ตอนที่ 4 เธอที่อยู่ตรงนั้น
1622 Words
“คุณเมฆ!” เธอเรียกชื่อเสียงสั่น เม้มริมฝีปากแน่น “เพราะอะไรกัน ให้โอกาสอัญบ้างไม่ได้หรือไงคะ พ่อแม่เราก็เคยรู้จักกัน!”
“พ่อแม่ผมตายไปแล้ว เรื่องอะไรที่เคยคุยกันไว้ มันไม่มีผลอีกแล้ว ต่อให้พวกท่านอยู่ ผมก็ไม่สนหรอก ผมจะคบหา หรือแต่งงานกับคนที่ตัวเองพอใจเท่านั้น!” ถ้าไม่ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม คงวุ่นวายไม่รู้จบ ปัญหาคงเกิดกับอลินธาราแน่นอน เขาไม่สนใจหรอก ว่าใครจะมีอำนาจมากแค่ไหน เพราะสุดท้ายแล้ว คนที่มีอำนาจมากที่สุด ก็คือตนเอง
อัญชนาน้ำตาเอ่อ ไม่คิดว่าจะถูกปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยเช่นนี้ อย่างน้อยสมัยเด็ก เราก็เคยวิ่งเล่นด้วยกัน ฐานะเธอเป็นถึงลูกสาวประธานดีมอนกรุ๊ป กลับสู้ผู้หญิงไร้ฐานะทางสังคมไม่ได้ มันน่าเจ็บใจจริง ๆ จับมือหนาเอาไว้ เป็นเชิงอ้อนวอน ไม่เคยแคร์ใครเท่าเขา หลงรักปักใจมานาน แม้รู้ว่าเมฆินทร์มีหญิงสาวมากหน้าหลายตามาชื่นชอบ กระนั้นก็อยากเป็นคนเคียงข้างเพียงคนเดียว
เขาดึงมือกลับ สีหน้าติดรำคาญ ไม่ชอบการถูกตอแย ยิ่งไม่อยากให้อีกคนเข้าใจผิด แต่ดูเหมือนเลขาคนสวยไม่ได้ใส่ใจเอาเสียเลย ยังคงนั่งทำงาน ไม่รู้ร้อนหนาว
“กลับไปได้แล้วอัญ”
“แต่ว่า...”
“ผมมีคนที่อยากทานข้าวด้วยแล้ว คงไม่ไปทานกับใครอีก”
อัญชนาหน้าตึง ดุจดาวเม้มริมฝีปาก จ้องมองเลขาคนใหม่แววตาริษยา จะกำจัดผู้หญิงคนนี้เช่นไร ดูท่าแล้วคุณเมฆินทร์คงเอาจริง ถึงได้ออกหน้าออกตาไร้ซึ่งความเกรงใจต่อคุณอัญชนา ทั้งที่อยากยืมมือคุณอัญมาจัดการ แต่สุดท้ายกลับเสียเรื่อง
“คุณต้องทำร้ายจิตใจกันถึงขนาดนี้ด้วยเหรอคะเมฆ” อัญชนาเริ่มตัดพ้อ
เขาระบายลมหายใจสีหน้าเหนื่อยอ่อน น่าเบื่อจริง ๆ พูดไม่รู้เรื่อง รู้ว่าไม่ได้สนใจ ก็ยังจะรั้งเอาไว้อีก เพื่ออะไร
“อัญ ผมไม่ได้ชอบคุณ ผมบอกไปหลายครั้งแล้ว อย่าเป็นเครื่องมือใครเลย เราสองคนไม่มีวันได้แต่งงานกันหรอก”
อัญชนาสุดทน ชี้นิ้วไปทางเลขาคนใหม่ น้ำตาเริ่มไหลริน
“ไม่แต่งกันอัญ จะแต่งกับแม่นี่เหรอคะ!”
ดวงตาคมกริบหรี่ลง “เพิ่งเข้าห้องมาแท้ ๆ แต่กลับชี้ไปที่เลขาผมเนี่ยนะอัญ”
“หรือไม่จริง คุณกับมันถึงไหนต่อไหนกันแล้ว อัญอยากจะรู้!”
“ถึงไหนมันก็เรื่องของผม คุณไม่ต้องมายุ่ง!”
อลินธาราเม้มริมฝีปาก เก็บกลั้นความรู้สึกเอาไว้ ไม่อยากเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้เลย แต่ก็ไม่อาจเลี่ยง ควรหาทางรอดเอาไว้ โดนคนพวกนี้หมายหัว คงเดือนร้อนแน่ ตอนนี้คงต้องสงบเสงี่ยมไม่สบตาใคร สัญญาการทำงาน จะหาทางแก้ไขได้ไหม เรื่องนี้คงต้องดูให้ละเอียด เพื่อหาทางหนีทีไล่ไว้ให้ตนเอง
“แต่อัญรักพี่เมฆ พี่เมฆก็รู้ ทำไมถึงให้โอกาสอัญไม่ได้ นังนี่มันเป็นใคร พี่รู้จักดีแล้วหรือไง บางทีมันอาจจะมาเข้าใกล้พี่เพราะเงินก็ได้!”
“ก็เหมือนเธอไง” เขาตอกกลับทันที ทำเอาอัญชนานิ่งงัน หน้าชา
“ว่าไงนะคะ?”
“อัญรักพี่จริงเหรอ ถ้าพี่ไม่มีอะไรเลย เป็นแค่ผู้ชายทำงานออฟฟิศธรรมดา ไม่ใช่ประธาน อัญยังจะชอบพี่ไหมล่ะ”
“อัญ...”
“หรือต่อให้อัญรักพี่จริง พ่อแม่อัญก็ไม่มีวันยอมหรอกจริงไหม ที่ตอนนี้พ่อแม่อัญยอมรับ ก็เพราะว่าพี่รวยไง”
“พี่เมฆ!”
“ออกไปเถอะ พี่ปวดหัวแล้ว ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น!” พูดจบ ยกมือโบกเพื่อไล่ อัญชนากัดริมฝีปากจนห้อเลือด น้ำตาเริ่มไหลออกมา
“พี่เมฆใจร้าย ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกันด้วย!”
“ไปทำงานทำการเถอะอัญ อย่ามัวมาวุ่นวายที่นี่เลย พี่เตือนด้วยความหวังดี”
“แต่...”
“ถ้ายังอยากไปมาหาสู่คบหากันอยู่ ก็อย่าสร้างความรำคาญให้พี่มากนัก พี่ไม่ชอบ!”
อัญชนาชะงัก กล้ำกลืนความรู้สึกเอาไว้ภายใน ศัตรูหัวใจนั่งอยู่ในห้อง คงทำอะไรไม่ได้ในตอนนี้ แต่เธอไม่มีวันรามือเด็ดขาด
“ก็ได้ค่ะ อัญขอตัวกลับก่อนนะคะ” ก่อนเดินออก ไม่วายหันมามองแววตาอาฆาต ทำเอาอลินธาราหนาว ๆ ร้อน ๆ
ร่างสูงใหญ่สาวเท้ามาหยุดตรงเก้าอี้ หย่อนกายลงแล้วเอนกายพิง หลับตาครู่หนึ่ง ท่าทีเหนื่อยอ่อน เหนื่อยงานยังไม่เท่าเหนื่อยใจกับเรื่องพวกนี้เลย
อลินธาราไม่สนใจเจ้านาย ทำงานของตัวเองต่อ หัวหน้าคงทราบว่า เกิดปัญหาที่นี่ เลยไม่ยอมมา ดูท่าแล้วคุณอัญชนาคงมีอิทธิพลไม่น้อยเลย ทำให้พนักงานที่นี่ค่อนข้างเกรงใจ เวลาล่วงเลยผ่านไป เธอเหลือบมองประธาน เห็นเข้าก้มหน้าก้มตาทำงาน สีหน้าค่อนข้างเครียด พอเห็นแบบนี้แล้ว ประธานเมฆินทร์ก็ดูเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่ขยันทำงานเท่านั้น เวลาล่วงเลยจนเลิกงาน รีบเก็บกระเป๋า เพราะอยากพ้นจากความอึดอัด
“จะรีบไปไหน” เขาเอ่ยทัก ขณะเลขากำลังสาวเท้าไปหยุดยืนตรงหน้าประตู
หญิงสาวหยุดเท้าหันกลับมาเผชิญหน้า พยายามข่มความกลัว แม้อยากเมินหนี ไม่อยากสบตาแต่ไม่อาจทำได้ อย่างไรเสีย เขาก็คือเจ้านาย
“ตอนเย็นรถติดค่ะ ถ้าไม่รีบไป จะถึงบ้านมืด”
“ให้ผมไปส่งดีกว่าไหม”
“ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่รบกวนท่านประธานดีกว่า” หันหลังกลับเพื่อเดินหนี แต่ข้อมือกลับถูกคว้าไว้ เธอรีบบิดแขน
“อย่าปฏิเสธกันเลยอลินธารา ผมรู้ว่าบ้านคุณอยู่ไหน ถ้าเราไม่ไปด้วยกัน ผมตามไปทีหลังก็ได้ ตอนนั้นแม่คุณคงแปลกใจน่าดู”
“คุณเมฆินทร์ คุณเลิกเป็นแบบนี้ได้ไหม!”
ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ แล้วยิ้มเย็น
“คงไม่ได้ ผมเป็นคนเลิกชอบอะไรยากเสียด้วยสิ ยิ่งถ้าปักใจไปแล้ว ยิ่งไม่ยอมให้ใครแย่งไปได้!”
คนสวยหลับตาข่มอารมณ์ อยากตบสักฉาด แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย นี่เธอต้องยอมรับชะตากรรมแบบนี้เหรอ
“ไปกันได้หรือยัง”
เธอไม่สนใจ สาวเท้านำหน้า มีเขาติดตามไม่ห่าง ท่ามกลางสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมา และไม่ได้แปลกใจ ต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเลย เพราะมีเหตุการณ์หลายอย่าง ทำให้รับรู้ได้ว่า พนักงานใหม่คนนี้ มีความสำคัญต่อท่านประธานมากแค่ไหน คงไม่มีใครกล้าไปหาเรื่องด้วย
รถเคลื่อนมาจอดด้านหน้าบริษัท อลินธาราพยายามเดินเลี่ยง แต่กลับถูกเขาคว้าเรียวแขนแล้วยัดเข้าไปในรถ ก่อนแทรกกายนั่งข้างกัน เธอขยับหนีในทันที จนตัวลีบติดประตู เขายกยิ้มกว้าง
“กลัวผมขนาดนั้นเชียวเหรอ”
“คุณลวนลาม คิดไม่ดีกับฉันหลายต่อหลายครั้ง จะให้ฉันไม่ระแวงคุณ มันเป็นไปไม่ได้หรอก!”
อยู่ดี ๆ เขาก็ชะโงกหน้าเข้าใกล้ ทำเอาอีกคนผงะสีหน้าตื่นตระหนก
“ก็บอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ อยากได้งานแต่งแบบไหนกันล่ะอลินธารา”
“ไม่อยาก!” คนสวยรีบปฏิเสธทันที
“เอาเถอะ ตอนนี้คุณอาจปฏิเสธผม แต่ถ้าผมไม่ละความพยายาม ยังไงคุณก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี”
กัดฟันเข่นเขี้ยว อยากด่าทอ แต่จำต้องเก็บกลั้นเอาไว้ ตอนนี้อีกฝ่ายเหนือกว่าทุกอย่าง ยิ่งทุกข์ร้อน ร้อนรนมากเท่าไหร่ รังแต่จะเสียท่า พอเธอเงียบก็เห็นเขาหยิบแฟ้มเอกสารมาอ่าน รถเคลื่อนตามเส้นทาง จนกระทั่งจอดหน้าบ้าน คนสวยรีบเปิดประตูลง ทว่าข้อมือกลับถูกคว้าไว้
“ปล่อยฉันนะ!”
“จะรีบไปไหน ไม่เชิญผมไปดื่มน้ำในบ้านหรือไง”
“ไม่! ฉันไม่ได้เชิญคุณมา!”
“ใจร้ายเหลือเกินนะคุณ”
“จะคิดแบบนั้นก็ได้!” สะบัดข้อมือให้พ้นการเกาะกุม
ทว่าคนรดน้ำดอกไม้หน้าบ้านกลับหยุดมือ ปิดน้ำแล้วสาวเท้ามาหา โดยมีอมลวรรณติดตามมาด้วย สองคนยืนนิ่งจ้องมอง จนเธอหันไปสบตา
“แม่!” หญิงสาวร้อง ทำให้คนในรถปล่อยมือ แล้วเปิดประตู เพื่อเผชิญหน้า
เมฆินทร์ยกมือไหว้ ทำเอาอรดีรับไหว้แทบไม่ทัน เฉกเช่นเดียวกับอมลวรรณรีบยกมือพนมให้ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาในชุดสูทสีเทาเข้ม
“สวัสดีครับผมเมฆินทร์” เขาแนะนำตัวเอง ก่อนยิ้มกว้าง
“เอ่อ... สวัสดีค่ะ ว่าแต่คุณ....”
“ผมเป็นเจ้านายของอลินธารา” พูดจบคว้าร่างบางมาโอบไว้ อลินธาราตระหนกตกใจ รีบเบี่ยงกายหนี
“ปล่อยฉันนะ!” คนตัวใหญ่ไม่ทำตาม ยังคงโอบไหล่มนไม่ยอมปล่อย คนเป็นแม่เห็นแล้วรู้สึกสับสนระคนตกใจ
“นี่มันอะไรกันลิน”
“คุณเมฆินทร์อย่ามาทำทุเรศที่บ้านฉันแบบนี้!” เธอร้องบอก
อมลวรรณตระหนกตกใจ รีบหยิบมือถือออกมา เพื่อโทรแจ้งตำรวจ
“ถ้าคุณคิดโทรแจ้งตำรวจ ผมบอกเลยว่า มีปัญหาใหญ่รอคุณอยู่แน่นอน” ดวงตาคนฟังเบิกกว้าง รีบเก็บมือถือ เพราะรู้ว่าเจ้านายพี่สาวมีอำนาจมากเพียงใด
“พี่!” หญิงสาวร้องเรียกชื่อพี่
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ แค่โอบไหล่เธอเท่านั้น พวกคุณอย่าตื่นตูมไปใหญ่ ผมไม่ทำอะไรก่อนแต่งงานหรอกนะครับ ถ้าไม่หนักหนาล่ะนะ” เขายกยิ้มกว้าง สีหน้าเจ้าเล่ห์
- Writer
