ตอนที่ 10 เธอที่อยู่ตรงนั้น
1413 Words
อัญชนากระแทกส้นเท้าเดินหายไป ทว่าคนเป็นพ่อกลับไม่คิดติดตาม หย่อนกายลงตรงเก้าอี้ แล้วเริ่มนำเอกสารมาให้อ่าน อลินธาราคอยฟังบทสนทนา จดใจความสำคัญ ทำให้อภิรักษ์มองด้วยความชื่นชม และเข้าใจว่าทำไมเมฆินทร์ถึงได้เลือกเป็นเลขา ไม่ใช่แค่ความสวย แต่ยังไม่ความเข้าใจอีกด้วย ทั้งสองจรดปากกาเซ็นสัญญา ก่อนจับมือกัน
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ” เมฆินทร์บอก
“เช่นกันเมฆ”
ร่างบางหย่อนกายตามเดิม ระบายลมหายใจออกมา โชคดีแล้วที่ไม่มีปัญหาอะไร
“หิวก็ทานได้เลย ทั้งโต๊ะมีแค่เราสองคนเห็นไหม”
เธอหันรีหันขวางมองดู โต๊ะวีไอพีโต๊ะอื่น ก็แทบไม่มีคนเลย
“แล้วทำไมเขาถึงไม่มานั่งกันล่ะคะ”
“กลัวเสียเงินเยอะกันน่ะ อีกอย่างโต๊ะนี้เป็นของผม ผมจองไว้แล้ว เสียเงินไปหลายแสนน่ะ ไม่มีใครลักไก่มานั่งหรอก”
“เหรอคะ!” เธอแสร้งทำเสียงสูง แล้วตักอาหารน่าอร่อยเข้าปาก คิดว่าถ้าหากไม่มีคนทานแล้ว จะให้พนักงานที่กำลังบริการ ใส่ถุงกลับไปให้ที่บ้านกินเสียหน่อย “ฉันห่อกลับบ้านได้ไหมคะ” หญิงสาวกระซิบเสียงเบา
เขาชะงัก “ทำไมล่ะ ถ้าอยากได้ใหม่ ฉันสั่งให้ทำให้ได้นะ”
รีบโบกมือทันที “ไม่ต้องคะ! ฉันเสียดายถึงได้จะห่อ อาหารดี ๆ ทิ้งไปเสียดายแย่ สู้ห่อไปให้ที่บ้านดีกว่า”
“ตามใจคุณแล้วกัน สำหรับผม ไม่ว่าคุณต้องการอะไรย่อมได้” พูดจบยิ้มกว้างแสนมีเสน่ห์ ทำเอาคนมองใจสั่นรีบหันหน้าหนี จนป่านนี้ทำไมท่านประธานไม่เลิกล้อเล่นกันเสียที
พนักงานนำอาหารใส่ห่อมาวางไว้ให้ตามเดิม อลินธารามองการแสดงบนเวที ก่อนหันไปหาเจ้านาย
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
“อืม รีบไปรีบมาล่ะ งานใกล้เลิกแล้ว”
“ค่ะท่านประธาน”
ร่างอรชรในชุดราตรี ทำให้สายตาหลายคู่จับจ้อง ขณะเดินผ่านมายังห้องน้ำ เธอจัดการธุระส่วนตัว แล้วออกมาล้างมือตรงอ่างด้านหน้า เสียงฝีเท้า พร้อมประตูที่ปิดลง ทำให้อลินธาราหันมอง เห็นศัตรูคู่อาฆาตกำลังยืนกอดอก มีลูกน้องวัยเดียวกัน ยืนเป็นแบล็คหลังให้ จะหาเรื่องกันไปถึงไหน
“ต้องการอะไร!” หญิงสาวถาม น้ำเสียงแข็ง
“ถ้าวันนี้แกไม่เสียโฉม ฉันคงไม่มีวันนอนหลับ!” อัญชนาเข่นเขี้ยว
“คุณอัญเห็นไหมคะ ว่ามันไม่ได้กลัวคุณเลย มันคิดว่าประธานให้ท้าย มันเลยท้าทายคุณแบบนี้!” ดุจดาวรีบยุแยงเสียงสูง
อลินธาราชักสีหน้าไม่พอใจ รู้สึกเหนื่อยและรำคาญเต็มทน เมื่อไหร่คนพวกนี้จะหูตาสว่าง เที่ยวระรานคนอื่น รู้ทั้งรู้ว่าประธานไม่ได้สนใจ ยังคิดเข้าข้างตัวเอง
“อย่าหาเรื่องกันดีกว่าค่ะ คุณชอบท่านประธานทำไมไม่เอาเวลาไปทำให้ท่านประทับใจ ดีกว่ามาหาเรื่องฉัน ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย!”
“หุบปาก! เพราะแกนั่นแหละ พี่เมฆถึงไม่สนใจฉัน!”
“คุณเข้าใจผิดหรือเปล่าคะ ฉันเพิ่งเข้าทำงานที่บริษัทไม่ถึงสามเดือนเลย คุณกับท่านประธานรู้จักกันมานานเท่าไหร่แล้ว ฉันคงไม่ได้มีความสามารถขนาดที่ทำให้ท่านประธานมาชอบได้หรอกค่ะ ระหว่างคุณกับท่านประธานรู้จักกันมานานกว่าฉันอีกนะคะ!”
“แกไม่ต้องมาเถียง พี่เมฆกล้าหักหน้าฉันก็เพราะแก แล้วแกจะบอกว่าไม่ได้อ่อยหรือไง!”
“ถ้าคุณว่าฉันอ่อยแล้วท่านสนใจ ทำไมคุณไม่อ่อยบ้างล่ะคะ!”
คนฟังกำมือแน่น ดวงตาวาวโรจน์
“ตบมัน!” เธอสั่งดุจดาว และเพื่อนสาวที่เจอกันในงาน
ดุจดาววิ่งปรี่เข้าหา แต่มีหรืออีกคนจะยอม ใช้เท้าถีบตรงหน้าท้องจนล้ม ส่วนอีกสองคนที่กำลังเข้าหา อลินธารารีบคว้าถังไม้ถูกพื้น สาดน้ำลงไปทันที
“กรี๊ด!” อัญชนากรีดร้อง เต้นเร้า ๆ เพราะชุดราตรีราคาแพงเปียกปอน น้ำมีกลิ่นเหม็นจนแทบอยากอาเจียน ชี้นิ้วไปที่ศัตรู “จับมันไว้ ฉันจะตบมันเอง!”
สามคนวิ่งเข้าหาพร้อมกัน ล็อกแขนสองข้างเอาไว้ ดุจดาวรีบกดร่างบางลงกับพื้นให้คุกเข่า แล้วจับไหล่ดันไว้ไม่ให้ลุก อัญชนายิ้มเหี้ยม เดินเข้าหากระชากเส้นผมจนใบหน้าแหงนหงาย ง้างฝ่ามือ
เพียะ!
ใบหน้าหันตามแรง ขึ้นรอยนิ้วมือทั้งห้า อลินธารากัดฟัน ต้องอดทนเอาไว้ หวังว่าท่านประธาน จะให้คนตามหา ไม่อย่างนั้น ตนเองคงถูกซ้อมตายในห้องน้ำนี้แน่ คนเดียวไม่กลัว แต่หมาหมู่รุมเป็นฝูงนี่สิ
“วันนี้แกต้องหน้าแหกด้วยมือฉัน อยากรู้นักว่าใครจะมาช่วยแก!”
เพียะ!
เลือดไหลซึมออกมา อลินธาราข่มความเจ็บปวด ทว่าเมื่อเท้าที่ใส่ส้นสูงแตะเข้ามาตรงท้อง ทำเอาเธอทรุดตัวงอ จังหวะล้มลงกับพื้น สี่คนได้โอกาส เลยพากับรุมซ้ำ ร่างกายเธอบอบช้ำจนขยับไม่ได้
ปัง!
ประตูเปิดออก ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามา ทอดสายตามองดูร่างบนพื้น อัญชนาชะงักร่างกายสั่นเทา เมื่อเห็นแววตาเยือกเย็น ของคนที่ตนเองรัก สี่คนพากันยืนปิด
“พี่เมฆ” อัญชนาเรียกชื่อเสียงสั่น
“ถอยออกไป” เขาเอ่ยปากเสียงเย็น
“พี่จะเข้ามาในห้องน้ำผู้หญิงไม่ได้นะ ออกไปก่อนเถอะค่ะ!”
“อย่าให้ต้องพูดซ้ำสอง ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าไม่เตือน!”
อัญชนายังคงไม่กล้าออกจากตรงนั้น ถ้าหากพี่เมฆเห็นความจริง ต้องโกรธเกลียดตนเองแน่ ส่ายหน้าน้ำตานอง พยายามปกปิดความผิดตนเอง ทว่ายิ่งนาน คนกลับยิ่งเข้ามามุงด้านใน
“เจ้าหน้าที่ไปไหนหมด รีบเข้ามาจัดการซะ!” เขาตะโกน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามา ตรงเข้าจับตัวสี่คนออก เผยให้เห็นคนเจ็บนอนกองกับพื้นสภาพไม่ได้สติ
เมฆินทร์ตรงเข้าหาประคองร่างไว้ แล้วมองไปยังตัวการทั้งสี่
“เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ พวกเธอเตรียมตัวได้เลย!” เขากัดฟันเข่นเขี้ยว แล้วอุ้มร่างคนเจ็บออกไป
เมฆินทร์มาถึงรถ รีบนำเลขาส่งโรงพยาบาล ยืนรอด้านนอกไม่นานหมอออกมา
“คุณหมอครับ เธอเป็นไงบ้าง”
“ไม่เป็นอะไรมากครับ แค่มีอาการบวมช้ำ แผลภายนอกเยอะ ส่วนอาการภายใน ต้องรอดูสักสองสามวัน ถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านได้ครับ”
เขาระบายลมหายใจออกมา “ขอบคุณมากครับคุณหมอ”
เดินเข้าห้องพักฟื้น หย่อนกายลงบนเก้าอี้ข้างเตียง มือเอื้อมเขี่ยปอยผมปรกหน้า โน้มใบหน้าเข้าหา จังหวะนั้นคนป่วยลืมตา ดวงตาสบกัน เธอตระหนกตกใจ
“จะทำอะไรคะ!”
“จูบเธอไง” เขาตอบตามตรง ทำเอาคนฟังหน้าแดง
“ถอยไปเลยนะคะท่านประธาน!”
“อะไรกัน อีกไม่นานผมก็จะไปขอคุณที่บ้านแล้ว อายทำไมกัน”
“ฉันไม่ได้อาย ฉันไม่เคยตกลงว่าจะแต่งงานกับคุณเลย!”
เขาอมยิ้ม “ไม่นึกเลยว่าคุณจะอึดแบบนี้ หลับไปแค่ไม่สองชั่วโมงก็ฟื้นมาต่อปากต่อคำกับผมได้แล้ว”
“ฉันมันถึกอยู่แล้วค่ะ อ่อนแอคงไม่มีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ ชนชั้นอย่างต้องทนค่ะ ไม่ทนก็อดตายไปแล้ว!” เธอย้อน น้ำเสียงติดขมขื่น ทำเอาคนฟังสีหน้าหม่น
“เพราะแบบนี้ คุณถึงต้องแต่งงานกับผมไง จะได้สบาย”
“ฝันไปเถอะค่ะ อีกไม่นานคนรักของฉันจะกลับมาจากต่างประเทศแล้ว ถึงตอนนั้นขอร้องท่านประธานอย่าได้ล้อเล่นกับแบบนี้อีกนะคะ” หญิงสาวเลือกตัดบท
“ผมคงยอมให้คุณแต่งกับผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ถ้าผมให้สักห้าสิบล้าน หมอนั่นจะยอมรับแล้วไปจากคุณไหม”
“ท่านประธาน!”
เขายักไหล่ ไม่สนใจต่อคำพูดของอีกฝ่าย ในเมื่อตนเองต้องการ ก็ต้องเอามาให้ได้ มีผู้หญิงมากหน้าหลายตา สวยราวกับนางเอก ยังไม่สนใจเลย แต่กับอลินธารา เหตุใดหัวใจมันถึงสั่นไหวเช่นนี้ ไม่อยากหาเหตุผล หรือหักห้ามตัวเอง กว่าจะได้เจอคนถูกใจ ใช้เวลามานานมากมาย คงปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้หรอก
- Writer
