเงินหรอกนะ มีก็ค่อยให้”
“ได้”
“พี่ไปทำงานเถอะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยล่ะ”
“จ้ะ พี่ไปนะ”
“ค่ะพี่อาทิตย์”
ถึงที่ทำงาน พฤกษ์ตรงเข้ามาทักทายในทันที พร้อมพาพนักงานใหม่ไปยังห้องวีไอพี เพื่อช่วยดูแลแขก ที่กำลังมาสังสรรค์และคุยธุรกิจไปด้วย อาทิตย์ยืนประจำที่ โดยมีพฤกษ์อยู่เป็นเพื่อนหน้าประตูห้อง
“คืนนี้เราจะไปกันอีกไหม” อาทิตย์ถาม ตอนนี้อยากทำเงินให้ได้เยอะ ๆ ถ้าคืนแม่กับน้องได้หมด ก็คงดี
“พี่อยากไปเหรอ”
“ก็.. อยากอยู่นะ”
“แล้วแต่พี่เลย ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว”
“ถ้างั้นคืนนี้พาพี่ไปหน่อยก็แล้วกัน”
“ได้เลย”
เวลาล่วงเลยเกือบตีสอง ในห้องพากันออกมา ท่าทางเมามายจนแทบยืนไม่อยู่ อาทิตย์และพฤกษ์คอยพยุงแขกไปส่งที่รถกันทีละคน เมฆินทร์เหลือบมอง แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา หยิบแบงค์พันให้ปึกหนึ่ง อาทิตย์ชะงักจ้องมองสีหน้ายินดี
“ให้ผมเหรอครับ!” เขาถามเสียงสั่น
“ให้นายน่ะสิ ที่นี่มีคนอื่นหรือไง!”
เขารีบรับมา ก้มหัว “ขอบคุณมากครับท่าน!”
- Writer
