ตอนที่ 2 เธอที่อยู่ตรงนั้น
1283 Words
เช้าวันรุ่ง อลินธาราแต่งตัว แล้วสาวเท้าออกนอกบ้าน ไม่วายยกมือไหว้ขอโชคจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพราะทำงานในวันแรก มาถึงลิฟท์กดชั้นที่ต้องการ สาวเท้าหยุดยืนหน้าพิกุลทอง หัวหน้าฝ่ายบุคคลเห็นดังนั้น เลยพาพนักงานใหม่ไปยังโต๊ะทำงาน ห้องประธานเปิดออก อลินธารานิ่งงันเหมือนร่างกายถูกสาป ทว่ายังคงก้าวตามแม้มีคำถามมากมายในหัว พิกุลทองหยุดยืนตรงโต๊ะสีขาว ซึ่งอยู่ริมหน้าต่างฝั่งซ้ายมือ
“ฉันต้องทำงานที่โต๊ะนี้เหรอคะ” อลินธาราถามราวกับละเมอ
“ใช่แล้วค่ะ”
“นี่ฉันทำตำแหน่งอะไรกันแน่คะ!”
“เลขาท่านประธานไงคะ” พิกุลทองตอบ
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง สบตาคนตอบคำถาม สีหน้าซีดเผือดในทันใด เพราะตนเองไม่มีความสามารถขนาดนั้นหรอก จะไปทำงานเป็นเลขาท่านประธานบริษัทใหญ่อย่างเคจีได้ยังไง
“เข้าใจผิดหรือเปล่าคะ ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะตำแหน่งนี้!” เธอร้องบอกเสียงสั่น
“ไม่ได้เข้าใจผิดนี่คะ สัญญาที่คุณเซ็นต์เมื่อวานก็ระบุอยู่” พิกุลทองอธิบาย
พอได้ยินคำนี้ ยิ่งทำเอาอกสั่นขวัญแขวน เพราะตนเองได้ทำพลาดไป กระนั้นแล้ว ต่อให้รู้ความจริง ก็ยังอยากทำงานที่นี่อยู่ดี
“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี” อลินธาราตอบรับเสียงอ่อย
“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวนะคะ อีกสักครู่ ท่านประธานจะเข้ามา”
พิกุลทองออกจากห้อง อลินธารายืนนิ่งเหมือนถูกสาป ไม่กล้าแม้แต่สำรวจภายใน ทำได้เพียงแค่กวาดสายตามองอย่างระแวดระวัง ได้ยินเสียงฝีเท้า ยิ่งทำเอาร่างกายเย็นเฉียบ ด้วยกังวลตนทำได้ไหม งานเลขาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เสียงประตูเปิดออก เธอรีบลุกพรวดสีหน้าตื่นตระหนก ดวงตาจดจ้องไปยังร่างสูงใหญ่ ซึ่งกำลังก้าวเข้ามาภายใน โดยมีผู้ติดตามอยู่เบื้องหลัง หญิงสาวเหมือนต้องมนต์ร่างกายนิ่งค้าง ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
นี่มันอะไรกัน!
“ไง! เจอกันอีกแล้วนะ” เมฆินทร์ทักทาย แล้วหย่อนกายลงบนเก้าอี้หนังสีน้ำตาล หมุนมันไปทางเลขาคนใหม่ “โต๊ะทำงานที่จัดให้ ชอบไหมอลินธารา”
คนถูกถามเม้มริมฝีปาก กัดฟันกรอด พยายามข่มอารมณ์ เขาคือประธานบริษัทเคจี เธอไม่มีอะไรไปต่อกรแม้แต่น้อย
“คือ... สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะ” เขาเอ่ยปาก ลุกยืนแล้วก้าวเข้าหา หญิงสาวตระหนกถอยหลังกรูด
“คุณไม่ต้องเข้ามาใกล้ก็ได้ค่ะ!”
ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ทำตาม รุกไล่จนแผ่นหลังชิดกำแพง มือทาบทับผนังห้อง กักขังเธอไว้ใต้วงแขน อลันระบายลมหายใจ แล้วรีบหลบออกจากห้องทันที ปล่อยให้เจ้านายทำตามปรารถนา มือบางยกดันแผงอก แววตาไหววูบ
“คุณจะทำอะไร ที่นี่มันห้องทำงานนะคะ!”
“แล้วคิดว่าผมจะทำอะไร?”
“ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณจะทำอะไร แต่ที่ทำอยู่ตอนนี้มันไม่ควร!”
มือข้างหนึ่งจับปลายคางมนแล้วยกขึ้น สบตาอย่างแน่วแน่ ริมฝีปากอมชมพูเม้มแน่น มันทำให้นึกถึงเรื่องในรถ เธออยากหนีไปเสียตอนนี้
“ที่นี่เป็นของผม ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้!”
“แต่ฉันไม่ใช่ของคุณ! ออกไปเลยนะ!” เธอผลักดันเขาสุดแรง แต่อีกฝ่ายกลับไม่ขยับ
เมฆินทร์ยกยิ้ม สีหน้าเจ้าเล่ห์
“ปากคุณนี่ น่าจูบชะมัด!”
คนฟังดวงตาเบิกกว้าง “อย่านะ!” พยายามส่ายหน้าหนีให้พ้นจากมือ
“อื้อ!” ริมฝีปากถูกครอบครอง มือยกผลักดัน ดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้น
แต่คนกระทำ กลับใช้ท่อนขาแทรกเข้ามา เพื่อกักกันไม่ให้เธอดิ้นรนได้อีก ลิ้นร้อนตวัดควานหาความหวาน ลมหายใจเริ่มติดขัด อลินธาราผลักดันไม่หยุดหย่อน จนคนจูบเริ่มรำคาญ คว้าข้อมือไว้เหนือศีรษะ พันธนาการไม่ให้ขยับได้อีก มือว่างอีกข้างลูบไล้ตามเอวบางเลื่อนลงไปยังใต้กระโปรง ลูบไล้ต้นขาขาวเนียน น้ำตาคนโดนกระทำเริ่มเอ่อคลอ เพราะไร้หนทางสู้
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู ทำให้ชายหนุ่มชะงัก ยอมผละห่าง คนสวยจัดเสื้อผ้าเช่นเดียวกับเขา ยืนตัวตรงปรับสีหน้า แม้หัวใจยังคงเต้นแรงอยู่
“เข้ามาได้” เขาส่งเสียง
ประตูเปิดออก ร่างสมส่วนก้าวเข้ามา ดุจดาวขมวดคิ้วมองไปยังหญิงสาวอีกคนในห้อง แล้วเลยไปยังประธานบริษัท ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ ประธานเมฆินทร์ไม่เคยให้ใครเข้ามาทำงานร่วมห้อง แล้วผู้หญิงคนนี้คือใคร
“มีเอกสารมาให้คุณเซ็นต์ค่ะ” เธอบอก แล้ววางแฟ้มไว้บนโต๊ะ
เมฆินทร์หย่อนกายลงบนเก้าอี้ แล้วเปิดแฟ้มเซ็นต์ ก่อนยื่นมันคืนให้ ดุจดาวยังคงจับจ้องหญิงสาวอีกคน ซึ่งกำลังเปิดคอมพิวเตอร์อยู่
“ไม่คิดว่าคุณจะให้คนอื่นมาทำงานในห้องนี้เลยนะคะ”
เขาเหลือบมอง “แล้วทำไม ผมจะให้เข้ามาทำงานในห้องนี้ไม่ได้”
เธอยักไหล่ “ก็มันแปลกนี่คะ ปกติคุณไม่ขอบให้ใครมาวุ่นวาย”
“เผอิญว่าอลินธาราไม่วุ่นวายกับผมเหมือนผู้หญิงคนอื่น มีแต่ผมนี่แหละที่อยากวุ่นวายกับเธอ!” เขาตอบตรง ทำเอาคนฟังชักสีหน้า
“ว่าไงนะคะ!”
“ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปได้ ผมจะทำงานต่อ”
สายตาตวัดมองไปยังเลขา แววตาวาวโรจน์ แบบนี้มันไม่ปกติ เมฆินทร์ไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหน หรือให้อภิสิทธิ์มากกว่าคนอื่นมาก่อน แต่เลขาคนนี้ มันไม่ใช่เลย ท่าทางสองคน ตอนที่ตนเข้ามาในห้อง มันแปลก เธอเดินเข้าใกล้ประธาน แล้วจัดปกคอเสื้อสูท ก่อนโน้มใบหน้าเข้าใกล้
“ถ้าอยากได้เลขา ให้ฉันเป็นให้ดีกว่าไหมเมฆ เมฆก็รู้ว่าดาวทำได้ทุกอย่าง”
เมฆินทร์ปัดมือออก สีหน้าติดรำคาญ
“ออกไปได้แล้ว อย่าให้ต้องพูดซ้ำสอง!”
คนถูกไล่ชักสีหน้าไม่พอใจ สาวเท้าไปยังหน้าประตู ไม่วายหันกลับมามอง ก่อนออก อลินธารากัดริมฝีปาก มือบางกำแน่น ไม่อยากเจอสถานการณ์แบบนี้เลย ต้องทนกับเจ้านายประสาทเสียไปนานแค่ไหน แล้วตนเองจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า ยิ่งคิดยิ่งหวาดหวั่น แบบนี้คงไม่ดีแล้ว เธอต้องลาออกจากที่นี่
ลุกจากเก้าอี้ตรงมาหยุดยืนหน้าโต๊ะ เมฆินทร์ช้อนสายตามอง แล้วเอียงศีรษะกระตุกยิ้มมุมปาก
“ต้องการอะไรเหรออลินธารา หรือต้องการมากกว่าเมื่อครู่”
“หยุดพูดเลยนะคะ ฉันไม่เคยต้องการอะไรแบบนั้นเลย!”
“แล้วลุกมายืนตรงหน้าผม ต้องการอะไร”
“ฉันต้องการลาออก!” หญิงสาวยืนยันเสียงหนักแน่น
“ลาออกงั้นเหรอ?”
“ใช่! ฉันต้องการลาออก ฉันอยู่กับประธานโรคจิตอย่างคุณไม่ได้หรอก!”
“โรคจิตงั้นเหรอ?”
“ใช่!”
เขาหัวเราะในลำคอ แล้วลุกจากเก้าอี้ คนตัวเล็กตระหนก รีบถอยหลังหนีสีหน้าหวาดกลัว
“คุณจะทำอะไร อย่าเข้ามานะ!”
“ผมโรคจิตงั้นเหรอ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย”
“คุณเมฆินทร์ คุณเลิกทำแบบนี้กับฉันสักที ฉันมีคนรักแล้ว ฉันปฏิเสธคุณไปแล้วนี่ ทำไมคุณถึงยังทำรุ่มร่ามลวนลามฉันครั้งแล้วครั้งเล่า!” เธอตะโกนลั่น จนหอบหายใจ ทำเอาสองเท้าหนาหยุดชะงัก
“คุณมีคนรักแล้วงั้นเหรอ”
“ใช่!”
“แล้วยังไง ในเมื่อคุณยังไม่ได้แต่งงาน” เขาย้อน แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
- Writer
